( ก่อนอื่นต้องขอบอกก่อนน่ะว่านี้เป็นเรื่องจริง ) "เรามาเข้าเรื่องกันเลย"
(.) ตอนนี้เราอยู่ ม.ปลาย ม. 6 เป็นรุ่นพี่เรียน(สายวิทย์) ทุกคนมองว่าผมเป็นเป็นตุ๊ด ชอบ ผช แต่ยังผมคิดว่าถ้าเราไม่ได้ชอบ ก็ไม่ต้องมาเป็นเดือดเป็นร้อนอะไร แต่ในวันเปิดเทอมรับน้อง ของ ม.4 มันเป็นความรู้สึกครั้งแรกที่ผมคิดว่าในปีนี้ มันน่าสนใจ ผมเห็น ผช กับ ผญ คู่หนึ่งมันทำให้ผมเกิดความคิดว่าผมจะโสดไปอีกนานแค่ไหน "ทำไม ไม่มีโมเม้นแบบนั้นบ้าง" จนกระทั่งผมได้เดินผ่านเด็กคนนึงที่ รร. มันกลับรู้สึกแปลกๆ ที่ใจมันสั่นๆ(ตอนนั้นผมเลยมองไปด้วยสายตาจดจ่อ) มันเกิดเป็นความรู้สึกที่ว่า "เฮ้ยใจเต้นเร็วว่ะ ทำไมว่ะ" พอกลับไปถึงบ้านผมยิ่งอย่างในเวลามันผ่านไปไวๆ
ผมเอาแต่เฝ้ารอ พอตอนเช้าผมรีบนั่งรถ สองแถวไป รร. เพื่อที่จะได้เห็น น้องเค้าอีก + + แต่มันรู้สึกเฟล อ่ะพอไปรอแต่ไม่เจอ
จนกระทั่ง ที่ทางสายชั้น จะจับสายรหรัส มันทำให้ผมลุ้นในใจ(แต่ไม่แสดงออกน่ะ) พอรู้ว่าน้องเค้าอยู่สายวิทย์(ม.4/2) น้องเค้าใส่แว่นน่ารัก แต่ถอดแว่นดูตลกดี เค้าเป็นคนที่ไม่มีจุดเด่นมากมายแต่ผมกลับรู้สึกดีทุกครั้งที่ได้เห็นน้องเค้าคับ แต่ผมเอะใจยังไงไม่รู้ว่าทำไมน้องเค้าถึงได้เดินกับ เด็ก ผช.(ลูกครึ่ง) ผมเลยถามว่านั่นแฟนเค้าล่ะมั้ง
เลยตัดใจห่างๆ ไปอีกสักพักนึง พอเวลาผ่านไปทำให้ผมคิดถึงน้องเค้ามากขึ้นไปอีก
แต่.. . .พอได้รู้จักกลับรู้สึกประหลาดมันเหมือความรู้สึกลดน้อยลงทุกๆ ครั้งที่ได้คุย ทักกันที่ รร. แล้วทำไมถึงกลับรู้สึกกับ น้อง ผช. นั่นแบบมึนๆ เลยไม่คิดไร "แค่คิดว่ามันคงแค่ถูกชะตากัน" จนกระทั่งเห็นเค้าที่ใต้อาคาร เป็นครั้งแรกที่ผมกับน้องทั้ง 2 ได้ปะทะสายตากันแบบจิงจัง เลยทำให้ผมถามตัวเอง ว่า"เฮ้ยกุชอบใครกันแน่ว่ะ" เลยแกล้งเฉยๆ ไปพยายามทำให้ความรู้สึกมันคลุมเคลือเองไปเรื่อย...จนกระทั่งมีงานกีฬาโรงเรียน(เป็นตอนที่เห็นเค้าเดินขบวน) ทำให้เรามองหาว่ามันจะแต่งตัวยังไงว่ะ เพราะมีหลายคนพูดถึงว่ามันน่ารัก ผมเองก็สนใจตามกันไป พอได้เห็นแค่นั้นแหละ "ความรู้สึกมันก็ต่างชัดเจนขึ้น" แต่ก็พยายามที่จะปฏิเสทว่ามันคงไม่ใช่ มันคงเหมือนกับที่เราเจอเพื่อนสนิทแหละ[เอาเข้าจิงๆ ผมเองที่แหละที่พยายามทำให้มันไม่ชัดเจน]
