คือเรากับแฟนคบกันมาได้ประมาณ 2 ปีกว่าค่ะ โดยส่วนตัวเรามีนิสัยขี้หึงค่ะ และแฟนเรามีนิสัยเฟรนลี่ เขาหน้าตาจัดได้ว่าดีเลยแหละ ชอบเข้าสังคม ชอบมีเพื่อน มี connection เยอะๆ เป็นคนปฏิเสธคนไม่เป็น แพ้คนที่เข้ามาชอบแต่คิดว่าตัวเองจัดการทุกอย่างได้ ช่วงแรกๆที่คบกันเราไว้ใจเค้ามากค่ะ ไม่เคยหึงหวงหรือระแวงอะไรเลย เค้าก็ดีกับเรามาตลอด จะมีก็แค่งอนง้อกันตามประสาคนรักกันต้องปรับตัวเข้าหากัน เรารักกันมากจนวางแผนอนาคตด้วยกัน จะทำธุรกิจด้วยกัน จนล่วงเวลาเข้าได้ 1 ปี เค้าก็นอกใจเราค่ะ คือไปคุยกับผู้หญิงอีกคน ซ่อนแชทไลน์ จนเราจับได้เค้าก็ขอโทษและขอโอกาสปรับตัว เราก็ให้ แต่เราก็ระแวงมาตลอด ทั้งๆที่เค้าก็ไม่ได้มีอะไร แต่เราระแวงด้วยความที่เค้าชอบมีเพื่อนเยอะๆไงค่ะ ก็มีปัญหากันบ่อยๆ แต่เค้าก็ยอมเรามาตลอด เลือกเรามาตลอด และสังคมในมหาลัยที่เค้าอยู่นั้นเค้าบอกว่าเพื่อนไม่ค่อยโอเคกับเค้าสักเท่าไหร่ คือมีเพื่อนแต่เหมือนไม่สนิทกับใครสักคน เค้าเลยบอกเราว่า เค้าอยากมีเพื่อนผู้หญิงที่สนิทสักคนบ้างเผื่อไว้ปรึกษาในอีกมุมมองนึง แต่กลัวมีปัญหากับเรา จนคบกันได้ประมาน 1 ปี 9 เดือนมั้งค่ะ เค้าก็ได้เข้าชมรมค่ายอาสาของทางมหาลัย และมีค่ายที่ต้องไปถึง 15 วัน ไม่มีสัญญาณโทรศัพท์ ไม่มีอินเตอร์เน็ต และก่อนจะไปเราก็ทะเลาะกันค่ะ เค้าบอกว่าเราเข้ากันไม่ได้ อะไรหลายๆอย่างมันสวนทางกัน เค้าอยากมีเพื่อนผู้หญิงที่สนิทสักคน แต่เค้าก็ไม่กล้ามีเพราะกลัวเราจะคิดมาก กลัวจะทำให้เราเสียใจ จนเค้าอึดอัดและได้มาพูดในวันนี้ และเค้าก็บอกว่าลองไปค่ายห่างกันดู เผื่ออะไรจะดีขึ้น เผื่อเค้าจะคิดถึงเรา เราก็อดทนจนวันที่เค้ากลับมา เค้าดูเปลี่ยนไปเป็นคนละคน เราถามว่าคิดถึงเราไหมหรือลืมเราไปแล้ว เค้าก็บอกว่าไม่ได้ลืมและก็ไม่ได้คิดถึง ดูเฉยชา ห่างเหินไปมากกว่าตอนก่อนจะไป แต่หลังจากกลับจากเค้า เราก็ได้ไปเที่ยวหัวหินกัน ทำให้บรรยากาศระหว่างเราคลายความตึงลงบ้าง และจากที่เค้าไปค่ายเค้าก็ได้เพื่อนใหม่เยอะมาก ส่วนมากเป็นผู้หญิง ที่ทักมาคุยในแชทเฟส เราเห็นหมด เราก็มีเซ้นว่ามี 2 คนที่แอบชอบแฟนเรา เราก็บอกแฟนเรา เค้าก็ทำท่าไม่เชื่อและบอกว่าเรางี่เง่า แฟนเราก็ได้คุยแชทเฟสกับผู้หญิง 2 คนนี้บ่อยๆแทบทุกวัน จนวันนึงผู้หญิงคนแรกก็ได้มาสารภาพกับเค้าว่าแอบชอบตั้งแต่อยู่บนค่ายแล้ว เพราะบนค่ายจะมีการให้จับบัดดี้กัน และผู้หญิงคนนี้ได้แฟนเราเป็นบัดดี้ แฟนเราก็เทคแคร์ดูแล แล้วผู้หญิงคนนี้ก็หวั่นไหว แต่พอลงค่ายมารู้ว่าแฟนเรามีแฟนแล้ว เลยพยายามเลิกชอบเพราะไม่อยากทำให้เราเสียใจและไม่อยากมีปัญหา (แต่ก็ยังคุยกันตลอดในแชทเฟส แต่อยู่ในสายตาเรานะ) และเค้าก็ได้ทำผิดครั้งใหญ่กับเราเป็นหนที่ 2 