เรื่องของเรื่องคือ เราไปกินหมูกะทะร้านหนึ่งมาค่ะ หลังจากนั้นประมาณ1ชั่วโมงครึ่งถึง2ชั่วโมง ถึงบ้านเราก็มีอาการคันตามตัว ผื่นขึ้นแบบเยอะมาก ทุกซอกทุกมุม เริ่มหายใจไม่ออก เราขอให้แม่ไปส่งโรงพยาบาล ทางโรงพยาบาลก็ฉีดยาให้และให้นอนดูอาการ 1-2 ชั่วโมง จริงๆไม่อยากฉีดเลยเพราะกลัวเข็มมาก แอบโดนพยาบาลดุมานิดนึง แต่ก็หายค่ะเลยกลับบ้าน ได้ยาแก้แพ้(CPM)มา7เม็ดและคาลาไมอีก1ขวด ตอนนั้นเราก็ไม่ได้คิดว่าตัวเองจะแพ้อาหารอะไร คิดว่าเป็นผื่นคันโดนแมลงอะไรรึป่าว

ครั้งที่2(รอบนี้หนัก) เราก็ไปกินร้านเดิมเลยค่ะ กินเหมือนเดิมทุกอย่าง ขากลับบ้านเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ ตอนยืนรอรถมาลากไปอู่เราก็เริ่มมีอาการแบบเดิม คือเริ่มคันตามเนื้อตัวแต่ก็ยังไม่เอ๊ะใจอะไร พอถึงอู่ปุ๊ปเราไม่ไหวละ หูอื้อ ร้อนออกหู คันมากๆ เราเลยบอกน้าที่มารับ แวะโรงพยาบาลทีเพราะมันเป็นทางผ่านพอดี ตอนนั้นประมาณเที่ยงคืน เข้าห้องเดิมเลยค่ะ พยาบาลถามว่าเป็นอะไรมา เราก็บอกเป็นเหมือนเดิมค่ะ พยาบาลถามมาอีกว่าจะฉีดยาหรือเอายาไปกิน เราก็คิกว่าเอายาไปกินดีกว่าเพราะไม่อยากฉีดยากลัว พอถึงบ้านเราก็อาบน้ำกินยานอนค่ะ นอนไปสักพักเริ่มหายใจไม่ออก เราตะโกนบอกแม่ "แม่ ไม่ไหวแล้ว!!" ตอนนั้นแม่อาบน้ำอยู่ เราก็เลยวิ่งไปหาพ่อหน้าบ้าน อาการเริ่มไม่ดีแล้วค่ะ หายใจหอบ ตาเริ่มมองไม่เห็น มึนหัวสุด พอถึงตัวพ่อเราทรุดลงกับพื้นเลยค่ะ ดึงขาพ่อไว้บอกพ่อว่า"ช่วยด้วยๆ" เหมือนคนจะตายจริงๆค่ะ ตอนนั้นหน้าเพื่อนทุกคนผุดขึ้นมาในหัวหมด กลัวมากๆ พ่อก็บ่นค่ะว่า"ตอนแรกที่แวะโรงพยาบาลทำไมไม่ฉีดยาไปเลย" แล้ววิ่งเข้าไปในบ้านหาเอกสารปล่อยเรานอนตรงนั้น สักพักแม่อาบน้ำเสร็จพอดีแต่งตัวแบบรวดเร็วเว่อร์ๆๆ มาดึงเราไปที่รถมอเตอร์ไซค์ แล้วตะโกนบอกพ่อว่า"ตามไปนะ จะเอาลูกไปก่อน" (บ้านเรามีมอไซค์หลายคันค่ะ) ตอนนั้นเรามองไม่เห็นอะไรเลย กลัวมากๆ กลัวว่าตัวเองจะตาบอดพยายามเอานิ้วจิ้มตาตัวเองค่ะ แต่ไม่รู้สึกอะไรเลย  แม่ก็เอาเราซ้อนท้ายแล้วให้เรากอดแม่ไว้ ตอนนั้นพูดอย่างเดียวเลยค่ะ ว่า"ขอโทษๆๆ ขอโทษที่ไม่เชื่อฟัง" ร้องไห้แบบไม่มีน้ำตา แม่ก็ปลอบว่า"ไม่เป็นไรๆ หลับตาไว้ๆ ห้ามลืม" พยายามพูดกับเราตลอดทาง พอถึงโรงพยาบาลตอนนั้นก็เที่ยงคืนกว่าแล้ว พยาบาลให้เรานอนบนเตียงแล้วฉีดยาให้เหมือนเดิม ความรู้สึกกลัวเข็มตอนนั้นไม่มีแล้วค่ะ ประมาณว่าจะทำอะไรก็ทำเถอะ กูไม่ไหวแล้ว สักพักเราก็หลับไป ตื่นมาอีกทีก็ตี1.30แล้ว รู้สึกเจ็บๆที่มือหันไปดูอะไรวะ เข็มค่ะ!! พยาบาลเสียบคาไว้รอดูอาการถ้าไม่หายจะฉีดเพิ่ม ไอ่เราตอนนั้นที่เริ่มหายแล้วอาการกลัวเข็มมก็กลับมา เราเรียกพยาบาล"พี่คะๆ เอาเข็มออกเร็ว" เอาเข็มออกเสร็จก็เดินไปหาพ่อกับแม่ที่รออยู่ข้างนอก