ผมเลยรีบกลับบ้านไปศึกษาเรื่องเพศที่ 3 เลยทีเดียว ว่าจริงๆแล้วผมเป็นเพศไหนกันแน่ เลยพอจะรู้ตัวเองว่าผมคงเป็น "ไบ" รึป่าวตอนนี้เองก็ยังไม่อยากจะเชื่อเลย . . . เวลาผ่านไปเกือบๆ 2 เดือนที่ผมเลิกคิดเลิกสนใจ เลยทำให้แทบไม่ได้เจอกันเลย
<แต่ ประเด็นมันต่อจากนี้ดิ> . . มันเป็นช่วงกีฬาสีของวันสุดท้ายที่ทุกคนต้องไปที่ยิม กีฬา(ใกล้ๆกับ รร. ) ผมกำลังช่วยอาจารย์ยกน้ำในแสตนเชียร์แล้วมานั่งพัก จู่ๆน้องเค้าก็ใส่เสื้อสีเขียว มากับเพื่อย 3-4 คน นั่งอยู่บนหัวของผม (ถ้าคุนชอบใครแล้วเค้าอยู่ใกล้เรา) ความรู้สึกตอนนั้นใจเต้นเร็วมากแต่ก็เหมือนมี ไอน้ำพุ่งออกมาจากร่างกาย รู้สึกเขินมา(แต่ตอนนั้นไม่ได้แสดงออกอะไร) เพราะเหมือนว่าเค้าไม่ได้สนใจ ผมเลยปล่อยความรู้สึกทิ้งไว้ตรงนั้น{เทความรู้สึกตัวเอง เทแล้วเทอีก} เวลาผ่านไปไม่นานเท่าไหร่ ก็ปาเข้าไป 1 เดือน กับอีกกี่วันไม่รู้ เป็นช่วงตอนเย็นที่ผมนั่งรอ "รถโพถ้อง" กลับบ้าน
น้องเค้าได้ขึ้นรถมาด้วย แล้วนั่งใกล้ผม ตัวผมกับน้องเค้าแนบชิดกันมาก แบบขนหน้าเเข้งจะพันกันอยู่แล้ว ผมค่อนข้างเก็บอารมกับสีหน้าเก่ง(เรียกว่าทำหน้านิ่ง บ่อยจนชินเลย) แต่ตอนนั้นเหงือแตก พอมองหน้าน้องเค้าแล้วมันเหมือน เวลาผ่านไปช้า มันเป็นช่วงที่อยากเก็บความรู้สึกไว้ให้นานที่สุด . . . "แต่เวลาก็ผ่านไปเร็ว สัดๆ" . . . ผมเลยโพสลง FB (ส่วนตัวของผม) ทำให้น้องเข้าแอดเฟสผมมา ตอนนั้นดีใจมากเลยรีบรับแอดไป(แต่ผมอาจคิดผิดก็ได้ที่รับแอด) พอผมเข้าไปส่องเฟสน้องเค้า ทำให้เห็นว่าน้องเค้ามีแฟนแล้ว แต่ยังไม่ถอดใจที่จะชอบน้องเค้าเลยคิดในแง่บวก. .ว่าคงตั้งคบกันเล่น
