เรื่องมีอยู่ว่า... ผู้ชายคนนี้เป็นเทรนเนอร์ฟิตเนสชื่อดังแห่งหนึ่ง แต่ไม่ใช่เทรนเนอร์ที่ดูแลเรานะ เค้าเป็นเพื่อนร่วมงานด้วยกัน เริ่มจากเราปลื้มเค้า และ ชอบมากขึ้น เค้าเทคแคร์ดี ซึ่งเป็นนิสัยเทรนเนอร์อยู่แล้ว แต่เรื่องบังเอิญว่า เทรนเนอร์ประจำเราป่วยต้องนอน รพ.  และพักฟื้นยาว เราก็ต้องดูแลตัวเองเพราะอยู่ในช่วงลดน้ำหนัก เราก็ได้มีโอกาสรู้จักผู้ชายคนนี้มากขึ้น เค้าดูเป็นผู้ใหญ่ อบอุ่น เรารู้สึกดีที่ได้เจอเค้า. ได้มองเค้า.  เรามีกำลังใจในการออกกำลังกาย มีคำอธิบาย มีคำตอบดีๆ เราตามเข้าคลาสของเค้าตลอด เราชอบเค้าแต่เราไม่เคยคิดจะขอเบอร์ขอไลน์เค้าเลย แอบชอบในมุมของเรา นี่คือจุดเริ่มต้นที่เราได้รู้ตัวเองว่าชอบเค้ามาก เค้าเองก็รู้ว่าเราชอบเค้า แต่เค้าเป็นคนที่ค่อนข้างวางตัวดีเพราะบทบาทของเทรนเนอร์ก็ธรรมดา เมมเบอร์สาวๆ เยอะ หลายรูปแบบ แล้วก็มีเรื่องราวเข้ามาทำให้เรามีโอกาสได้เบอร์โทรเค้า คือมีเพื่อนในกลุ่มที่แอบชอบเค้าเหมือน มีไลน์คุยไปจีบเค้า แล้วเอาเราไปเมาท์กับเค้าว่าเราในทางลบให้เค้าฟัง เหมือนดิสเครดิตเรานั่นแหละ เพราะเพื่อนคนนี้ก็รู้ว่าเราชอบผู้ชายคนนี้เหมือนกัน แล้วอยู่ๆ เหมือนกับว่าผู้ชายคนนี้ก็ไม่อยากคุยกับเราซะงั้น เราก็คิดว่าคงไปฟังอะไรมามั้ง เราก็ไม่อธิบายได้แต่ทำใจให้เลิกชอบ ตัวเค้าเองก็งงว่าทำไมเราไม่คุยกับเค้าต่างคนต่างไม่เข้าใจ สุดท้ายเค้าตัดสินใจขอเบอร์เราจากน้องเทรนเนอร์ที่ดูแลเรา เพื่อจะโทรมาเคลียร์ ก็ได้เคลียร์กันจนรู้เรื่อง... มันก็ดีนะ รู้สึกดีมากๆ เพียงเริ่มต้นเท่านั้น สิ่งดีๆ สิ่งแรกที่เราได้รับ คือการคุยกันเป็นเวลา 2 ชั่วโมง เราไม่เคยเจอน้ำเสียงที่ดูมุ้งมิ้ง ดูเหมือนเด็กขี้อ้อน เราเคยเจอแต่มุมขรึมๆ น่าค้นหามาตลอด รู้สึกดีมากๆ ..... แต่เหมือนจะดีนะ!!

ปล : เค้ามีแฟนแล้วแต่ยังไม่ได้แต่ง ( มีเพื่อนเค้าเล่าให้ฟังว่าเหมือนจะห่างกัน ไม่รู้เลิกหรือยัง เพราะไลฟ์สไตล์ของเค้าที่เราเห็นเหมือนเค้าไม่มีใครเลย ) ส่วนเราโสด 100%

ไว้มาต่อ ขอคอมเม้นท์ครึ่งแรกหน่อยนะค่ะ ว่าการที่เค้าโทรมาเคลียร์เพราะเค้ารู้สึกยังไง ทั้งๆ ที่เค้าไม่จำเป็นจะต้องเคลียร์เลยสักนิด