ก่อนอื่นก็น่าจะต้องขอสวัสดีก่อนเลยละกันและก็ขอแนะนำตัวเองก่อนละกันนะ ผมเป็นเหมือนเพื่อนๆทุกท่าน เป็นเด็กเว็บไซต์พันทิพย์คนนึงเหมือนทุกๆคน ซึ่งวันนี้ผมแค่อยากจะเล่า อยากจะแชร์ประสบการ์ณ “ความรัก” ในมุมมองของผมว่ามันก็มีแบบนี้จริงๆนะ . . .
    
                    ต้องขอเท้าความไปเมื่อ 4 ปีก่อน ผมมีรุ่นพี่มหาลัยอยู่คนนึ่งที่ผมสนิทด้วย เขาได้เลิกกับแฟนของเขามาได้สักระยะใหญ่ๆ แล้ว ผมเห็นคนมากมายที่ผ่านเข้ามาในช่วงที่เขาโสด ผมเห็นแต่ละคนที่เข้ามาหาล้วนแล้ว ดีๆ ทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นนิสัย หน้าทีการงาน ฐานะ หรือแม้กระทั้งการดูแลเอาใจใส่ที่มีต่อรุ่นพี่ของผม ซึ่งผมก็เกิดคำถามอยู่ในใจมาตลอดว่าเพราะเหตุใดทำไมถึงไม่ตกลงเป็นแฟนหรือรักใครสักคนสักที จนกระทั้งวันหนึ่งผมได้มีโอกาสถาม ผมได้ถามพี่ผมไปว่า “เฮ้ยพี่ ผมถามจริงๆนะ ทุกๆคนที่ล้วนแล้วเข้ามาพี่ก็ดีๆทั้งนั้น ทำไมพี่ถึงไม่ยอมรับเค้าเป็นแฟนสักที”  คำตอบที่ได้ผมกลับมาเป็นคำตอบที่ผมไม่เข้าใจและสงสัยมาตลอด พี่ผมได้ตอบกลับผมมาว่า “ความรักมันไม่ใช่แค่ใครก็ได้ที่ทำดีกับเราแล้วเราจะรักเขาได้นะ”  ในวันนั้นผมไม่เข้าใจ ผมงง ผมรู้สึกสงสัยในหัวมาตลอดว่า เฮ้ยทำไมอะ ก็เขาดีกับเรา มันก็น่าจะมีเหตุผลมากพอหรือเปล่าที่จะทำให้เรารักเขาได้ ถ้าไม่ใช่ความดี ที่เขาทำให้เรา แล้วอะไรละ ที่จะทำให้เรารัก คน คนนึ่งได้ ผมงงมาก ช่วงเวลานั้นผมเข้าใจมาตลอดว่า  พี่กูอินดี้  จนกระทั้งวันนี้ วันนี้ที่ผมเข้าใจแล้วว่า “ไม่ใช่แค่ใครก็ได้” มันเป็นอย่างไร