//////แต่พอผมกับน้องเค้าคุยกันสักระยะหนึ่งมันรู้สึกดีมากจนแอบถามไม่ได้ เลยถามไปตรงตรงๆว่านั่นแฟนอ่อ (ผมขอใช้นามสมมุติชื่อเค้าด้วยตัว N น่ะ)
ผม : นั้นแฟนจิงอ่อที่คบกัน
N : ใช่เพิ่งคบกัน
ผม : อ่อ(แต่ตอนนั้นใจสั่นไปหมดแล้ว "ความรู้สึก กุคงจะพังตั้งแต่ครั้งแรกเลยสิน่ะ" )
N : แล้วพี่ทำไร
ผม : ป่าว ก็คุยกับเราแหละ
. . . #คุนกันตามปกติ(จนเริ่มเล่นมุขเสี่ยว กัน)
N : ถ้าผมชอบพี่ จะได้มั้ย
ผม : หือ อะไรมึ.. ว่ะ
N : 555" เเค่ล้อเล่น
ผม : อ่อ คับ -♥-
. . .#ก็เล่นกันแบบนี้บ่อยขึ้นถึงวัน (รู้ตัวอีกทีผมก็ชอบเค้าไปแล้ว ความรู้สึกต่างๆก็เปลี่ยนไปแบบไม่ใช่แค่ รุ่นพี่-รุ่นน้อง)
N : ผมชอบพี่ว่ะ
ผม : จิงหง่ะ
N : ผมชอบพี่จิงๆ ชอบมานานแล้ว
ผม : แต่เรามีแฟนแล้ว มันไม่ถูก
N : ผมรู้ว่ามันไม่ถูก ผมมัน
ที่ไม่ซื่อสัตย์กับความรู้สึกที่มีให้แฟน แต่จะให้ทำไงได้ผมชอบพี่ไปแล้ว
ผม : พี่ก็ชอบเรา
N : เราแอบคุยกันมั้ย
ผม : ไม่เอาอ่ะ ไม่ชอบ แต่ก็ทักมาคุยในสถานะ รุ่นพี่อ่ะ
N : คับ
(.)พอผ่านไปได้ หลายอาทิต ผมก็เริ่มรำความกับความสัมพันแบบนี้ ผมเลยของเลิกคุยกับน้องเค้า(แต่ก็ยังตัดใจได้ไม่เต็มร้อย หรอก) น้องเค้าบอก #เสียใจ #ทำไมเจ็บแบบนี้ว่ะ #ทำไมผมถึงชอบพี่ไม่ได้ มันเลยทำให้ผมใจอ่อนยอมกลับไปคุยอีก ยอมเจ็บอีกครั้ง >>>สงสัยทุกครั้งที่หายไป
เค้าบอกว่าโทรสัพเค้าเสีย นั่นคือเรื่องจริง แต่ผมก็ยังอดคิดไม่ได้ไงว่า ทำไมตอบไลน์ช้า(เค้าก็ชอบอ้าง ว่าเค้าใช้เครื่องเก่า มันค้าง) , ทำไมโทรหาไม่ได้(ก็โทรสัพมันชอบ รวน) ,แล้วทำไมคุยอยู่ชอบหายไป(ก็แม่ชอบปิดเน็ต) ,ทุกอย่างมันเป็นเหมือนข้ออ้างที่ผมไม่อาจเข้าใจ ผมถามความรู้สึกตัวเองว่า ทำไม "ยังทนกับมัน ไม่เจ็บอ่อ ไม่เสียใจอ่อ ที่เป็นแค่ตัวสำรองของใครเขา ไม่อายหรอที่โดนเรียกว่าคนคุยชั่วคราว" แต่ถึงยังนั้นก็ยังจะคุย เพราะอะไรหล่ะ ก็เพราะชอบมันมากไง
ต่อให้เจ็บก็ยังจะทำ เสียใจแต่ก็ยังจะคุย ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
