กระทู้เเรกนะคะ ยาวหน่อยเรามีเเฟน เราเพิ่งครบกันเข้า 8 เดือน เริ่มจากเค้ามาชอบเราก่อน เราไม่ได้สนใจเค้าเลย เเต่เรามีความคิดที่ว่าบางที่ถ้าเราลองคบกับคนที่รักเรา สักวันเค้าก็จะทำให้เรารักเค้าเอง เราเชื่อแบบนี้ เเล้วมันก็เป็นแบบที่เราเชื่อจริงๆ ตอนนี้เรารู้สึกเริ่มรักเค้ามากขึ้นทุกวัน มากขึ้นเรื่อยๆ สิ่งที่เค้าทำให้เรารักเค้าได้อ่ะหรอ ก็คือความใส่ใจของเค้า ความเสมอต้นเสมอปลายของเค้า  เเต่เราไม่รู้ว่าใครเคยเป็นแบบเราบ้างมั้ย? เราเป็นโรคยอมรับในการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นระหว่างเค้ากับเราไม่ได้สักที่อ่ะ เช่น อะไรที่เคยทำตอนนี้ก็ไม่ทำ เคยโทหากันตอนเช้าก่อนมาทำงาน ทักหากันบางระหว่างวัน พอถึงบ้านก็คุยโทสัพกัน เเต่ตอนนี้เค้าไม่ได้เป็นแบบนี้เเล้วเราคุยกันน้อยลง เราเจอกันน้อยลง เเรกๆเรากลับบ้านพร้อมกันทุกวันพักหลังเค้าเลิกงานดึกเราอาจจะมีกลับก่อนบ้าง เวลาที่จะเจอก็เลยน้อยลง(ที่ทำงานเรากับเค้าห่างกันเเค่นิดเดียวคือเดินหากันได้อ่ะ ) เเต่ใกล้กันเเค่นั้นเชื่อมั้ยถ้าวันไหนที่เราไม่ได้รอเค้าแล้วเรากลับก่อน ก็คือจะไม่ได้เจอกันเลย เเล้วยังไงต่อล่ะ เราก็เกิดความน้อยใจสิ่ค่ะ ที่อะไรๆมันไม่เหมือนเดิม ความใส่ใจน้อยลงความละเลยเพิ่มขึ้น เเต่ในทุกๆครั้งที่เราน้อยใจเค้าจะรู้เเละจะรีบอธิบายหาเหตุผลให้เราทันที(เหตุผลหลักๆก็คือเรื่องงานค่ะเราเองก็รู้ดี) เราเองก็เหมือนจะเข้าใจนะเเต่จริงๆเเล้วเราไม่เค้าใจเลย พักหลังเราทะเลาะกันบ่อยมาก เเต่ครั้งล่าสุดที่เราทะเลาะกันเค้าพูดมาคำนึงว่าทุกวันนี้เค้าทำงานเลิกงานเจอเรากินข้าวกลับบ้านวนอยู่เเค่นี้เวลาให้ครอบครัวก็จะไม่ค่อยมี เวลาที่เจอเรายังเยอะกว่าเจอครอบครัวเค้าอีก เธอจะเอายังไง คือความรู้สึกตอนนั้นอยากให้เวลาของเค้าคืนไปให้หมดเลยค่ะไม่ต้องการเเล้ว เหมือนเราไปเอาเวลาของเค้ามาเราอยากให้คืนเลย ตอนนี้เราเลยคิดว่าเค้ายังเป็นแฟนที่ดีอยู่มั้ย? หรือว่าเราเองที่เเย่ที่ไม่ยอมรับในการเปลี่ยนเเปลงเเละไม่เข้าใจในสิ่งที่เค้าเป็น เราเเค่อยากบอกเค้าว่าเรารักเค้ามากเเต่เรายอมรับการเปลี่ยนเเปลงเรื่องแบบนี้ไม่ได้จริงๆ เราควรทำไงดีค่ะ TT