คือนี่เป็นกระทู้แรกนะครับ ผิดถูกประการใดขออภัยด้วยครับ
ผมประสบปัญหาที่บ้านเอาเปรียบตลอดเลย
อันนี้ผมลองมาคิดทบทวนหลายรอบแต่ก็สลัดความรู้สึกนี้ไม่ได้สักที
เริ่มจากครอบครัวผมทำนา ตายายทำนา แม่รับจ้างทั่วไป พ่อหย่ากับแม่ตั้งแต่ผมยังเด็กๆ และวันที่พ่อย้ายของออกก็เอาทรัพย์สินที่สร้างมาด้วยกันกับแม่ไปหมด ทิ้งไว้แต่พวกผมสามคนพี่น้องให้แม่ยาย และตาเลี้ยง เลี้ยงตั้งแต่ผมอยู่ ม.1 ถึงจบ ป.ตรี
ผมเป็นลูกคนโต มีน้องชายอีกสองคน ผมเรียบจบปริญญาตรี (ตอนเรียนผมขอทุนเรียนตลอด และระหว่างเรียนก็รับงานพาร์ทไทม์ช่วงหลังเลิกเรียน จนจบ ป.ตรี ผมก็มาทำงานบริษัทเอกชน โดยมีรายได้พอประมาณ)
น้องชายคนกลางเกเรเรียนไม่จบ มีเมียมีลูกสองคน (ยังเล็กๆอยู่เลย คนโต 1 ปี ส่วนคนเล็ก 4 เดือน) และให้แม่เลี้ยงทุกคนในครอบครัวของน้องทั้งหมด (ตั้งแต่ตัวน้องชาย เมียน้องชาย และลูกๆสองคน) โดยแม่มีเงื่อนไขว่าต้องช่วยแม่ทำนา แต่น้องคนกลางจะให้แม่จ้างน้องทำนา ไม่อย่างนั้นจะไม่ทำนาให้
ส่วนน้องชายคนเล็กเรียนจบ ม.3 ไปรับจ้างรายวันที่ กทม. นานๆ จะกลับบ้านที แต่ถือว่าพอดูแลตัวเองได้ ไม่น่าเป็นห่วง
แม่ผมแต่งงานใหม่ พ่อเลี้ยง สมัยแต่งงานใหม่พ่อเลี้ยงอยากไปเก็บผลไม้ที่ต่างประเทศ เลยชวนแม่ไปด้วย คือแม่อยากปลดหนี้ ธกส. ที่บ้านสร้างไว้จำนวน 4 แสนบาท เพราะแกอยากให้ยายสบายใจว่าที่ดินจะไม่โดนยึด และจะเป็นมรดกให้ลูกหลานสืบไปได้
แม่ผมจึงอยากหาเงินเยอะๆเร็ว โดยการไปเก็บผลไม้ที่สวีเดน แต่ผลออกมาว่าขาดทุน เลยว่าจะลงทุนค้าขายผลไม้ โดยต้องมีรถกระบะ
แม่และพ่อเลี้ยงเลยบอกให้ผมออกรถกระบะเป็นของตัวเอง โดยแม่บอกว่าเป็นรถของผม (ชื่อคนออกรถเป็นชื่อของแม่)
และเวลาใช้งานเป็นรถกระบะของครอบครัว คือใครจะใช้ก็ได้ ทุกคนมีสิทธิใช้ได้หมด
ซึ่งผมก็ยอมดาวน์ให้ และผ่อนงวดร่วมกันกับแม่ (แม่ผ่อน 3000 บาท ส่วนผมผ่อน 9000 บาทต่อเดือน ผ่อนมาได้ปีกว่าแล้ว) เป็นเงินเยอะพอสมควร
และในระหว่างที่แม่กับพ่อเลี้ยงค้าขาย ก็เอาเงินที่เป็นกำไรไปช่วยเลี้ยงครอบครัวน้องคนกลางตลอด
ส่วนผมซึ่งทำงานเอกชน และโดยหน้าที่งานผมต้องใช้รถในการติดต่องานและเดินทางทำงานตลอด กลับไม่มีรถใช้งานเลย
ผมเลยว่าจะหยุดผ่อนรถคันนี้ แล้วเก็บเงินดาวน์คันใหม่ที่ถูกกว่า ส่วนรถกระบะคันนั้นก็ให้แม่ผ่อนต่อไป จะเหมาะสมไหมครับ
ผมว่าจะไม่คิดเงินดาวน์ และเงินผ่อนรถที่ผมช่วยส่งงวดประมาณปีกว่าเป็นเงินแสนกว่าบาท คือจะให้แม่และพ่อเลี้ยงเลย และจะไม่เอาคืน
และผมอยากขออิสระทางการเงินบ้าง ผมไม่อยากส่งงวดเดือนละ 9000 บาท โดยที่ทรัพย์สินนั้นสุดท้ายก็ไม่ใช่ของผม และไม่ได้ใช้งานเองเลย
เพราะที่ทำงานกับที่บ้านอยู่กันคนละจังหวัด
ผมควรทำอย่างนี้ดีไหมครับ....ใจหนึ่งก็เป็นห่วงแม่กลัวแกจะผ่อนเองไม่ไหว....ผมกลุ้มมาก
