เรื่องของเรื่องคือ ผมมีแฟนได้ 4 เดือนและ เป็นรักระยะไกลอะครับ  เราคุยกันทุกวัน แรกๆ เราหวานใส่กันมาก  ผมยอมรับว่าค่อนข้างจะชอบมห้แฟนพูดเพราะหวานๆ  ขี้อ้อน แฟนผมแรกๆนี่อ้อนมาก  ฟังแล้วมีความสุขเราสองคนรักกันมากๆ พูดอ่างกับนิยาย ไปมาแฟนผมเริ่มจริงจังกับชีวิต เค้าจะ drama ชวิตว่าเจออะไรเครียดๆ  แล้วพูดอ้อนน้อยลง  มาบอกว่าตัวเองไม่ต้องมหวานกันตลอดหรอก  แต่ที่ผมทำคืออยากให้รู้ว่าผมสม่ำเสมอตลอดไม่ใช่แค่ช่วงโปร ตลอดเวลาที่คบกันถึงไกลผมซื่อสัตยืไมเคยวอกแวกแม้แต่ผญ ในแชทมาทัก ผมรอแต่คุยกับเธอ ผมห่วงแบบนั้นแบบนี้   เธอก็ห่วงผมทุกอยางเมื่อเวลาผ่านไป ถึงคำพูดเธอจะอ้อนกันน้อยลงแต่เธอก็ถามไถ่ทุกครั้งไม่เคยขาด แล้วให้เหตุผลว่าคนรักกันระยะยาวๆต้องพูดกันแบบน้ ไม่ใช่มารักนิยายสวยหรู  ผมก็ยอมรับและเข้าใจ   มีช่วงหลายๆที่เราทะเลาะกันเริ่มจะรุนแรง   เธอมาง๊อตลอด  ผมดีใจ  พอมีช่วงอาทิตย์นึงเธอร้องไห้บอก ผมเป็นเด็กเกินไป เอาแต่ใจไปทุกเรื่อง ว่าต้องให้พูดทำตามที่ผมต้องการ  ผมเรียกร้องเกินไป  แต่ผมให้เหตุผลว่าทำไมอาิทตย์ นี้เธอดูไม่มีความสุขเวลาคุยกับผมเหมือนัวนเก่าๆ  คุยนะแต่คุยแบปกติไม่อ้อน ไม่แหย่  ผมก็ชักสงสัย  ถามไปตรงๆที่ผมเรียกร้องเพราะเธอสร้างอะไรมาบางอย่างมากั้นเรา ทำไมไม่เอาเหมือนที่ผ่านมาทะเลาะกันแล้วกลับมาอ้อนหวานซึ้ง  ผมเริ่มควบคุมอารมไม่อยู่   ไปมาผมหลุดไปว่า   สัส คำเดียว  เธอก็มาเป็นชุดเลย บอกคนอย่างไม่น่าคบต่อ เอะอะโวยวาย พาลไปถึงอนาคตว่า เกิดอยู่ด้วยกันมีทำร้ายร่างกาย   แล้วบอกเลิกผม  ผมบอกขอโอกาสอีกครั้ง เธอพูดกูร้องไห้เพราะเอาแต่ใจมาหลายครั้งแล้ว  แล้ววัดผมเลวแบบนั้นแบบนี้  ผมเลยพูดประโยคสุดท้าย  เอาปะละระหว่างพูดดีเป็นผู้ใหญ่ ควบคุมอารมดี แต่เจ้าชู้ กับ  เด็กเอาแต่ใจ  แต่จริงใจ อาจหยาบมั่งจะเลือกไหน เธอบอกอย่างแรกยังดีกว่า ผมงง