คือแฟนเรามาบอกเราก่อนไปค่ายว่าเค้าเหมือนจะเป็นโรคซึมเศร้า และได้ไปหาหมอหมอบอกว่าเป็นโรคไบโพล่าร์ และนัดไปหาหมออีกทีตอนเปิดเทอม (ไปค่ายตอนปิดเทอม) วันที่เค้าไปหาหมอเป็นวันจันทร์ และเราจะไปนอนหอกับเค้าทุกวันศุกร์และกลับบ้านด้วยกันวันเสาร์ และอยู่ดีๆแฟนเราก็บอกเราเช้าวันพฤหัสว่ามาวันนี้เลยได้ไหม อยากเจอ เราก็เออมันมาแปลก แต่ก็ตกลงไปค่ะ แล้วพอไปเค้าก็สารภาพกับเราว่าวันที่เค้าไปหาหมอ ผู้หญิงคนที่ 2 (ที่เรามีเซ้นว่าชอบแฟนเราอะค่ะ) เค้ามาขอนอนหอกับแฟนเรา เพราะเป็นห่วงเรื่องที่แฟนเราเป็นโรคไบโพล่าร์กลัวแฟนเราคิดสั้น (ตอนนั้นนางพึ่งรู้ว่าแฟนเราเป็นโรค) แฟนเราด้วยความปฏิเสธคนไม่เป็น ก็ยอมให้เค้ามานอนเพราะคิดว่าคงไม่มีอะไร คิดว่าคงจัดการทุกอย่างได้ (ตอนลงจากค่ายเค้าก็เคยไปนอนด้วยกันที่หอรุ่นพี่คนนึง แต่ตอนนั้นอยู่กันหลายคนอารมณ์แบบนอนดูหนัง เล่นเกมกัน) ปรากฎว่าเค้าสารภาพว่าเค้าจูบผู้หญิงคนนั้นเพราะอยากรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นชอบเค้าจริงๆหรือป่าว และด้วยอารมณ์อยู่ด้วยกัน 2 คน แต่เค้าบอกว่าเค้าไม่ได้มีอะไรกันเพราะพอจูบไปนิดเดียวก็นึกถึงหน้าเราเลยหยุดแค่นั้นและเค้าก็ไม่ได้ชอบผู้หญิงคนนั้นจริงๆ เค้าก็บอกเราว่าเค้าไม่อยากเลิกนะ แต่ก็รู้ว่ามันผิดมาก ถ้าจะไปก็จะไม่ห้าม เราก็ด่าเค้าว่าที่เราคอยหึงหวง ตามระแวงแบบนี้เพราะว่าเรารู้ว่านิสัยเธอเป็นแบบนี้ไง แต่เธอไม่เคยเข้าใจ เรารู้นิสัยตัวเธอดีกว่าเธอรู้จักตัวเองด้วยซ้ำ เราด่าเค้าไปเยอะมาก เราก็ให้อภัยแต่เรายื่นข้อเสนอว่าทั้ง 2 คนต้องเลิกติดต่อกัน ห้ามมาคุยกันมาเจอกันอีก เค้า 2 คนก็ตกลง (วันนั้นเราเรียกผู้หญิงคนนั้นมาคุยด้วย) และอีกข้อก็คือเราขอให้แฟนออกจากชมรมอาสา แต่แฟนเราไม่ตกลงข้อนี้เพราะเค้าเองอยากทำค่ายอาสามากๆ ก็เลยได้แค่เลิกติดต่อตามที่ตกลงกันไป หลังจากนั้นเราก็ระแวงเค้ามาก จนวันนึงเค้าอึดอัดและพูดขึ้นอีกครั้งว่า เค้าเบื่อ เค้าอยากอยู่คนเดียว แต่เราก็ไม่ยอมเลิก เราก็ยื้อ รั้งไว้ และปรับตัวเองค่ะ เลิกตาม เลิกจี้ ส่วนเรื่องระแวงกับหวง เราก็ยังห้ามตัวเองไม่ค่อยได้ แต่เวลาเรารู้สึก เราก็ไม่แสดงไม่พูดออกไป จนช่วงนี้เราไม่ทะเลาะกันเลยค่ะ แต่ตรงกันข้ามคือก็เฉยๆเหมือนกัน เฉยไปหมดทุกอย่าง เหมือนชินไปหมดแล้ว แต่เวลาอยู่ด้วยกันก็แฮปปี้นะค่ะ ไม่รู้เราคิดไปเองหรือป่าวแต่ก็ได้หัวเราะได้คุยเล่นกันอะค่ะ แต่เค้าจะมีเบื่อเพราะโรคซึมเศร้าของเค้า เวลาเราถามว่าเบื่อเราไหม แฟนเราจะตอบว่า เบื่อหมดทุกอย่างในโลกแหละ อยากหายไปเลย แต่เป็นห่วงเรา กลัวเราอยู่ไม่ได้ กลัวเราไม่โอเค จนพุธที่ผ่านมาเราก็คุยกันว่า เราไม่ทะเลาะกันมันก็ดีนะ แต่เราก็ไม่หวานไม่มุ้งมิ้งกันเลย