เราคงคุ้นเคยกับการฟังเพลง พระราชนิพนธ์ แทบจะตั้งแต่จำความได้
และเพลงที่ฟัง ก็มักจะเป็นเพลงเนื้อร้องไทย ทำนองแปลก ที่ฟังยังไง
ก็ออกเป็นเพลง แนวสุนทราภรณ์ ทั้งที่เราเคยได้ยินว่าพระองค์
ทรงโปรดเพลงแจ๊ส
    ความคิดนี้ มันทำให้ผมนึกขึ้นได้ว่า เพลงที่ผมกำลังฟัง ที่พระองค์นิพนธ์
ในแบบที่ไทยร้อง บรรเลงกันอยู่นั้น เป็นตัวของพระองค์ในฐานะกษัตริย์
เป็นความคาดหวัง เป็นสิ่งมุ่งหวังของประชาชน ทุกคน ไม่ใช่ตัวตนของพระองค์เลย


  จนเมื่อได้ฟังเพลง เดียวกันในเวอร์ชั้นของ John Di Martino
มันทำให้ผมร้องไห้ จากความรู้สึกที่มันกระแทกเข้ามา แล้วบอกว่า ผมไม่รู้จักพระองค์
ที่ผมรู้ เพียงพระองค์เป็นกษัตริย์ผู้อุทิตตน เหมือนเพลงไทยที่ได้ยิน ทำนองเดิมๆ...
ตามกรอบประเพณี

    แต่เมื่อผมฟังเพลงในเวอร์ชั้นของ John Di Martino ที่ความเป็นแจ็สปลดปล่อยออกมาเต็มที่
ผมกลับเห็นอิสระ ที่โบยบิน ตระโกนก้อง ออกมาจากทุกตัวโน๊ต ว่านี้ล่ะตัวฉัน ไม่ใช้กษัตริย์
เป็นเพียงชายหนุ่ม ผู้มีความรักอิสระคนหนึ่ง
    แต่เราก็เห็นแล้วด้วยว่าภาระนี้ ต่อประชาชนของพระองค์ จะทรงเป็นอย่างนั้นมิได้ อิสระนึกคิด
จึงถูกถ่ายทองผ่านบทเพลง..แต่เพลงแล้วเพลงเล่า...ที่พระองค์ประพันธ์...ก็ยังถูกสวมทับด้วยบทบาท
เพลงของกษัตริย์ เราจึงเห็นพระองค์เป็นดังเนื้อเพลงแรกที่ได้ฟัง
ทรงพระเจริญ กษัตริย์ผู้อุทิติทั้งหมดมีในชีวิตเพื่อประชาชน