การที่คนเรามีเพื่อนมันก็ดีไปอีกแบบหนึ่ง
คือเราเรียนมหาลัยแล้ว ตอนเข้ามาเรียนเราก็มีเพื่อนเรียนเหมือนคนปกติทั่วไป เข้ามาปุปรุ่นพี่ก็จะบอกว่ามองดูเพื่อนข้างๆไว้ ช่วยเหลือกันเรียนให้จบ
แล้วคณะเราจะมีกิจกรรมหนึ่งที่ต้องทำร่วมกันพี่เขาก็ให้เราปิดตาแล้วเดินไป โดยให้จับมือเพื่อนห้ามปล่อยจนกว่าจะถึงจุดหมาย มีความเชื่อว่าถ้ามือหลุดออกจากกันไม่เราก็เพื่อนเราอาจจะหายไป และเกือบทุกกิจกรรมของเด็กปีหนึ่ง พี่ก็จะบอกเสมอว่าให้มองคนข้างๆไว้ ว่าจะอยู่ด้วยกันไปจนถึงจบไหม เพราะรุ่นพี่บอกว่าตอนเข้ามาเพื่อนก็เยอะไอ้คนข้างๆที่มองก็ว่าจะเรียนไปด้วยกัน ก็เรียนไม่ไหว ย้ายคณะบ้าง ย้ายมอบ้าง เราก็ไม่คิดอะไร คิดเพียงว่าเราต้องเรียนให้จบพร้อมเพื่อน
จนมาวันหนึ่งเพื่อนที่เราสนิทก็ต้องย้ายไปเรียนที่อื่น แต่เราก็ยังติดต่อกันบ้าง แต่เราก็ยังมีเพื่อนคนอื่น พอจบปีหนึ่งเพื่อนเราก็ออกไปบ้างบางส่วน เราก็คิดว่าถึงคำพูดของรุ่นพี่ที่เคยพูดไว้
มาปีสอง เราก็มีเพื่อนไปเรียนในกลุ่มไม่ถึง 10 คน ในกลุ่มจะมีเพื่อนที่เราสนิทที่สุด มันไม่ค่อยใส่ใจการเรียนเท่าไหร่ เป็นคนหัวดีแต่ขี้เกียจ ไม่มันมาเราต้องทำงานส่งให้บาง ค่อยบอกเสมอว่าอะไรเป็นยังไง ทำยังไง สรุปเรื่องที่เรียนให้ หาหนังสือให้อ่าน บอกแนวข้อสอบว่าต้องอ่านอะไรไป แต่เขาก็ไม่สนใจในสิ่งที่เราทำให้ มันเหนื่อยมากแต่ยังไงก็เพื่อนกัน เราก็มีบ่นบ้าง
ไปไหมมาไหนเราจะไปกันแค่สองคนยกเว้นเรียนเรียน sec เดียวกับเพื่อนคนอื่น
มาถึงเทอมสอง ก็เหลือกันแค่2 คน เราก็บอกเพื่อนว่าให้ตั้งใจเรียนนะ เดียวช่วยกัน ยิ่งเหลือน้อยๆอยู่ แต่ก็เหมือนเดิม วนลูปอีกรอบซ้ำๆ พอจะโดนไทค์ จึงต้องใจเรียนซัมเมอร์ มันก็ว่าถึงแม้จะได้เกรดเอทุกวิชา ก็ต้องโดนอยู่ดี มันก็มาคิดย้อนหลังว่าน่าจะตั้งใจกว่านี้ ***มาคิดได้ตอนนี้ก็สายไป สุดท้ายเพื่อนก็ต้องย้ายคณะ แต่เราก็ยังติดต่อกัน นางก็ว่าเราต้องสตรองนะ ยิ่งอยู่คนเดียว
สุดท้ายเมื่อขึ้นปี 3 เราก็ต้องไปไหนมาไหนคนเดียวเรามีเพื่อนต่างสาขานะ แต่เหมือนจะห่างไกลออกไปเพราะไม่ค่อยสนิทกันเหมือนเมื่อก่อน คนที่สนิทด้วยมันก็ย้ายคณะไปแล้ว เวลาเรียนเราก็ต้องไปคนเดียวพออาจารย์ปล่อยเราจะกับหอทันที ไม่เหมือนเมื่อก่อนที่เดินเล่นกับเพื่อนพูดคุยก่อนกับ เหมือนเราทำตัวเหมือนเพื่อนที่ออกไป ซื้อขนมกินในห้องเรียนบ่อยๆ ละจากทางโลกบางเวลา จนมาคิดว่าเหมือนเพื่อนที่ย้ายไปเข้าไปทุกวัน อาจเป็นว่าเราคิดถึงมัน แต่เราก็เจอกันบ้าง
ป.ล.เรายังมีเพื่อนในคณะนะ แต่เวลาเรียนไม่ตรงกัน ทำให้เราต้องไปเรียนคนเดียว เราบอกตัวเองว่าอยู่ได้ แต่บางเวลาก็ต้องการเพื่อนมานั่งเรียนข้างๆนะ แลกเปลี่ยนความคิดในวิชาเรียน บางคนอาจคิดว่าทำไมไม่ไปนั่งกับเพื่อนอีกคน จะบอกว่าพวกมันชอบคุยกัน เราก็คนเรียนเข้าใจยากอยู่แล้วเลยขอนั่งคนเดียว
***เพื่อนโรงเรียนก็บอกไปไหนมาไหนคนเดียวสบายจะตาย แต่เราว่าบางครั้งมันไม่โอเค
เรามาถึงจุดที่ต้องมานั่งเรียนคนเดียวได้ยังไง?
