ผมได้มีโอกาสคุยกับคน ๆ นึงครับ คุยกับมาเกือบเดือนแล้ว(เขาทักมาก่อนนะ) คุยดี นิสัยดี เราสนิทกันไวมาก
....จนผมบอกว่าชอบเขา เขาก็บ่ายเบี่ยง ผมก็ย้ำไปว่าผมขอบเขาจริง ๆ (ในใจคิดไว้อยู่แล้ว ว่าคงเสียเพื่อน) และเขาก็ไม่ได้ชอบผมจริง ๆ พักนึงเขาก็บอกฝันดี (แต่เห็นออนถึงตี 1) ผมก็ไม่กล้าทักเขาอีกเลย
...วันต่อมา เขาก็ทักมาเหมือนเดิม คุยเหมือนเดิมทุกอย่าง ในใจผมคือทำอะไรไม่ถูก เขาไม่โกรธไม่เกลียด ไม่ตีตัวออกห่าง เขารักษามิตรภาพไว้
เขานิสัยดีไป จนผมไม่กล้าคุยเยอะกับเขาอะครับ กลัวเขาอึดอัด พยายามจะหายไปนะ ไม่อยากให้เขาลำบากใจ
แย่นะครับความรู้สึกนี้ คิดไว้แต่แรกแล้ว ถึงเขาชอบผม ก็คงคบกันไม่ได้จริง ๆ อยู่ดี ด้วยหลาย ๆ เหตุผล ที่บอกไปเพราะมันอัดอั้นอะครับ
แย่นะครับที่โยนความอึดอัดไปให้เขาแบบนั้น ไม่รู้จำทำไงดี
เคยเจอคนนิสัยดี จนเราไม่กล้าคุยกับเขาไหม ?
....จนผมบอกว่าชอบเขา เขาก็บ่ายเบี่ยง ผมก็ย้ำไปว่าผมขอบเขาจริง ๆ (ในใจคิดไว้อยู่แล้ว ว่าคงเสียเพื่อน) และเขาก็ไม่ได้ชอบผมจริง ๆ พักนึงเขาก็บอกฝันดี (แต่เห็นออนถึงตี 1) ผมก็ไม่กล้าทักเขาอีกเลย
...วันต่อมา เขาก็ทักมาเหมือนเดิม คุยเหมือนเดิมทุกอย่าง ในใจผมคือทำอะไรไม่ถูก เขาไม่โกรธไม่เกลียด ไม่ตีตัวออกห่าง เขารักษามิตรภาพไว้
เขานิสัยดีไป จนผมไม่กล้าคุยเยอะกับเขาอะครับ กลัวเขาอึดอัด พยายามจะหายไปนะ ไม่อยากให้เขาลำบากใจ
แย่นะครับความรู้สึกนี้ คิดไว้แต่แรกแล้ว ถึงเขาชอบผม ก็คงคบกันไม่ได้จริง ๆ อยู่ดี ด้วยหลาย ๆ เหตุผล ที่บอกไปเพราะมันอัดอั้นอะครับ
แย่นะครับที่โยนความอึดอัดไปให้เขาแบบนั้น ไม่รู้จำทำไงดี