. . .จนตอนดูหนังผมชวนเค้ามาดูด้วย กัน ซื้อตั๋วหนังไว้ 3 ที่ เพื่อเว้นที่นั่งห่างกัน คนอื่นจะได้ไม่มองแปลกๆ แต่พอถึงเวลาเค้ากลับไม่มา(เค้าบอกว่า เค้าไม่สบายเค้าป่วย เค้าไปไม่ไหวจริง) แต่พอผมโทรไปผมกลับติดต่อไม่ได้ โทรไลน์ไปกลับขึ้นว่า เค้าคุยกับใครไม่รู้ เป็น ชม. ผมพยามหาช่องว่าง โทรไลน์ไปหลายครั้ง(ไม่ได้ถี่น่ะ) จนผมยอมใจ บล็อกเบอร์+ไลน์เค้า ผ่านไป 2 วัน ผมยังคงคิดถึงมาก เลยปลดบล้อกทั้งหมด แต่ไม่มีการติดต่อไรเลย(คิดว่าตัวเองสำคัญ เลยเจ็บ) แต่พอวันนึงเค้าทักกลับมาว่า "ทำไร" ผมกลับดีใจเหมือน หมากระดิกหางหาเจ้านาย แล้วก็คุยกันจนวันนึงผมขอไปบ้านเค้า(แน่นอน อยากรู้ไงว่าเค้าทำไรบ้าง) จนช่วงเย็นเค้าบอกว่า "อยากกอดจัง" ผมเลยบอกว่า "มึ..จะบ้าอ่อ"
มันตอบว่า แค่กอดไม่ได้อ่อ) ผมเลยบอกว่า เพื่อไรว่ะ(ในใจผมคิดว่าคงไม่เป็นไรหรอก ก็แค่เหมือนโอบเพื่อนทั่วไปแหละ ไม่ใช่กอดแรกซักหน่อย) ผมเลยโอบไหล่มันมานอน. .แต่ในช่วงที่ผมเอาหมอนมาวางบนตัวผมนั้น มันก็จู่มันก็พลิกตัวมาอยู่ แล้วเอาหน้าเข้ามาใกล้ ตอนนั้นผมในใจมันร้อน สับสนไปหมดว่ามันจะแกล้งหรืออะไรกันแน่ ผมเลยเอาหน้าออกแล้ว พูดว่า"เป็นไรว่ะ" มันไม่พูดจากอะไรแล้ว นอนลงบนตัวผมแปปนึง ผมเลยคิดว่าคงไม่มีอ่ะไรมันคงเหนื่อย ก็เลยเอามือตบหลังมันเบาๆ
แล้วก็ตอนหันหน้า ผมกับมันหน้าอยู่ใกล้กันมาก ตอนนั้นบอกเลยว่าสับสนใจนึกก็คิดว่า จูบหรอ แกล้งกุรึป่าว เลยมองที่ตามา แล้วมันก็โน้มปากมากแต่ จนผมเผลอความรู้สึก ออกไป(ทำอะไรบ้านนั้นจำไม่ได้ แต่!!! แค่จูบ) ผมรีบกลับบ้าน รีบอาบน้ำ พอตื่นมา จนตอนนี้มันเหมือนเป็นความฝัน (จำกลิ่นปากไม่ได้ น้ำลายมีรสมั้ย สิ่งเดียวที่จำได้แค่ฟันชนกันแค่นั้น)
จนตอนนั้น ผมยังไม่เค้าใจความรู้คิดของเค้าเลย . . . .(แค่ก็ยังคงวิ่งตาม แต่ไม่รู่ว่าจะวิ่งตามบนความรักที่มันผิดได้นานแค่ไหน มัน #เจ็บมากแต่ก็ชอบมันมาก) ผมรู้น่ะว่าผมผิดแต่ถ้าวันนึงวันที่ต้องเลือกผมจะเป็นคนถอยเอง. . .
#. . . . .
แบบนี้เรียกว่ารัก ได้รึเปล่า?
