ขออนุญาตโพสต์เรื่องเผือกต่ออีกวันนะครับ (โพสต์ก่อนหน้านี้คือ กล่องดวงใจที่หายไป)
ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณทุกคนที่ให้กำลังใจนะครับ ผมอยากอ่านเยอะ ๆ ถึงจะอ่านข้อความปลอบใจแล้วน้ำตายิ่งไหลก็ตาม แต่ก็ยังอยากอ่าน แล้วก็อยากโพสต์อยากเล่าเรื่องของเผือก อยากระลึกถึงเขา อยากบันทึกเรื่องราวของเขาให้มากที่สุดก่อนที่จะลืมเลือนไป ถ้าเป็นแมวตัวอื่นที่ผมเลี้ยงไว้หายไป คงทำใจได้แล้วครับ อาจจะมีน้ำตาซึม ๆ บ้าง 1-2 วัน ก็ดีขึ้นแล้ว แต่สำหรับเผือก ยังทำใจไม่ค่อยได้ ตั้งแต่เริ่มเลี้ยงเผือกมีความรู้สึกว่า ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้รักแมวตัวนี้มาก ๆ และรักเขามากขึ้นทุกวัน จนรักเขาหมดใจตอนไหนก็ไม่รู้ ตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยร้องไห้แบบสะอึกสะอื้นฟูมฟายเลย แม้กระทั่งตอนที่พ่อผมเสียก็ร้องนิดหน่อยครั้งเดียว แต่พอเสียเผือกไป ผมปล่อยโฮหนัก ๆ ไปอย่างน้อยก็ 3 ครั้งแล้ว ตอนที่นั่งพิมพ์นั่งโพสต์เรื่องของเขา น้ำตาก็ไหลตลอด ยิ่งได้อ่านข้อความที่ตอบกลับมา น้ำตาก็ยิ่งไหลหนักเข้าไปอีก (แต่ก็ยังอยากอ่านนะครับ) จนเจ็บดั้งจมูกไปหมดแล้ว ตอนนี้ ผมไม่ใช้กระดาษทิชชูแล้วครับ วันนึง 2-3 ม้วนก็ไม่พอ แต่ใช้ผ้าเช็ดหน้าแทน เมื่อวานตอนเช้าทำบุญไปให้เผือกแล้ว เขาคงไปอยู่อย่างมีความสุขกับกำไรเพื่อนรักของเขาแล้ว
ตอนเสียกำไรไปก็เสียใจมากเหมือนกัน แต่พอผมเห็นเผือก อยู่กับเผือกแล้วก็รู้สึกดีขึ้น มีกำลังใจสู้ต่อ แล้วอยู่เพื่อเขาด้วย เพราะเผือกเป็นแมวกลัวคน ไม่เอาใครเลย นอกจากเราสองคน กว่าเผือกจะยอมให้ผมอุ้มต้องใช้เวลาอยู่กับเขามาถึง 6 เดือน เผือกถึงไว้ใจให้อุ้มแป๊บนึง ก่อนหน้านั้นถ้าอุ้มจะกระโดดลงทันที ถ้าเราไม่อยู่เผือกจะอยู่กับใคร แต่พอเสียเผือกไป เห็นแมวตัวอื่น ก็ไม่ได้ช่วยให้รู้สึกดีขึ้นเลย ถึงจะมีเจ้าตัวน้อยตัวน้อยมาคอยปลอบใจ แต่ก็ยังคิดถึงเผือกอยู่ดี เห็นข้าวของในร้าน เห็นที่นอน ที่นั่งเล่นของเผือกแล้วก็ยิ่งคิดถึงเขา น้ำตามันก็ไหลออกมาอีก ยิ่งเห็นแมวตัวอื่นก็ยิ่งนึกถึงเผือก โดยเฉพาะตอนนั่งหลังค่อม เพราะเผือกเขาเป็นแมวนั่งหลังค่อมมาก เคยดูกับแฟนแล้วก็นั่งหัวเราะกัน