เฮ้อออออออออออออออออออออออ ขอถอนหายใจยาวๆก่อนนะคะ มาค่ะเริ่ม! ขอบอกก่อนเลยว่าเราเป็นคนที่ชีวิตเคยตกหลุมรักคนอื่นมา 3 คน (สามคนนี้ มีสมัยมอ.ปลาย1คน มหาลัย1คน ล่าสุดทำงาน 1 คน) คนล่าสุดเพิ่งสดๆร้อนๆ เราเป็นคนไม่มองคนที่หน้าตา เพราะแต่ละคนที่เราชอบหน้าไม่เหมือนกันเลย ไม่สนด้วยว่าเค้าจะสูงขาวดำเตี้ย แต่เราเป็นประเภทที่ชอบผู้ชายที่สุภาพกับผู้หญิง ค่อนข้างเรียบร้อย พูดน้อย นิ่งๆ ไม่โวยวาย ไม่สูบบุหรี่ ซึ่งทั้งสามคนที่เราชอบเป็นแบบนี้หมด ถ้าเราชอบเค้าเราคิดเสมอว่าผู้หญิงสามารถรุกก่อนได้สมัยนี้ไม่ได้แปลกอะไร (แต่เราไม่ได้ทำจนน่าเกลียดหรือรุกโฉ่งฉ่างเบอร์นั้นนะ) ชวนเค้าคุยก่อนบ้าง เพราะเราค่อนข้างคุยเก่ง ช่วยเหลือเค้าก่อนบ้างถ้าเราทำได้ พอมันมีจุดๆนึงที่เหมือนเค้าจะสนใจเรากลับ และทำเหมือนเราเริ่มพิเศษสำหรับเค้า เราก็เริ่มไม่แน่ใจว่าตกลงเค้าคิดยังไงกับเรากันแน่ เราก็เลยถามตรงๆกับเค้าไปเลย บอกชอบไปเลย เพราะเราคิดว่าอยากรักมันก็ต้องเสี่ยงจริงๆ (ไม่ใช่แค่เพลงบิ๊กแอสนะ ถถถถ) บางทีเราก็ไม่อยากปล่อยให้เค้าเดินจากเราไปเฉยๆทั้งๆที่เรายังไม่ได้ลองทำ หรือลองบอกความในใจกับเค้าเลย แต่ผลที่ได้คือ แตกแยกกันหมดทุกคน คนแรกนี่ไม่เท่าไหร่เพราะว่าเป็นตอนม.ปลายเค้าต้องไปเรียนต่อมหาลัยพอดี ก็เลยแยกย้ายกันไปปกติ คนที่สองนี่ไม่คุยอะไรกับเราอีกเลย เจอหน้ากันเราเป็นอากาศธาตุมาก เราพยายามจะกลับไปคุยในฐานะเพื่อนแล้ว ไม่คิดอะไรเพราะรู้แล้วว่าเค้าไม่ได้ชอบเราและไม่ได้อยากจะพัฒนา เราทำใจได้นะ จะกลับมาคุยปกติกับเราก็ได้ เพราะยังไงเราก็เคลียร์ใจชัดไปแล้ว แต่เค้าไม่เป็นแบบนั้น คนนี้เราเจ็บมากเพราะเค้าเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือไปเลย เราก็ยังแอบสงสัยมาจนถึงทุกวันนี้นะ เราทำผิดอะไรหรอ เราแค่ชอบเธอ เราแค่อยากทำให้เธอมีความมสุขเองนะ แต่ก็ได้แค่บอกกับตัวเองว่าชั่งเค้าเถอะ เมื่อก่อนหน้านี้ก็เคยมีเพื่อนสนิทชอบเรา และเราก็รู้จนเมื่อเราเคลียร์ใจกันเราตกลงความรู้สึกของทั้งฝ่ายชัดเจน เราไม่ได้ชอบเค้าแบบนั้น เราก็บอกไปตรงๆ แต่เรายังคุยกับเพื่อนคนนั้นเหมือนเดิม ไม่ได้เปลี่ยนไปหรือผลักไสเค้าให้ออกไปแต่อย่างใด จนถึงตอนนี้เราก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันมากๆเหมือนเดิม และเพื่อนคนนี้ของเราก็มีแฟนเป็นตัวเป็นตนเรียบร้อยไปแล้วด้วย ซึ่งเราก็ยินดีกับเพื่อนเรามากๆ แต่เราไม่เข้าใจทำไมถึงตาเราบ้าง เรากลับโดนอะไรแบบนี้ โดนคนที่เราชอบเค้า หวังดีกับเค้า เมินใส่ หรือทำเป็นไม่รู้จักใส่เราเฉยๆ ทั้งๆที่ก่อนเราจะบอกชอบ เค้าทำเหมือนเราพิเศษต่อเค้า เราเป็นคนตรงๆนะ ชอบคือชอบ มีอะไรก็บอกเลย ไม่งั้นอีกคนจะไปรู้ได้ยังไงว่าคิดยังไง เหมือนกันถ้าเราไม่ชอบอะไร เราก็พูดออกไปเหมือนกัน (เราไม่เหวี่ยงนะแค่พูดออกไปตรงๆ) เราเป็นคนที่ไม่อยากให้อีกฝ่ายเข้าใจอะไรไปเอง หรือถ้าหากเรากำลังจะคิดไปเอง เราก็จะรีบถามก่อนเลยว่ามันเป็นยังไง เราจะได้ทำสถานะตัวเองให้ถูกต้อง ถ้ามีแฟนอยู่แล้ว เราจะไม่คุยเลย หรือถ้าเค้ามีคนคุยอยู่เราก็จะไม่คุยกับเค้า เราไม่ได้อยากเป็นตัวเลือกของใคร เหมือนกันถ้าเรามีคนคุยเราก็จะคุยกับคนนั้นคนเดียว เพราะเราก็ไม่อยากให้เค้ารู้สึกว่าเค้าเป็นตัวเลือก เราเป็นประเภทคุยเป็นคนๆ ไม่ใช่ก็แยกย้ายเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้ ซึ่งเราไม่เคยทำเมินใส่คนที่เค้าชอบเราอยู่แล้ว เพราะนั้นคือความรู้สึกที่ดีที่เค้ามีให้เรา เราต้องพยายามรักษาน้ำใจของเค้าเอาไว้ไม่ใช่หรอ เราไม่รู้ว่าคนอื่นคิดยังไงนะ แต่เหมือนหลายคนจะบอกเราว่า เราตรงมาก ตรงเกินไป ไม่เก็บความรู้สึกอะไรเลย บางทีอีกฝ่ายเค้าก็รับไม่ได้หรอก เฮ้อออออ เราจะทำยังไงกับนิสัยนี้ของเราดีคะ มันเป็นนิสัยที่แย่หรอ หรือว่าอะไร? บอกตรงๆว่าเพราะเรานิสัยแบบนี้เลยเริ่มกลัวการเริ่มต้นใหม่แล้วล้ะ ไม่อยากเจ็บอีกแล้ว มันเจ็บจริงๆนะ จนบางครั้งรู้สึกว่าเหนื่อยและท้อ ขออยู่คนเดียวไปเลยดีกว่ามั้ย