(.) ตอนนี้เราอยู่ ม.ปลาย ม. 6 เป็นรุ่นพี่เรียน(สายวิทย์) ทุกคนมองว่าผมเป็นเป็นตุ๊ด ชอบ ผช แต่ยังผมคิดว่าถ้าเราไม่ได้ชอบ ก็ไม่ต้องมาเป็นเดือดเป็นร้อนอะไร แต่ในวันเปิดเทอมรับน้อง ของ ม.4 มันเป็นความรู้สึกครั้งแรกที่ผมคิดว่าในปีนี้ มันน่าสนใจ ผมเห็น ผช กับ ผญ คู่หนึ่งมันทำให้ผมเกิดความคิดว่าผมจะโสดไปอีกนานแค่ไหน "ทำไม ไม่มีโมเม้นแบบนั้นบ้าง" จนกระทั่งผมได้เดินผ่านเด็กคนนึงที่ รร. มันกลับรู้สึกแปลกๆ ที่ใจมันสั่นๆ(ตอนนั้นผมเลยมองไปด้วยสายตาจดจ่อ) มันเกิดเป็นความรู้สึกที่ว่า "เฮ้ยใจเต้นเร็วว่ะ ทำไมว่ะ" พอกลับไปถึงบ้านผมยิ่งอย่างในเวลามันผ่านไปไวๆ
จนกระทั่ง ที่ทางสายชั้น จะจับสายรหรัส มันทำให้ผมลุ้นในใจ(แต่ไม่แสดงออกน่ะ) พอรู้ว่าน้องเค้าอยู่สายวิทย์(ม.4/2) น้องเค้าใส่แว่นน่ารัก แต่ถอดแว่นดูตลกดี เค้าเป็นคนที่ไม่มีจุดเด่นมากมายแต่ผมกลับรู้สึกดีทุกครั้งที่ได้เห็นน้องเค้าคับ แต่ผมเอะใจยังไงไม่รู้ว่าทำไมน้องเค้าถึงได้เดินกับ เด็ก ผช.(ลูกครึ่ง) ผมเลยถามว่านั่นแฟนเค้าล่ะมั้ง
แต่.. . .พอได้รู้จักกลับรู้สึกประหลาดมันเหมือความรู้สึกลดน้อยลงทุกๆ ครั้งที่ได้คุย ทักกันที่ รร. แล้วทำไมถึงกลับรู้สึกกับ น้อง ผช. นั่นแบบมึนๆ เลยไม่คิดไร "แค่คิดว่ามันคงแค่ถูกชะตากัน" จนกระทั่งเห็นเค้าที่ใต้อาคาร เป็นครั้งแรกที่ผมกับน้องทั้ง 2 ได้ปะทะสายตากันแบบจิงจัง เลยทำให้ผมถามตัวเอง ว่า"เฮ้ยกุชอบใครกันแน่ว่ะ" เลยแกล้งเฉยๆ ไปพยายามทำให้ความรู้สึกมันคลุมเคลือเองไปเรื่อย...จนกระทั่งมีงานกีฬาโรงเรียน(เป็นตอนที่เห็นเค้าเดินขบวน) ทำให้เรามองหาว่ามันจะแต่งตัวยังไงว่ะ เพราะมีหลายคนพูดถึงว่ามันน่ารัก ผมเองก็สนใจตามกันไป พอได้เห็นแค่นั้นแหละ "ความรู้สึกมันก็ต่างชัดเจนขึ้น" แต่ก็พยายามที่จะปฏิเสทว่ามันคงไม่ใช่ มันคงเหมือนกับที่เราเจอเพื่อนสนิทแหละ[เอาเข้าจิงๆ ผมเองที่แหละที่พยายามทำให้มันไม่ชัดเจน]