แต่ตอนนี้ยิ่งเห็นตัวอื่นนั่ง ยิ่งนึกถึงเผือก เผือกไม่ได้เป็นแมวที่เราสองคน รักเท่านั้น เพื่อนแมวทุกตัวก็ชอบเผือกเหมือนกัน (ซึ่งก็ไม่รู้ทำไม) เจ้าตัวน้อยอายุ 2 เดือนเศษ ที่เกิดจากมีโอ (มีโอรุ่นเป็นพี่น้องกับกำไร เกิดหลังเผือกนิดนึง เขาโตมาด้วยกัน) ก็ยังชอบเผือกเลย ชอบวิ่งเข้าหา อยากจะเล่นด้วย แต่เผือกไม่เอา เพราะตอนหลังเผือกกลัวส้ม (แมวจรที่หลงมาใหม่) ส้มชอบเผือกมาก วิ่งไล่ประจำ จนระยะหลังเผือกหนีไปนอนในป่าหญ้าเป็นส่วนใหญ่ ไม่ค่อยอยู่ร้าน กลับมากินข้าว นอนร้านบ้าง ไม่นอนบ้าง เราก็รู้เรื่องนี้ดีแต่ก็ไม่ได้แก้ไขอะไรจริงจัง เพราะคิดว่าแมวจะต้องใช้ระยะเวลาปรับตัวเข้าหากัน แต่สุดท้ายแล้ว มันไม่ใช่ พออยู่ในป่ามาก ๆ เผือกก็กลายเป็นแมวเครียด ๆ พอตัวไหนเข้ามาใกล้ ก็ขู่ตลอด ก็ลองซื้อ Catnip มาปลูก จะไว้คลายเครียดให้เผือก แต่ปลูกมาเป็นเดือนแล้ว มันไม่โตถึงไหนเลย เลยคิดว่าจะลองเอาเผือกไปกลับบ้าน เอาไปนอนด้วย เพื่อเขาจะได้หายเครียด แต่ไม่ทันได้จับเขาไป เผือกก็หายไปเสียก่อน
รู้สึกช็อค ตัวชาไปหมด เวลาที่คิดว่า ผมไม่มีเผือกอีกแล้ว ไม่เคยเสียใจมากเท่านี้มาก่อนในชีวิต เพราะรักเผือกหมดใจไปตั้งนานแล้ว ถ้าแลกชีวิตกันได้ ผมยอมแลกกับเผือก หรือให้อายุผมสั้นลงแล้วให้เผือกเขามีอายุยืนยาวกว่านี้ก็ได้ หรือให้งูมันกินแขนขาผมให้ผมเป็นคนพิการแทนที่จะกินเผือกก็ได้ ตอนต้นปีผมยังมีความสุขมาก เพราะมีเผือก มีกำไร (เพื่อนรักของเผือก) และก็มีโอ แต่ยังไม่ทันหมดปี ผมเสียทั้งกำไรและเผือกไปหมดเลย เหลือแค่มีโอกับลูก และก็ส้ม ผมอยากให้มีปาฏิหาริย์เหมือนที่หลาย ๆ คนบอกผม แต่ผมรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ เผือกไม่ได้หายเพราะหลงหรือป่วย ไม่ได้ตามตัวอื่นไป แต่เขาถูกงูกิน แล้วเขาจะกลับมาได้ยังไง เผือกเป็นแมวชอบเที่ยวก็จริง แต่เขาไม่ได้เที่ยวไกล เขามีที่ประจำของเขา เที่ยวแล้วก็กลับมาหาทุกวัน ตอนนี้ได้แต่มองต้นไม้ที่เผือกเคยใช้ปืนขึ้นไปบนหลังคาผ้าใบ มองหลังคาผ้าใบหวังว่ามันจะสั่น (ตอนเผือกมาหลังคาผ้าใบจะสั่น แล้วก็ปืนต้นไม้ลงมาเข้าร้าน) แต่ก็ไม่มี ตอนเช้ามาเปิดร้านก็มองหลังคาผ้าใบตลอด เพราะบางวันเผือกเขาก็จะมานั่งรอที่นั่น แต่ก็ไม่มีแม้แต่เงา ผมเสียเผือกไปแล้วจริง ๆ
