ชั่วขณะที่ได้ยินคำบอกจากบางคนถึงข่าวร้ายที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในประเทศไทย
ฉันค่อยๆ รับรู้ข่าวนั้นอย่างช้าๆ สมองของฉันทำงานเชื่องช้าเหลือเกิน
เชื่องช้าจริงๆ
ภาพเก่าๆ ของพระเจ้าอยู่หัวของแผ่นดินไทยหลั่งไหลพร่างพรูเข้ามาสู่มโนทวาร
ตั้งแต่ที่ฉันยังเป็นเด็กน้อย เคยไปยืนเฝ้าคอยตั้งแต่เช้าจรดบ่ายเพื่อให้ได้เพียงเห็นพระพักตร์พระองค์
ยามพระองค์เสด็จมาดำเนินราชพิธีที่สนามหลวง
การได้เห็นท่านถือเป็นบุญสูงสุดของฉันและครอบครัวในเวลานั้น
ภาพของท่านอาจถูกบิดเบือนไปบ้าง ตามกาลเวลา ตามปากคน
แต่คุณความดีของท่าน บารมีของท่านไม่เคยเปลี่ยนแปลง
เป็นเสมือนแสงนำทางส่องดวงใจที่มืดมนหลงทาง ให้กลับมาพบบ้านเสมอ
บ้านของพระองค์ ที่กว้างใหญ่ไพศาลและอบอุ่นพอสำหรับประชาชนทุกคน
การเดินทางไปประเทศใกล้เคียงเปิดหูเปิดตาให้ฉันอย่างมากมาย
ฉันได้เห็นสภาพชีวิตผู้คนที่มีทรัพยากรธรรมชาติและภูมิประเทศไม่ต่างจากเรา
แต่ประชาชนกลับแร้นแค้น ลำบาก ทุกข์ยาก
นั่นเพราะอะไรหรือ ฉันถามคนที่นั่นซึ่งเป็นไกด์นำทาง
คำตอบนั้นชัดเจนอย่างไม่ต้องคิดมาก
เพราะประเทศเราไม่ได้มีพระเจ้าอยู่หัวแบบคุณ
ประเทศเรามีแต่ผู้นำที่นำพาประเทศมหาอำนาจ
เข้ามาหาผลประโยชน์ในประเทศชาติ โดยแบ่งผลประโยชน์ให้กับผู้นำพวกนั้น
สิ่งที่ประชาชนได้รับตอบแทน คือเศษชิ้นส่วนบริจาคที่ประเทศพวกนั้นนำเข้ามาให้
ภายใต้ชื่อของคำว่าองค์กรอิสระ ประชาชนที่นั่นได้รับความช่วยเหลือจากศูนย์
พวกนั้น ดูๆ ไปก็ดีนะ มีคนมาบริจาคช่วยเหลือโน่นนี่
แต่ดูไปอีกทีก็น่าสมเพทที่ทำไมทรัพยากรผืนดินแหล่งน้ำมีมากมาย
แต่ทำไมต้องให้คนมาสงเคราะห์ เพราะอะไร นั่นคือคำถาม
คำตอบคือคำเดิม เพราะประเทศเราไม่ได้มีพระเจ้าแผ่นดินที่รักประชาชนและแผ่นดินแบบของคุณ
วันนี้เป็นวันที่ท้องฟ้ามืดมัวที่สุด ฉันหยุดนิ่ง หัวใจค่อยๆ ซึมซับข่าวร้ายนั้นอย่างเชื่องช้า
รู้สึกถึงความเงียบสงัดที่สุดราวกับทุกสรรพสิ่งได้หยุดลง
เวลาเคลื่อนไปช้าเหลือเกิน ดวงใจของฉันราวกับถูกดูดกลืนหายไปในหลุมอากาศ
ร่างทั้งร่างราวกับหลุดลอยไปอยู่ในห้วงนภากาศอันว่างเปล่า มืดมน ไร้หนทาง
ฉันรู้สึกถึงความเคว้งคว้าง หวาดหวั่น และสะพรึงกลัว
มันเป็นความสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่อย่างที่ไม่รู้จะเปรียบเปรยกับอะไร
เวลานี้ฉันได้แต่สวดอ้อนวอนให้กับประเทศไทย ให้กับตัวเองและครอบครัว
ในยามที่ปราศจากร่มโพธิ์ร่มไทรของปวงประชาทั้งแผ่นดิน
มันเป็นวันที่แสนเศร้าของการสูญเสียที่ไม่อาจประมาณได้
ขอพระเจ้าอยู่หัวทรงเสด็จสู่สวรรคาลัย
ขอข้าพระพุทธเจ้าได้มีโอกาสมาเป็นทาสรองบาทของพระองค์ทุกชาติไป
ด้วยเกล้าด้วยกระหม่อมขอเดชะ
....................................................