ผมเลยรีบกลับบ้านไปศึกษาเรื่องเพศที่ 3 เลยทีเดียว ว่าจริงๆแล้วผมเป็นเพศไหนกันแน่ เลยพอจะรู้ตัวเองว่าผมคงเป็น "ไบ" รึป่าวตอนนี้เองก็ยังไม่อยากจะเชื่อเลย . . . เวลาผ่านไปเกือบๆ 2 เดือนที่ผมเลิกคิดเลิกสนใจ เลยทำให้แทบไม่ได้เจอกันเลย
<แต่ ประเด็นมันต่อจากนี้ดิ> . . มันเป็นช่วงกีฬาสีของวันสุดท้ายที่ทุกคนต้องไปที่ยิม กีฬา(ใกล้ๆกับ รร. ) ผมกำลังช่วยอาจารย์ยกน้ำในแสตนเชียร์แล้วมานั่งพัก จู่ๆน้องเค้าก็ใส่เสื้อสีเขียว มากับเพื่อย 3-4 คน นั่งอยู่บนหัวของผม (ถ้าคุนชอบใครแล้วเค้าอยู่ใกล้เรา) ความรู้สึกตอนนั้นใจเต้นเร็วมากแต่ก็เหมือนมี ไอน้ำพุ่งออกมาจากร่างกาย รู้สึกเขินมา(แต่ตอนนั้นไม่ได้แสดงออกอะไร) เพราะเหมือนว่าเค้าไม่ได้สนใจ ผมเลยปล่อยความรู้สึกทิ้งไว้ตรงนั้น{เทความรู้สึกตัวเอง เทแล้วเทอีก} เวลาผ่านไปไม่นานเท่าไหร่ ก็ปาเข้าไป 1 เดือน กับอีกกี่วันไม่รู้ เป็นช่วงตอนเย็นที่ผมนั่งรอ "รถโพถ้อง" กลับบ้าน
//////แต่พอผมกับน้องเค้าคุยกันสักระยะหนึ่งมันรู้สึกดีมากจนแอบถามไม่ได้ เลยถามไปตรงตรงๆว่านั่นแฟนอ่อ (ผมขอใช้นามสมมุติชื่อเค้าด้วยตัว N น่ะ)
ผม : นั้นแฟนจิงอ่อที่คบกัน
N : ใช่เพิ่งคบกัน
ผม : อ่อ(แต่ตอนนั้นใจสั่นไปหมดแล้ว "ความรู้สึก กุคงจะพังตั้งแต่ครั้งแรกเลยสิน่ะ" )
N : แล้วพี่ทำไร
ผม : ป่าว ก็คุยกับเราแหละ
. . . #คุนกันตามปกติ(จนเริ่มเล่นมุขเสี่ยว กัน)
N : ถ้าผมชอบพี่ จะได้มั้ย
ผม : หือ อะไรมึ.. ว่ะ
N : 555" เเค่ล้อเล่น
ผม : อ่อ คับ -♥-
. . .#ก็เล่นกันแบบนี้บ่อยขึ้นถึงวัน (รู้ตัวอีกทีผมก็ชอบเค้าไปแล้ว ความรู้สึกต่างๆก็เปลี่ยนไปแบบไม่ใช่แค่ รุ่นพี่-รุ่นน้อง)
N : ผมชอบพี่ว่ะ
ผม : จิงหง่ะ
N : ผมชอบพี่จิงๆ ชอบมานานแล้ว
ผม : แต่เรามีแฟนแล้ว มันไม่ถูก
N : ผมรู้ว่ามันไม่ถูก ผมมัน
ผม : พี่ก็ชอบเรา
N : เราแอบคุยกันมั้ย
ผม : ไม่เอาอ่ะ ไม่ชอบ แต่ก็ทักมาคุยในสถานะ รุ่นพี่อ่ะ
N : คับ
(.)พอผ่านไปได้ หลายอาทิต ผมก็เริ่มรำความกับความสัมพันแบบนี้ ผมเลยของเลิกคุยกับน้องเค้า(แต่ก็ยังตัดใจได้ไม่เต็มร้อย หรอก) น้องเค้าบอก #เสียใจ #ทำไมเจ็บแบบนี้ว่ะ #ทำไมผมถึงชอบพี่ไม่ได้ มันเลยทำให้ผมใจอ่อนยอมกลับไปคุยอีก ยอมเจ็บอีกครั้ง >>>สงสัยทุกครั้งที่หายไป
