สวัสดีครับเพื่อนๆชาวพันทิปทุกคน วันนี้ผมมีเรื่องจะเล่าเกี่ยวกับชีวิตรัก ของผมครับคือผมชื่อ มายครับ อายุ 16 ปี ผมก็เป็นเด็กต่างจังหวัดธรรมดาๆคนนึงครับ ไม่เคยคิดจะเเต่งตัว ไม่เคยคิดจะดูเเลตัวเอง ไม่เคยคิดจะไปกรุงเทพใช้ชีวิตไปวันๆ เหมือนเด็กต่างจังหวัดดทั่วๆไป เรื่องมันมีอยู่ว่า วันนึงผมก็ได้เล่นโปรเเกรมนึงเป็นโปรเเกรมพูดคุยชื่อดังโปรเเกรมนึงครับ ผมได้เจอกับพี่เค้าในโปรเเกรมนี้ครับ พี่เค้าเป็นคนน่าตาดีพอสมควรเลยครับ ปากหวาน ยิ้มหวานตาหวาน เป็นผู้ชายที่หน้าหวานมากๆ คนนึงเลยครับ (ใครที่ไม่รู้จักพี่เค้ามองครั้งเเรงจะนึกว่าเกย์เลยครับ) พี่เค้าชื่อ เนิสครับ อายุ 18 ปี พี่เค้าอยู่กรุงเทพฯ   นะครับพี่เค้านิสัยดีมากๆครับ เฟรนลี่พูดเก่ง เเละที่สำคัญอ่อยเก่งครับตอนเเรกก็ไม่ได้คิดอะไรกับพี่เค้าเลยครับ ก็คิดเเค่ว่า พี่เค้าก็หน้าตาดีน้า หน้าหวานดีสเปคๆ ตอนเเรกผมก็ไม่ได้หวังอะไรมากมายหรอกครับ หวังเเค่ว่า ให้พี่เค้ารู้จักผมเเค่นั้นเอง เเต่พอประมาน 1 เดือนผ่านไป ความรู้สึกต่างๆ ของผมก็เริ่มเปลี่ยน เป็นคำว่าชอบก็สรรหาวิธีต่างๆ ให้พี่เค้าหันมาสนในผม ทั้งเติมเงินกดของต่างๆ บลาๆ เเค่หวังให้เค้ามีผมอยู่ในสายตาบ้าง 3 เดือนผ่านไป ผมยังเฝ้าดูพี่เค้าตลอด ทั้งติดตาม เฟสบุ๊ค ไอจี โซเชียลต่างๆ ทุกๆอย่างที่พี่เค้าเล่น ผมคอยเฝ้าดูพี่เค้าว่าวันนี้พี่เค้าทำอะไร จะไปไหน ไปกับใครเเต่รู้ทั้งรู้นะครับ ว่าพี่เค้ามีเเฟนเเล้วผมก็ยังเดินหน้าต่อไปในทางของผม เพราะเพียงคิดว่า ให้พี่เค้ามีความสุขก็พอใจเเล้ว ทุกๆคนคิดดูนะครับผมคลั่งพี่เค้าขนาดไหน ผมถามพี่เค้าว่าบ้านพี่เค้าอยู่ที่ไหน พี่เค้าก็ไม่เคยบอก ผมรู้เเค่ว่า อยู่เเถวเยาวราชครับ เเล้วบังเอิญช่วงเวลาที่พี่เค้าจัดรายการ ดันมีงิ้วมาเล่นข้างๆ บ้านพี่เค้า ทำให้ผมได้ข้อมูลเพิ่มมาอีก 1 ข้อ รวม เป็น 2 ข้อนะครับ คือ 1.บ้านอยู่เเถวเยาวราช 2.มีงิ้ว ผมถึงกับหาข้อมูลว่างิ้วคณะไหน เล่นที่ไหน จนผมเจอจนได้ครับ ว่าบ้านพี่เค้าอยู่ตรงไหน เเล้วก็ถูกซะด้วย ด้วยอาจเป็นคนที่ไม่เคยมีความรักมาก่อนมั้งครับ พอมีความรักกับเค้าบางก็ยอมทุ่มทุกอย่างเพื่อให้ได้มันมา
         
                  อีก 1 เดือนถัดมาครับ มันเป็นอะไรที่บังเอิญมาๆครับ พี่เค้าบอกว่ามีบ้านอยู่ในจังหวัดเดียวกับผม จังหวัดของผมเป็นจังหวัดเล็กๆ ครับเลยง่ายต่อการค้นหา เเน่นอนครับคนอย่างผมซะอย่าง สืบหาบ้านของพี่เค้าเลยครับ เเละก็บังเอิญอีกว่า เพื่อนสมัยเด็กของพี่เค้าสมัยตอนพี่เค้าอยู่ต่างจังหวัด คือเพื่อนของผมผมเลยรู้เลยครับว่าพี่เค้าอยู่ที่ไหน ระยะทางจากบ้านของผมไปบ้านพี่เค้า ประมาน 25 กิโลเมตรครับ (หาละเอียดมาก) เเละอีกประมาน 2 อาทิตย์พี่เค้าจะมาเยี่ยมยายที่ต่างจังหวัด ผมเลยไปเดินห้างตั้งเเต่ บ่าย 2 เพื่อซื้อตุ๊กตาที่พี่เค้าชอบคือ คุมะ เเต่หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ ผมก็เลยซื้อโดโมะไป เพราะมันก็ 5 โมงเย็นเเล้ว จากห้างไปบ้านพี่เค้าก็อีกหลายกิโลกลัวจะมืดก่อน ผมก็เลยขี่รถมอเตอร์ไซน์ ไปหาพี่เค้าครับ พอถึง ผมวนหน้าบ้านพี่เค้าหลายรอบ เเต่ก็ไม่เจอ จนผมจะกลับเวลาประมาน 17.45 ผมได้เจอพี่เค้าครั้งเเรก ผมดีใจมากๆเลยครับ ดีใจที่สุดๆ เเต่ผมก็ได้เเค่ขี่วนไปวนมา เพราะกลัวว่าพี่เค้าจะโดนเพื่อนๆล้อ จนฟ้ามืดครับ เวลาประมาน 18.30 ผมก็ทำได้เเค่เเขวนตุ๊กตาตัวนั้นไว้หน้าบ้านของพี่เค้า เเล้วก็กลับบ้านของผมครับ เเต่ผมคิดว่าผมทำถูกเเล้วครับ ที่ไม่ได้ลงไปทักทายพี่เค้า เเต่ก็เเอบเสียดายนิดๆนะครับ เเต่ชีวิตผมก็ยังต้องเดินต่อไปครับ ผมก็ยังติดตามพี่เค้าเรื่อยมา ผมพยายามยามทำตัวเองให้ดูดี เรียนให้เก่ง (เหมือนนางเอกให้หนังเรื่องสิ่งเล็กๆที่เรียกว่ารักเลยครับ) จากเด็กดำๆ ไม่เคยดูเเลตัวเองมาก่อน ก็ดูดีขึ้นมากเลยครับ(เทียบจากรูปเก่าๆ 55555+) โดยที่มีพี่เค้าเป็นเเรงผลักดันให้ผมทำในสิ่งที่ผมไม่คิดจะทำมาก่อน ทั้งการเข้ากรุงเทพครั้งเเรก เพื่อหวังจะได้เจอพี่เค้า การดูเเลตัวเองให้ดูดีขึ้น การทำอะไรหลายๆอย่างเพื่อให้พี่เค้าหันมามอง

                   เเต่เมื่อเวลาผ่านไป พี่เค้าก็เริ่มมีคนรู้จักมากขึ้น มีคนชอบมากขึ้น ผมก็ทำได้เเค่ยินดีกับพี่เค้าอ่าครับ ทำไงได้หละครับ ผมมันไม่ใช่เเบบที่พี่เค้าต้องการนี่ครับ เเละช่วงนี้ช่วงที่พี่เค้า ม.6 เค้าก็เตรียมที่จะเข้ามหาลัย พี่เค้าอยากเข้ามหาลัยชื่อดังเเห่งหนึ่งที่ติด Top5 ของประเทศเเถวๆรังสิตอ่าครับ ช่วงนี้พี่เค้าก็เครียดๆ กับเรื่องนี้มาก พี่เค้าก็ไม่ค่อยได้มาคุยเท่าไหร่ เพราะต้องอ่านหนังสือสอบเพื่อเตรียมตัวเข้ามหาลัย เเต่ผมก็ยังส่งเเรงใจไปให้พี่เค้าเสมอๆ ถึงพี่เค้าจะเห็นบ้าง ไม่เห็นบ้าง ผมก็โอเคครับ ผมก็ภาวนาสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ให้ดลบนนดาลให้พี่เค้าสอบติดมหาลัยพี่เค้าจะได้ไม่ต้องเครียด เเละพี่เค้าก็สอบติดครับ เเละหลังจากที่พี่เค้าเข้ามหาลัยได้ระยะหนึ่ง ด้วยหวามหน้าตาดีของเค้า ก็ทำให้เค้ามีชื่อเสียงมากขึ้น มีคนรู้จักมากขึ้น จนได้ไปประกวดเดือนคณะ เเต่ผมคิดว่า ความหวังของผมมันเริ่ม ค่อยๆไกลออกไปเรื่อยๆ ไกลจนบางทีผมก็ท้อท้อใจว่าผมจะเลิกคิดเเบบนี้กับพี่เค้าดีไหม เเต่อีกใจนึกก็คิดว่า ให้พี่เค้าเป็นเเรงผลักดันให้ผมต่อไป เเต่ถ้าให้พี่เค้าเป็นเเรงผลักดันให้ผมต่อไป ผมก็ต้องใช้ชีวิตเเบบปลงๆ โดยรู้ทั้งรู้ว่าพี่เค้า ก็ไม่มีทางหันมาชอบคนอย่างผมอยู่เเล้ว ผมก็เลยอยากจะถามเพื่อนๆ พี่ๆ ในพันทิปที่พอมีประสบการณ์ ว่าผมควรจะทำยังไงดีครับ ผมควรจะยังชอบพี่เค้าต่อไปมั๊ย หรือควรจะหยุดเเค่นี้ ถึงตอนนี้ ก็ 1 ปีเเล้วที่ผมหวังเเบบไม่มีความหวัง ผมควรจะทำยังไงต่อไปดีครับ