ตัวเราเอง  นั้นก้ออายุไม่มากหรอกค่ะ เเต่สำหรับคนที่เข้ามาอ่านในช่วงวัย ม. 4 คุณ  คิดว่า การ ไม่เคยนั้งสองเเถวด้วยตัวเอง หรือข้ามถนนเองเพราะพ่อเเม่ห่วงมันน่าอึดอัดใจไมค่ะ ตัวเจ้าของกระทู้นั้นมีนิสัยค่อนข้าง เป็นตัวของตัวเองค่ะ รักอิสระ เเต่ไม่เคยได้เเตะมันเเบบจิงๆ จังๆ พอเราจะบอกท่านท่าน ก้อบอกว่า มันทำให้เสียคน เเต่ ตัวเราคิดว่า (เราไม่ได้เรียนโรงเรียน ดังๆอะไร) ถ้าเราจะเกเรเราทำได้โดยง่ายค่ะ เเต่เราก้อไม่ทำ จน ตอนนี้ เราก้อตั้งใจเรียนทุกอย่างนะค่ะ สอบได้ที่ ดีๆ เราไม่เคยได้อะไรเรย เราพูดตรงๆว่า อิจคนอื่นมากๆค่ะ เเต่เค้าก้อบอกว่าเรื่องของคนอื่น คือเค้าไม่ได้อยู่ในสังคม นี้เหมือนเรานี่ค่ะ เราน้อยใจนะค่ะ อิสระ ของเราตอนนี้ ไม่ต่างกับเด็ก อนุบาล ที่พ่อเเม่ยังไปรับไปส่ง เราบอกเรยว่า ตลอด 16 ปี เราไม่เคย ไปไหนกะเพื่อน ไม่ว่าใกล้ไกล เราไม่เคยเเม้เเต่ออกไปหน้าหมู่บ้านด้วยตัวเอง เคยออกไปค่ะ เเค่นิดเดียวกลับมาโดนตี จนเลือดเรยค่ะ เราเรยประชดชีวิตตั้งเเต่ช่วง ม.ต้นว่า กูอยู่ในบ้านนี่ล่ะ ไม่ไปไหนเเล้ว เเต่มันกลายเป็นว่าเราเก็บกดค่ะ รู้ตัวเองเรยค่ะ เราตัดสังคมเพื่อนทิ้ง เเละเเคร์เเค่ตัวเอง ค่ะ ที่สำคัญนะค่ะงานอำลา ม. ต้นเราก้อไม่ได้ไปค่ะ เป็นคนเดียวที่ไม่ได้ไปค่ะ ขอถามทุกคนนะค่ะว่า เราควรทำยังไงกะชีวิต ดีค่ะ รู้สึกใช้ชีวิตไม่คุ้มค่ะ เราไม่ได้อย่าเที่ยว อย่าออกจากบ้าน เเต่ต้องการอิสระ เเบบที่ว่าเมาส์เสีย ออกไปซื้อ เอง เเต่นี่ต้องรอ จนเค้าว่าง เร่งเราเลือกไวๆ เเล้วรีบกลับ  เราควรทำยังไงดีค่ะ  เราอึดอัดมาก