สักวันน้ำตาจะหมดไป (แต่ไม่ใช่วันนี้)
ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณทุกคนที่ให้กำลังใจนะครับ ผมอยากอ่านเยอะ ๆ ถึงจะอ่านข้อความปลอบใจแล้วน้ำตายิ่งไหลก็ตาม แต่ก็ยังอยากอ่าน แล้วก็อยากโพสต์อยากเล่าเรื่องของเผือก อยากระลึกถึงเขา อยากบันทึกเรื่องราวของเขาให้มากที่สุดก่อนที่จะลืมเลือนไป ถ้าเป็นแมวตัวอื่นที่ผมเลี้ยงไว้หายไป คงทำใจได้แล้วครับ อาจจะมีน้ำตาซึม ๆ บ้าง 1-2 วัน ก็ดีขึ้นแล้ว แต่สำหรับเผือก ยังทำใจไม่ค่อยได้ ตั้งแต่เริ่มเลี้ยงเผือกมีความรู้สึกว่า ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้รักแมวตัวนี้มาก ๆ และรักเขามากขึ้นทุกวัน จนรักเขาหมดใจตอนไหนก็ไม่รู้ ตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยร้องไห้แบบสะอึกสะอื้นฟูมฟายเลย แม้กระทั่งตอนที่พ่อผมเสียก็ร้องนิดหน่อยครั้งเดียว แต่พอเสียเผือกไป ผมปล่อยโฮหนัก ๆ ไปอย่างน้อยก็ 3 ครั้งแล้ว ตอนที่นั่งพิมพ์นั่งโพสต์เรื่องของเขา น้ำตาก็ไหลตลอด ยิ่งได้อ่านข้อความที่ตอบกลับมา น้ำตาก็ยิ่งไหลหนักเข้าไปอีก (แต่ก็ยังอยากอ่านนะครับ) จนเจ็บดั้งจมูกไปหมดแล้ว ตอนนี้ ผมไม่ใช้กระดาษทิชชูแล้วครับ วันนึง 2-3 ม้วนก็ไม่พอ แต่ใช้ผ้าเช็ดหน้าแทน เมื่อวานตอนเช้าทำบุญไปให้เผือกแล้ว เขาคงไปอยู่อย่างมีความสุขกับกำไรเพื่อนรักของเขาแล้ว
ตอนเสียกำไรไปก็เสียใจมากเหมือนกัน แต่พอผมเห็นเผือก อยู่กับเผือกแล้วก็รู้สึกดีขึ้น มีกำลังใจสู้ต่อ แล้วอยู่เพื่อเขาด้วย เพราะเผือกเป็นแมวกลัวคน ไม่เอาใครเลย นอกจากเราสองคน กว่าเผือกจะยอมให้ผมอุ้มต้องใช้เวลาอยู่กับเขามาถึง 6 เดือน เผือกถึงไว้ใจให้อุ้มแป๊บนึง ก่อนหน้านั้นถ้าอุ้มจะกระโดดลงทันที ถ้าเราไม่อยู่เผือกจะอยู่กับใคร แต่พอเสียเผือกไป เห็นแมวตัวอื่น ก็ไม่ได้ช่วยให้รู้สึกดีขึ้นเลย ถึงจะมีเจ้าตัวน้อยตัวน้อยมาคอยปลอบใจ แต่ก็ยังคิดถึงเผือกอยู่ดี เห็นข้าวของในร้าน เห็นที่นอน ที่นั่งเล่นของเผือกแล้วก็ยิ่งคิดถึงเขา น้ำตามันก็ไหลออกมาอีก ยิ่งเห็นแมวตัวอื่นก็ยิ่งนึกถึงเผือก โดยเฉพาะตอนนั่งหลังค่อม เพราะเผือกเขาเป็นแมวนั่งหลังค่อมมาก เคยดูกับแฟนแล้วก็นั่งหัวเราะกัน แต่ตอนนี้ยิ่งเห็นตัวอื่นนั่ง