เบื่อปัญหาที่บ้านเอาเปรียบครับ ทำไงดี
ผมประสบปัญหาที่บ้านเอาเปรียบตลอดเลย
อันนี้ผมลองมาคิดทบทวนหลายรอบแต่ก็สลัดความรู้สึกนี้ไม่ได้สักที
เริ่มจากครอบครัวผมทำนา ตายายทำนา แม่รับจ้างทั่วไป พ่อหย่ากับแม่ตั้งแต่ผมยังเด็กๆ และวันที่พ่อย้ายของออกก็เอาทรัพย์สินที่สร้างมาด้วยกันกับแม่ไปหมด ทิ้งไว้แต่พวกผมสามคนพี่น้องให้แม่ยาย และตาเลี้ยง เลี้ยงตั้งแต่ผมอยู่ ม.1 ถึงจบ ป.ตรี
ผมเป็นลูกคนโต มีน้องชายอีกสองคน ผมเรียบจบปริญญาตรี (ตอนเรียนผมขอทุนเรียนตลอด และระหว่างเรียนก็รับงานพาร์ทไทม์ช่วงหลังเลิกเรียน จนจบ ป.ตรี ผมก็มาทำงานบริษัทเอกชน โดยมีรายได้พอประมาณ)
น้องชายคนกลางเกเรเรียนไม่จบ มีเมียมีลูกสองคน (ยังเล็กๆอยู่เลย คนโต 1 ปี ส่วนคนเล็ก 4 เดือน) และให้แม่เลี้ยงทุกคนในครอบครัวของน้องทั้งหมด (ตั้งแต่ตัวน้องชาย เมียน้องชาย และลูกๆสองคน) โดยแม่มีเงื่อนไขว่าต้องช่วยแม่ทำนา แต่น้องคนกลางจะให้แม่จ้างน้องทำนา ไม่อย่างนั้นจะไม่ทำนาให้
ส่วนน้องชายคนเล็กเรียนจบ ม.3 ไปรับจ้างรายวันที่ กทม. นานๆ จะกลับบ้านที แต่ถือว่าพอดูแลตัวเองได้ ไม่น่าเป็นห่วง
แม่ผมแต่งงานใหม่ พ่อเลี้ยง สมัยแต่งงานใหม่พ่อเลี้ยงอยากไปเก็บผลไม้ที่ต่างประเทศ เลยชวนแม่ไปด้วย คือแม่อยากปลดหนี้ ธกส. ที่บ้านสร้างไว้จำนวน 4 แสนบาท เพราะแกอยากให้ยายสบายใจว่าที่ดินจะไม่โดนยึด และจะเป็นมรดกให้ลูกหลานสืบไปได้
แม่ผมจึงอยากหาเงินเยอะๆเร็ว โดยการไปเก็บผลไม้ที่สวีเดน แต่ผลออกมาว่าขาดทุน เลยว่าจะลงทุนค้าขายผลไม้ โดยต้องมีรถกระบะ
แม่และพ่อเลี้ยงเลยบอกให้ผมออกรถกระบะเป็นของตัวเอง โดยแม่บอกว่าเป็นรถของผม (ชื่อคนออกรถเป็นชื่อของแม่)
และเวลาใช้งานเป็นรถกระบะของครอบครัว คือใครจะใช้ก็ได้ ทุกคนมีสิทธิใช้ได้หมด
ซึ่งผมก็ยอมดาวน์ให้ และผ่อนงวดร่วมกันกับแม่ (แม่ผ่อน 3000 บาท ส่วนผมผ่อน 9000 บาทต่อเดือน ผ่อนมาได้ปีกว่าแล้ว) เป็นเงินเยอะพอสมควร
และในระหว่างที่แม่กับพ่อเลี้ยงค้าขาย ก็เอาเงินที่เป็นกำไรไปช่วยเลี้ยงครอบครัวน้องคนกลางตลอด
ส่วนผมซึ่งทำงานเอกชน และโดยหน้าที่งานผมต้องใช้รถในการติดต่องานและเดินทางทำงานตลอด กลับไม่มีรถใช้งานเลย
ผมเลยว่าจะหยุดผ่อนรถคันนี้ แล้วเก็บเงินดาวน์คันใหม่ที่ถูกกว่า ส่วนรถกระบะคันนั้นก็ให้แม่ผ่อนต่อไป จะเหมาะสมไหมครับ
ผมว่าจะไม่คิดเงินดาวน์ และเงินผ่อนรถที่ผมช่วยส่งงวดประมาณปีกว่าเป็นเงินแสนกว่าบาท คือจะให้แม่และพ่อเลี้ยงเลย และจะไม่เอาคืน
และผมอยากขออิสระทางการเงินบ้าง ผมไม่อยากส่งงวดเดือนละ 9000 บาท โดยที่ทรัพย์สินนั้นสุดท้ายก็ไม่ใช่ของผม และไม่ได้ใช้งานเองเลย
เพราะที่ทำงานกับที่บ้านอยู่กันคนละจังหวัด
ผมควรทำอย่างนี้ดีไหมครับ....ใจหนึ่งก็เป็นห่วงแม่กลัวแกจะผ่อนเองไม่ไหว....ผมกลุ้มมาก