เค้าบอกว่าโทรสัพเค้าเสีย นั่นคือเรื่องจริง แต่ผมก็ยังอดคิดไม่ได้ไงว่า ทำไมตอบไลน์ช้า(เค้าก็ชอบอ้าง ว่าเค้าใช้เครื่องเก่า มันค้าง) , ทำไมโทรหาไม่ได้(ก็โทรสัพมันชอบ รวน) ,แล้วทำไมคุยอยู่ชอบหายไป(ก็แม่ชอบปิดเน็ต) ,ทุกอย่างมันเป็นเหมือนข้ออ้างที่ผมไม่อาจเข้าใจ ผมถามความรู้สึกตัวเองว่า ทำไม "ยังทนกับมัน ไม่เจ็บอ่อ ไม่เสียใจอ่อ ที่เป็นแค่ตัวสำรองของใครเขา ไม่อายหรอที่โดนเรียกว่าคนคุยชั่วคราว" แต่ถึงยังนั้นก็ยังจะคุย เพราะอะไรหล่ะ ก็เพราะชอบมันมากไง
. . .จนตอนดูหนังผมชวนเค้ามาดูด้วย กัน ซื้อตั๋วหนังไว้ 3 ที่ เพื่อเว้นที่นั่งห่างกัน คนอื่นจะได้ไม่มองแปลกๆ แต่พอถึงเวลาเค้ากลับไม่มา(เค้าบอกว่า เค้าไม่สบายเค้าป่วย เค้าไปไม่ไหวจริง) แต่พอผมโทรไปผมกลับติดต่อไม่ได้ โทรไลน์ไปกลับขึ้นว่า เค้าคุยกับใครไม่รู้ เป็น ชม. ผมพยามหาช่องว่าง โทรไลน์ไปหลายครั้ง(ไม่ได้ถี่น่ะ) จนผมยอมใจ บล็อกเบอร์+ไลน์เค้า ผ่านไป 2 วัน ผมยังคงคิดถึงมาก เลยปลดบล้อกทั้งหมด แต่ไม่มีการติดต่อไรเลย(คิดว่าตัวเองสำคัญ เลยเจ็บ) แต่พอวันนึงเค้าทักกลับมาว่า "ทำไร" ผมกลับดีใจเหมือน หมากระดิกหางหาเจ้านาย แล้วก็คุยกันจนวันนึงผมขอไปบ้านเค้า(แน่นอน อยากรู้ไงว่าเค้าทำไรบ้าง) จนช่วงเย็นเค้าบอกว่า "อยากกอดจัง" ผมเลยบอกว่า "มึ..จะบ้าอ่อ"
แล้วก็ตอนหันหน้า ผมกับมันหน้าอยู่ใกล้กันมาก ตอนนั้นบอกเลยว่าสับสนใจนึกก็คิดว่า จูบหรอ แกล้งกุรึป่าว เลยมองที่ตามา แล้วมันก็โน้มปากมากแต่ จนผมเผลอความรู้สึก ออกไป(ทำอะไรบ้านนั้นจำไม่ได้ แต่!!! แค่จูบ) ผมรีบกลับบ้าน รีบอาบน้ำ พอตื่นมา จนตอนนี้มันเหมือนเป็นความฝัน (จำกลิ่นปากไม่ได้ น้ำลายมีรสมั้ย สิ่งเดียวที่จำได้แค่ฟันชนกันแค่นั้น)
จนตอนนั้น ผมยังไม่เค้าใจความรู้คิดของเค้าเลย . . . .(แค่ก็ยังคงวิ่งตาม แต่ไม่รู่ว่าจะวิ่งตามบนความรักที่มันผิดได้นานแค่ไหน มัน #เจ็บมากแต่ก็ชอบมันมาก) ผมรู้น่ะว่าผมผิดแต่ถ้าวันนึงวันที่ต้องเลือกผมจะเป็นคนถอยเอง. . .
#. . . . .