คือเราเรียนมหาลัยแล้ว ตอนเข้ามาเรียนเราก็มีเพื่อนเรียนเหมือนคนปกติทั่วไป เข้ามาปุปรุ่นพี่ก็จะบอกว่ามองดูเพื่อนข้างๆไว้ ช่วยเหลือกันเรียนให้จบ
แล้วคณะเราจะมีกิจกรรมหนึ่งที่ต้องทำร่วมกันพี่เขาก็ให้เราปิดตาแล้วเดินไป โดยให้จับมือเพื่อนห้ามปล่อยจนกว่าจะถึงจุดหมาย มีความเชื่อว่าถ้ามือหลุดออกจากกันไม่เราก็เพื่อนเราอาจจะหายไป และเกือบทุกกิจกรรมของเด็กปีหนึ่ง พี่ก็จะบอกเสมอว่าให้มองคนข้างๆไว้ ว่าจะอยู่ด้วยกันไปจนถึงจบไหม เพราะรุ่นพี่บอกว่าตอนเข้ามาเพื่อนก็เยอะไอ้คนข้างๆที่มองก็ว่าจะเรียนไปด้วยกัน ก็เรียนไม่ไหว ย้ายคณะบ้าง ย้ายมอบ้าง เราก็ไม่คิดอะไร คิดเพียงว่าเราต้องเรียนให้จบพร้อมเพื่อน
จนมาวันหนึ่งเพื่อนที่เราสนิทก็ต้องย้ายไปเรียนที่อื่น แต่เราก็ยังติดต่อกันบ้าง แต่เราก็ยังมีเพื่อนคนอื่น พอจบปีหนึ่งเพื่อนเราก็ออกไปบ้างบางส่วน เราก็คิดว่าถึงคำพูดของรุ่นพี่ที่เคยพูดไว้
มาปีสอง เราก็มีเพื่อนไปเรียนในกลุ่มไม่ถึง 10 คน ในกลุ่มจะมีเพื่อนที่เราสนิทที่สุด มันไม่ค่อยใส่ใจการเรียนเท่าไหร่ เป็นคนหัวดีแต่ขี้เกียจ ไม่มันมาเราต้องทำงานส่งให้บาง ค่อยบอกเสมอว่าอะไรเป็นยังไง ทำยังไง สรุปเรื่องที่เรียนให้ หาหนังสือให้อ่าน บอกแนวข้อสอบว่าต้องอ่านอะไรไป แต่เขาก็ไม่สนใจในสิ่งที่เราทำให้ มันเหนื่อยมากแต่ยังไงก็เพื่อนกัน เราก็มีบ่นบ้าง
ไปไหมมาไหนเราจะไปกันแค่สองคนยกเว้นเรียนเรียน sec เดียวกับเพื่อนคนอื่น
มาถึงเทอมสอง ก็เหลือกันแค่2 คน เราก็บอกเพื่อนว่าให้ตั้งใจเรียนนะ เดียวช่วยกัน ยิ่งเหลือน้อยๆอยู่ แต่ก็เหมือนเดิม วนลูปอีกรอบซ้ำๆ พอจะโดนไทค์ จึงต้องใจเรียนซัมเมอร์ มันก็ว่าถึงแม้จะได้เกรดเอทุกวิชา ก็ต้องโดนอยู่ดี มันก็มาคิดย้อนหลังว่าน่าจะตั้งใจกว่านี้ ***มาคิดได้ตอนนี้ก็สายไป สุดท้ายเพื่อนก็ต้องย้ายคณะ แต่เราก็ยังติดต่อกัน นางก็ว่าเราต้องสตรองนะ ยิ่งอยู่คนเดียว
สุดท้ายเมื่อขึ้นปี 3 เราก็ต้องไปไหนมาไหนคนเดียวเรามีเพื่อนต่างสาขานะ แต่เหมือนจะห่างไกลออกไปเพราะไม่ค่อยสนิทกันเหมือนเมื่อก่อน คนที่สนิทด้วยมันก็ย้ายคณะไปแล้ว เวลาเรียนเราก็ต้องไปคนเดียวพออาจารย์ปล่อยเราจะกับหอทันที ไม่เหมือนเมื่อก่อนที่เดินเล่นกับเพื่อนพูดคุยก่อนกับ เหมือนเราทำตัวเหมือนเพื่อนที่ออกไป ซื้อขนมกินในห้องเรียนบ่อยๆ ละจากทางโลกบางเวลา จนมาคิดว่าเหมือนเพื่อนที่ย้ายไปเข้าไปทุกวัน อาจเป็นว่าเราคิดถึงมัน แต่เราก็เจอกันบ้าง
ป.ล.เรายังมีเพื่อนในคณะนะ แต่เวลาเรียนไม่ตรงกัน ทำให้เราต้องไปเรียนคนเดียว เราบอกตัวเองว่าอยู่ได้ แต่บางเวลาก็ต้องการเพื่อนมานั่งเรียนข้างๆนะ แลกเปลี่ยนความคิดในวิชาเรียน บางคนอาจคิดว่าทำไมไม่ไปนั่งกับเพื่อนอีกคน จะบอกว่าพวกมันชอบคุยกัน เราก็คนเรียนเข้าใจยากอยู่แล้วเลยขอนั่งคนเดียว
***เพื่อนโรงเรียนก็บอกไปไหนมาไหนคนเดียวสบายจะตาย แต่เราว่าบางครั้งมันไม่โอเค