หลังจากเกิดเหตุ เราก็คิดมาตลอดว่าตัวเองแพ้หมูกะทะแต่มันไม่ใช่ เพราะครั้งล่าสุดที่แพ้คือตอนไปกินอาหารบนห้าง(เป็นฟู้ดคอร์ด)เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา  ทุกอย่างที่กินคือร้านประจำ เว้นแต่จานหลักเราเปลี่ยนร้าน เพราะปกติเรากินแต่พวกเส้นเลยอยากลองเปลี่ยนเป็นข้าวดูบ้าง เราสั่งกระเพาหมูกรอบไข่ดาวไป บวกกับของกินเล่นอีกหลายอย่าง ระหว่างทางกับบ้านทุกอย่างยังปกติ พอถึงบ้านเราลงไปนอนกับพื้นเล่นโทรศัพท์ สักพักก็มีอาการคันที่หลัง เราก็ยังไม่คิดว่าจะแพ้อาหาร คันเริ่มลามไปที่แขน เราก็ทนไม่ไหวไปอาบน้ำ แล้วนอนเล่นโทรศัพท์ก็ยังไม่อาการคันอยู่บริเวณเดิม คิดในใจทำไมมันยังไม่หายวะ แต่ก็ไม่ได้จริงจังอะไร แล้วเผลอหลับไปตื่นขึ้นมาอีกทีประมาณตี2 ลุกมาเข้าห้องน้ำจับขาตัวเองดูมันเป็นลอยอะไรวะ ก้มหน้าดูเป็นผื่นค่ะ!! แผ่นใหญ่มากเริ่มรู้สึกคันแต่ไม่เกากลัวมันลาม ในใจคิดละว่าต้องแพ้อะไรแน่ๆ รีบวิ่งไปบอกพ่อกับแม่ แม่ก็บอกให้กินยาแล้วทาคาลาไม ทำทุกอย่างเสร็จเราก็เข้าห้องมาคิดว่าตัวเองแพ้อะไร คิดไปคิดมาก็นึกถึงกระเพาหมูกรอบค่ะ ต้องเป็นอันนั้นแน่ๆ แต่ที่อาการไม่รุนแรงเพราะว่ากินหลายอย่างกลบไปมันเลยออกอาการนิดหน่อย นี่ถ้ากินแต่กระเพาหมูกรอบอย่างเดียวต้องเป็นแบบรอบที่แล้วแน่ๆ

แต่ก็ยังไม่ได้ตรวจให้แน่ชัดว่าจริงๆแล้วแพ้อะไร เคยถามพี่พยาบาลดู พี่เขาบอกว่าค่าตรวจนี่หลายบาทเหมือนกัน

ประสบการณ์แพ้อาหารก็มีเท่านี้ และคิดว่าคงไม่มีครั้งต่อไป5555555
หลังจากนี้จะกินอะไรก็ต้องระวังเพราะยังไม่อยากตาย
เพื่อนๆมีประสบการณ์แบบเราก็เล่าให้ฟังได้นะ อยากฟังๆ จะได้ศึกษาด้วย