สวัสดีจ้าเพื่อนๆชาว Pantip ทุกๆท่าน
หลังจากที่เอาโน๊ตบุ้คมาเปิดเล่น เราก็ไปค้นเจอนิยายที่ตัวเองแต่งไว้สมัยเรียนมัธยม
เลยอยากเอามาแบ่งปันๆให้ทุกคนได้อ่านกัน ยังไงก็ขอคำแนะนำด้วยเน้อ แต่งตามประสาเด็กเมื่อสมัย 6 ปีที่แล้ว แฮ่ะๆ

เริ่มกันเลยเน๊อะ!!
มีชื่อเรื่องว่า  "The End Of Love รักนี้...หัวใจมิอาจลืม"  
บทนำ  บทพิเศษ
    ท่ามกลางภูเขาที่ล้อมรอบ  เบื้องหน้าของฉันคือทะเลอันกว้างใหญ่  มองไปสุดลูกหูลูกตา  นี่ก็เย็นมากแล้ว  ในยามพระอาทิตย์ใกล้อัสดง ตะวันจะลาลับขอบฟ้า..ให้แสงสีทองประกายแสด เมฆสีเทา กับ เงาสีม่วง  ฉันนั่งจับเจ่าทอดอารมณ์ ปล่อยความคิดให้ล่องลอย ยามอาทิตย์กำลังตกดินหรือลับเหลี่ยมเขาไปทุกขณะ ..ห้วงหนึ่ง มันมักจะมีความเงียบสงบ  เป็นสัญญาณว่า ความมืดเริ่มคลี่ม่าน รัตติกาลกำลังจะผ่านโคจร ต่อไปนี้ โลกจะถูกปกคลุมด้วยความมืด..หนึ่งชั่วคืน  แสงของดวงอาทิตย์ที่กำลังลับขอบฟ้าทอแสงเป็นประกาย  จนมองเห็นน้ำทะเลเป็นสีทองระยิบระยับ  งามตา  ฉันชอบเวลาพระอาทิตย์ตกดินมาก  เพราะมันทำให้ฉันหวนคิดถึงคนคนหนึ่ง  ที่มักจะพาฉันมาดูพระอาทิตย์ตกดินที่นี่  เขาบอกฉันเสมอว่าที่แห่งนี้คือที่ ที่เขารักมากที่สุด  และเขาจะพาคนที่เขารักเท่านั้นมาที่นี่  
    ฉันยังคงมองดูแสงสีทองบนผิวน้ำที่กำลังหายไปอย่างไม่ละสายตา  ฝูงนกก็บินกลับรัง  เรือประมงก็กลับเข้าฝั่งเป็นสัญญาณว่าวันนี้ได้จบลงไปแล้ว  ฉันเดินเท้าเปล่าไปตามหาดทรายสีขาวเรื่อยๆแบบไม่มีจุดหมาย  ใช่  ฉันคิดถึงเขา  
    เมื่อ  7  ปีก่อน  เขามักจะพาฉันมาที่นี่  เวลาฉันทุกข์ใจ  เขาจะพาฉันมาที่นี่  ฉันเดินมายังจุดชมวิวที่เป็นหน้าผา  เป็นจุดชมวิวที่สวยมาก  มองเห็นทะเลอันกว้างใหญ่นี้  ฉันนั่งลงบนโขดหิน  น้ำใสใสไหลรินออกจากตา  ฉันคิดถึงเขาจัง  
         เขามักจะบอกกับฉันว่า “พระอาทิตย์ตกดิน สื่อความหมายถึงการลาจาก”
    “ไม่ว่านายจะอยู่ที่ไหน   ฉันก็ไม่มีวันลืมนาย ^__^”  ฉันกุมมือแน่น  ภายในมือฉันมีสร้อยจี้รูปดาว  ฉันฝืนยิ้มให้กับทุกสิ่งที่อยู่ตรงหน้า  
    ฉันนั่งตรงนั้นได้  2  ชั่วโมงกว่าๆ  นี่มันก็มืดแล้ว  ฉันจึงเดินกลับที่พัก  ครั้งนี้ฉันมาที่นี่คนเดียว  ฉันมาที่นี่ทุกๆปี  นี่ก็ปีที่  7  แล้ว  เพื่อมารอเขาคนนั้น  แม้ว่าตอนนี้เขาจะไม่กลับมาหาฉันแล้ว  แต่ฉันก็ยังหวังเล็กๆในใจ  ว่าซักวัน  เราจะได้พบกันอีก
    

พอแค่นี้ก่อนละกันบทนำบทพิเศษ ><"