                      ในช่วงต้นปีทีผ่านมา ผมได้เลิกกับแฟนของผมไปแบบไม่ทั้งตั้งตัวหรือเตรียมใจอะไรไว้ก่อน ในช่วงระยะเวลาที่ผมโสด ได้มีคนผ่านเข้ามาในชีวิตพอสมควร แต่ผมไม่ได้สนใจใครเลย ผมคิดว่าผมยังไม่พร้อม ผมคิดว่าผมยังลืมคนเก่าไม่ได้ ผมคิดว่าผมอยากจะอยู่แบบนี้ไปสักพัก จนกระทั้ง เหตุการณ์ได้ผ่านมาสักระยะผมคิดว่าผม ”น่าจะ” ทำใจและยอมรับการสิ่งที่เกิดขึ้นได้แล้ว ผมคิดว่าผมพร้อมที่จะเริ่มต้นใหม่กับใครสักคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิต จนทั้งได้พบอยู่คนหนึ่ง เขาเป็นรุ่นน้องของพี่ที่ผมรู้จัก ผมได้บอกกับพี่ของผมว่า ผมสนใจอยากทำความรู้จักเขา ผมว่าผมพร้อมแล้วที่ผมจะเริ่มต้นใหม่กับใครสักคนแล้วจริงๆ จนได้มีโอกาสได้คุยกัน แต่ก่อนที่ผมจะเริ่มคุยกับเขานั้น ผมได้ถามตัวเองอยู่เป็นเดือนๆว่า ผมพร้อมแล้วจริงๆนะ ผมลืมคนเก่าได้แล้วจริงๆนะ แล้วคำตอบของคำถามมันก็คือบอกว่า “ใช่ มิงลืมเค้าได้แล้วจริงๆ” พอได้คำตอบแบบนั้นผมก็เริ่มสารสัมพันธ์กับคนที่ผมสนใจ จนระยะเวลาผ่านมาสักระยะ มีเหตุการณ์อะไรหลายๆอย่างได้ผ่านเข้ามาในชีวิต จนมีเหตุการณ์เหตุการณ์หนึ่ง มันเป็นเหตุการณ์ที่ผมรู้แล้วว่า เฮ้ย มันไม่ใช่แบบนี้วะ นี้กุยังไม่พร้อมจริงๆนิหว่า มันเป็นการณ์ที่ทำให้ผมเครียดหนักอยู่ไปหลายวัน ในช่วงเวลานั้นไม่ได้คิดถึงคนใหม่ของผมเลย (ผมยังไม่ได้เป็นแฟนกันนะ) แต่กลับผมอยากคุย อยากได้กำลังใจ อยากเจอกับแฟนเก่าของผม มากกว่า พอเหตุการณ์เล่านี้ได้ผ่านไปวันสองวันผมก็รู้แล้วว่า เฮ้ยมิงยังไม่พร้อมจริงๆนิ ถ้ามิงพร้อมแล้วจริงๆคนที่ผมอยากคุยด้วย คนที่มิงอยากได้กำลังใจจากเขา จะต้องไม่ใช่แบบนี้สิ  ผมจึงได้ตัดสินใจที่จะไปบอกกับคนผมคุยด้วยเพื่อที่จะยุติความสัมพันธ์นั้นลง เพราะ   ผมกลัวว่าถ้าปล่อยไปให้นานกว่านี้ แล้วสุดท้ายแล้วผมก็ยังเป็นแบบนี้ มันคงไม่ดีแน่ ผมได้บอกเหตุผลทั้งหมดที่ผมคิดและรู้สึกให้เขา มันอาจจะดูเห็นแก่ตัว แต่ผมคิดว่ามันเป็นทางออกที่ดีที่สุดแล้วตอนนั้น จนเหตุการณ์ในครั้งนั้นผ่านมาได้สักระยะ อยู่ๆคำพูดของรุ่นพี่ผมเมื่อ 4 ปีที่แล้ว ก็หัวของผมมาแบบไม่ได้ตั้งใจจะคิดถึงมันคำพูดที่ว่า “ไม่ใช่แค่ใครก็ได้” ผมเข้าใจแล้วว่า “ไม่ใช่แค่ใครก็ได้” มันเป็นยังไง มันไม่ใช่เพียงแค่เขาทำดีกับเราแล้วเราจะรักเขาได้ มันไม่ใช่เพียงแค่เขาหน้าตาดี หุ่นงาม หรืออะไรก็ตามที แล้วเราจะรู้สึกอะไรกับเขา ถ้าจะหาคำพูดหรือเหตุผลมารองรับ ผมก็คงเหมือนพี่ผมเมื่อ 4 ปีที่แล้ว ที่เขาก็ไม่สามารถอธิบายผมให้ผมเข้าใจได้ ว่าเพราะอะไร

                      ที่ผมมาตั้งกระทู้นี้เพียงแค่อยากจะอีกเสียงเพื่อที่จะยืนยันของคำพูดที่ว่า “ไม่ใช่แค่ใครก็ได้” มันมีอยู่จริงๆ มันไม่ใช่แค่เพียงเพราะเขาดีกับเรา หรือ เราจะดีกับเขา แล้วเขา หรือ เราจะรักได้ มันต้องมีอะไรอีกหลายๆอย่างเป็นตัวประกอบ ผมก็ไม่รู้หรอกว่ามันคืออะไร แต่ที่ผมรู้แล้วแน่ๆก็คือ มันไม่ใช่ความดีเพียงอย่างเดียวที่จะทำให้ใคร รักใครได้จริงๆ

    #รักและคิดถึง #ขอโทษ