จะขอน้อมรำลึกถึงคุณความดีของพระองค์เหนือเศียรเกล้า
ขอน้อมนำหลักการดำเนินชีวิตที่พระองค์พร่ำสอนมาเป็นหลักดำเนินชีวิตตน
จะขอประพฤติตนเป็นคนดีเพื่อเทอดทูนเกียรติพ่อหลวง
จะขอเป็นประชาชนที่ดีของผืนแผ่นดินไทยตราบสิ้นลมหายใจ
ขอน้อมเกล้าน้อมกระหม่อมถวายความอาลัยและส่งเสด็จพระองค์ท่านสู่สวรรคาลัย
วันวิปโยคกับความสูญเสียของชาวไทยทั้งแผ่นดิน
ชั่วขณะที่ได้ยินคำบอกจากบางคนถึงข่าวร้ายที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในประเทศไทย
ฉันค่อยๆ รับรู้ข่าวนั้นอย่างช้าๆ สมองของฉันทำงานเชื่องช้าเหลือเกิน
เชื่องช้าจริงๆ
ภาพเก่าๆ ของพระเจ้าอยู่หัวของแผ่นดินไทยหลั่งไหลพร่างพรูเข้ามาสู่มโนทวาร
ตั้งแต่ที่ฉันยังเป็นเด็กน้อย เคยไปยืนเฝ้าคอยตั้งแต่เช้าจรดบ่ายเพื่อให้ได้เพียงเห็นพระพักตร์พระองค์
ยามพระองค์เสด็จมาดำเนินราชพิธีที่สนามหลวง
การได้เห็นท่านถือเป็นบุญสูงสุดของฉันและครอบครัวในเวลานั้น
ภาพของท่านอาจถูกบิดเบือนไปบ้าง ตามกาลเวลา ตามปากคน
แต่คุณความดีของท่าน บารมีของท่านไม่เคยเปลี่ยนแปลง
เป็นเสมือนแสงนำทางส่องดวงใจที่มืดมนหลงทาง ให้กลับมาพบบ้านเสมอ
บ้านของพระองค์ ที่กว้างใหญ่ไพศาลและอบอุ่นพอสำหรับประชาชนทุกคน
การเดินทางไปประเทศใกล้เคียงเปิดหูเปิดตาให้ฉันอย่างมากมาย
ฉันได้เห็นสภาพชีวิตผู้คนที่มีทรัพยากรธรรมชาติและภูมิประเทศไม่ต่างจากเรา
แต่ประชาชนกลับแร้นแค้น ลำบาก ทุกข์ยาก
นั่นเพราะอะไรหรือ ฉันถามคนที่นั่นซึ่งเป็นไกด์นำทาง
คำตอบนั้นชัดเจนอย่างไม่ต้องคิดมาก
เพราะประเทศเราไม่ได้มีพระเจ้าอยู่หัวแบบคุณ
ประเทศเรามีแต่ผู้นำที่นำพาประเทศมหาอำนาจ
เข้ามาหาผลประโยชน์ในประเทศชาติ โดยแบ่งผลประโยชน์ให้กับผู้นำพวกนั้น
สิ่งที่ประชาชนได้รับตอบแทน คือเศษชิ้นส่วนบริจาคที่ประเทศพวกนั้นนำเข้ามาให้
ภายใต้ชื่อของคำว่าองค์กรอิสระ ประชาชนที่นั่นได้รับความช่วยเหลือจากศูนย์
พวกนั้น ดูๆ ไปก็ดีนะ มีคนมาบริจาคช่วยเหลือโน่นนี่
แต่ดูไปอีกทีก็น่าสมเพทที่ทำไมทรัพยากรผืนดินแหล่งน้ำมีมากมาย
แต่ทำไมต้องให้คนมาสงเคราะห์ เพราะอะไร นั่นคือคำถาม
คำตอบคือคำเดิม เพราะประเทศเราไม่ได้มีพระเจ้าแผ่นดินที่รักประชาชนและแผ่นดินแบบของคุณ
วันนี้เป็นวันที่ท้องฟ้ามืดมัวที่สุด ฉันหยุดนิ่ง หัวใจค่อยๆ ซึมซับข่าวร้ายนั้นอย่างเชื่องช้า
รู้สึกถึงความเงียบสงัดที่สุดราวกับทุกสรรพสิ่งได้หยุดลง
เวลาเคลื่อนไปช้าเหลือเกิน ดวงใจของฉันราวกับถูกดูดกลืนหายไปในหลุมอากาศ
ร่างทั้งร่างราวกับหลุดลอยไปอยู่ในห้วงนภากาศอันว่างเปล่า มืดมน ไร้หนทาง
ฉันรู้สึกถึงความเคว้งคว้าง หวาดหวั่น และสะพรึงกลัว
มันเป็นความสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่อย่างที่ไม่รู้จะเปรียบเปรยกับอะไร
เวลานี้ฉันได้แต่สวดอ้อนวอนให้กับประเทศไทย ให้กับตัวเองและครอบครัว
ในยามที่ปราศจากร่มโพธิ์ร่มไทรของปวงประชาทั้งแผ่นดิน
มันเป็นวันที่แสนเศร้าของการสูญเสียที่ไม่อาจประมาณได้
ขอพระเจ้าอยู่หัวทรงเสด็จสู่สวรรคาลัย
ขอข้าพระพุทธเจ้าได้มีโอกาสมาเป็นทาสรองบาทของพระองค์ทุกชาติไป
ด้วยเกล้าด้วยกระหม่อมขอเดชะ
....................................................
จะขอน้อมรำลึกถึงคุณความดีของพระองค์เหนือเศียรเกล้า
ขอน้อมนำหลักการดำเนินชีวิตที่พระองค์พร่ำสอนมาเป็นหลักดำเนินชีวิตตน
จะขอประพฤติตนเป็นคนดีเพื่อเทอดทูนเกียรติพ่อหลวง
จะขอเป็นประชาชนที่ดีของผืนแผ่นดินไทยตราบสิ้นลมหายใจ
ขอน้อมเกล้าน้อมกระหม่อมถวายความอาลัยและส่งเสด็จพระองค์ท่านสู่สวรรคาลัย