ยิ่งนึกถึงเผือก เผือกไม่ได้เป็นแมวที่เราสองคน รักเท่านั้น เพื่อนแมวทุกตัวก็ชอบเผือกเหมือนกัน (ซึ่งก็ไม่รู้ทำไม) เจ้าตัวน้อยอายุ 2 เดือนเศษ ที่เกิดจากมีโอ (มีโอรุ่นเป็นพี่น้องกับกำไร เกิดหลังเผือกนิดนึง เขาโตมาด้วยกัน) ก็ยังชอบเผือกเลย ชอบวิ่งเข้าหา อยากจะเล่นด้วย แต่เผือกไม่เอา เพราะตอนหลังเผือกกลัวส้ม (แมวจรที่หลงมาใหม่) ส้มชอบเผือกมาก วิ่งไล่ประจำ จนระยะหลังเผือกหนีไปนอนในป่าหญ้าเป็นส่วนใหญ่ ไม่ค่อยอยู่ร้าน กลับมากินข้าว นอนร้านบ้าง ไม่นอนบ้าง เราก็รู้เรื่องนี้ดีแต่ก็ไม่ได้แก้ไขอะไรจริงจัง เพราะคิดว่าแมวจะต้องใช้ระยะเวลาปรับตัวเข้าหากัน แต่สุดท้ายแล้ว มันไม่ใช่ พออยู่ในป่ามาก ๆ เผือกก็กลายเป็นแมวเครียด ๆ พอตัวไหนเข้ามาใกล้ ก็ขู่ตลอด ก็ลองซื้อ Catnip มาปลูก จะไว้คลายเครียดให้เผือก แต่ปลูกมาเป็นเดือนแล้ว มันไม่โตถึงไหนเลย เลยคิดว่าจะลองเอาเผือกไปกลับบ้าน เอาไปนอนด้วย เพื่อเขาจะได้หายเครียด แต่ไม่ทันได้จับเขาไป เผือกก็หายไปเสียก่อน
รู้สึกช็อค ตัวชาไปหมด เวลาที่คิดว่า ผมไม่มีเผือกอีกแล้ว ไม่เคยเสียใจมากเท่านี้มาก่อนในชีวิต เพราะรักเผือกหมดใจไปตั้งนานแล้ว ถ้าแลกชีวิตกันได้ ผมยอมแลกกับเผือก หรือให้อายุผมสั้นลงแล้วให้เผือกเขามีอายุยืนยาวกว่านี้ก็ได้ หรือให้งูมันกินแขนขาผมให้ผมเป็นคนพิการแทนที่จะกินเผือกก็ได้ ตอนต้นปีผมยังมีความสุขมาก เพราะมีเผือก มีกำไร (เพื่อนรักของเผือก) และก็มีโอ แต่ยังไม่ทันหมดปี ผมเสียทั้งกำไรและเผือกไปหมดเลย เหลือแค่มีโอกับลูก และก็ส้ม ผมอยากให้มีปาฏิหาริย์เหมือนที่หลาย ๆ คนบอกผม แต่ผมรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ เผือกไม่ได้หายเพราะหลงหรือป่วย ไม่ได้ตามตัวอื่นไป แต่เขาถูกงูกิน แล้วเขาจะกลับมาได้ยังไง เผือกเป็นแมวชอบเที่ยวก็จริง แต่เขาไม่ได้เที่ยวไกล เขามีที่ประจำของเขา เที่ยวแล้วก็กลับมาหาทุกวัน ตอนนี้ได้แต่มองต้นไม้ที่เผือกเคยใช้ปืนขึ้นไปบนหลังคาผ้าใบ มองหลังคาผ้าใบหวังว่ามันจะสั่น (ตอนเผือกมาหลังคาผ้าใบจะสั่น แล้วก็ปืนต้นไม้ลงมาเข้าร้าน) แต่ก็ไม่มี ตอนเช้ามาเปิดร้านก็มองหลังคาผ้าใบตลอด เพราะบางวันเผือกเขาก็จะมานั่งรอที่นั่น แต่ก็ไม่มีแม้แต่เงา ผมเสียเผือกไปแล้วจริง ๆ