เค้าก็บอกว่าเค้าก็รู้ว่ามันไม่หวือหวา เค้าไม่มั่นใจว่าแบบนี้เรียกว่ารักหรือป่าว เค้าบอกว่าเค้าเฉยๆกับเรา เค้าอยากหายไปเพราะโรคของเค้า แต่เค้าไม่อยากให้เราหายไปไหน อยากอยู่กับเรา แต่ไม่ได้อยากอยู่แบบแต่ก่อนแล้วคืออยู่ด้วยกันแบบเป็นแฟนที่วางแผนอนาคตด้วยกันอะค่ะ เค้าบอกว่าด้วยสถานะของเรา มันทำให้เค้าทำอะไรไม่ค่อยสะดวก เพราะห่วงกลัวจะทำให้เราคิดมากอยู่ตลอด อย่างเช่นถ้าไปค่าย ก็ต้องเจอผู้หญิง 2 คนนั้นเค้าก็กลัวเราคิดมากและอีกอะไรหลายอย่าง กลัวให้เวลาได้ไม่มาก จะไปไหนก็คอยห่วง จนตัวเค้าเองอึดอัดมากเพราะกดดันประมาณนี้ เราเลยบอกเค้าตรงๆว่างั้นเธอคงไม่รักเค้าแล้วและถ้าจะให้เลิกกันและกลับไปคบกันแบบเพื่อน เค้าทำให้เธอไม่ได้นะเพราะเค้ายังเป็นคนที่รู้สึกอยู่ เค้าก็บอกว่าแต่เค้ายังเป็นห่วงเธอเหมือนเดิมนะ อยากเห็นเธอมีความสุขแม้เค้าจะไม่มีความสุข อยากให้เธอมีชีวิตที่ดีขึ้นแม้เค้าจะแย่ลงและถึงเค้าชีวิตดีขึ้น เค้าก็ไม่อยากดีขึ้นคนเดียว แฟนเราก็ยังดูแล เอาใจใส่ เทคแคร์เราเหมือนเดิมทุกอย่าง พาเราไปกินข้าวไปเดท เพียงแต่เค้ารู้สึกเฉยๆไม่หวือหวา ไม่ตื่นเต้นแล้ว เราเคยถามเค้าว่าที่ดูแลทุกวันนี้ทำเพราะอยากทำหรือทำเพราะต้องทำ เค้าก็บอกว่าเค้าไม่รู้ เค้ารู้เพียงแค่ว่าอยากทำให้เราโอเค อยากให้เราสบายใจ มีความสุข เราเลยถามเค้าว่าและจะให้เราทำยังไงวะ เราเองก็ไม่อยากเลิก เค้าเองก็ไม่ได้อยากให้เราหายไป เค้าบอกว่าเค้าผูกพันธ์กับเรามาก เค้าก็บอกว่าให้เราอยู่กันไปแบบนี้ก่อน เผื่อว่าสักวันอะไรจะกลับมาดีขึ้น เราเลยตกลงและบอกว่าถ้าไม่รู้สึกว่ารักเราก็อย่าพูดว่ารักออกมาเลย เราเคยถามเค้านะว่าถ้าเธอหายจากโรคซึมเศร้าแล้ว เธอจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมไหม เค้าตอบว่า ก็อาจจะเหมือนเดิมมั้ง พอวันพฤหัสที่ผ่านมาเราไปนอนหอเค้า เรากับแฟนเราก็ทำตัวปกติเลยค่ะ เหมือนไม่เคยคุยเรื่องรักไม่รัก เหมือนไม่มีปัญหากัน หยอกล้อกันเหมือนเดิม และเค้าก็พูดกับเราว่า เค้าไม่รู้ว่าแบบนี้รักหรือป่าว แต่เค้ามีความสุขนะที่เป็นแบบนี้ แค่เราเจอกันอะไรๆก็ดีขึ้น เราเองก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน ปัจจัยที่ทำให้เรื่องของเรามาถึงจุดนี้คือ 1. เพราะความขี้หึงของเราเอง 2. เพราะอยากทะเลาะกันบ่อยมากจนมันบั่นทอนแฟนเรา(มันก็บั่นทอนเรา แต่เรายังอยากผ่านไปให้ได้กับเค้า แต่เหมือนเค้าจะไปไม่ไหวแล้ว) 3.เป็นเพราะโรคซึมเศร้า
.
.
เราอยากให้เพื่อนช่วยออกความเห็นหน่อยว่าแบบนี้แฟนเรายังรักเราอยู่ไหมหรือมันแค่ถึงจุดอิ่มตัวของความรัก หรือว่าเค้าไม่ได้รักเราจริงๆแล้วค่ะ และเราควรทำยังไงต่อไปดี มันพอมีทางที่จะไปต่อได้ไหม เรารอได้เสมอนะถ้ารู้ว่ามันจะดีขึ้น