คำถาม ที่อยากให้คนที่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้ แชร์สถานการณ์ และการตัดสินใจที่จะอยู่ต่อหรือจากไป??
โดยเฉพาะเคสที่ให้อภัย  และยังคบกันต่อ อะไรเป็นสาเหตุที่คิดว่าควรให้อภัย(ยกเว้นแบบเพราะรักมากขาดเธอไม่ได้ยินดีจะทนเป็นแฟนทาสนะ มันดูไม่มีประโยชน์ต่อมวลมนุษยชาติ
และสำคัญที่สุด การก้าวข้ามผ่านเรื่องนี้คุณมีวิธีทำใจแบบไหน ใช้ชีวิตแบบไหน อยู่กับความไม่เชื่อใจ หรื่อกลับมาเชื่อใจได้ยังไง กับการสูญเสียความเชื่อใจครั้งใหญ่
ส่วนคนที่คิดว่าควรเลิกในทุกกรณี  เลิกแบบไหน ตัดขาดกรวดน้ำคว่ำขัน?  แก้แค้นทำให้เจ็บบ้าง แฉ ประจาณ??  หรือเป็นเพื่อนกันได้ต่อ??  เลิกแล้วขาดได้เลยหรือต้องทนทรมาน ถ้าทรมานอดทนข้ามผ่านมันอย่างไรไม่ให้กลับไปอีก
หรือจะแชร์จิตวิทยาที่รู้มาอ่านเจอมาเรียนมา ว่าควรทำยังไง หรือแม้กระทั่งมุมมองทางพุทธ

ปล. จขกท อยู่ในภาวะหยุดนิ่งพักครึ่งแพร๊พ 555 ยังไม่ได้ตัดสินใจไปทางใดทางหนึ่ง  เหมือนโดนถีบตกลงไปในบ่อโคลนลึกๆมืดๆ  น็อตหลุดโวยวายร้องไห้ช่วยจนหมดแรงมาสักครู่  ตอนนี้คือนั่งอยู่ในบ่อนิ่งๆเย็นๆรวบรวมสติ แต่สารภาพค่ะว่าสมองยังมึนจากการตกหัวฟาดพื้นยังคิดไม่ค่อยออก
ขอ input ของทุกคนเป็นวิทยาทาน เผื่อเจอประโยคเด็กกระตุกต่อมหนีตาย