เราเคยรู้สึกผิดกับพ่อ ถึงตอนนี้พ่อจากเราไป 4ปีแล้ว แต่พอคิดขึ้นมาตอนใหนทำให้เสียใจร้องให้ใด้ทุกครั้ง
ตอนที่พ่อไม่สบายเข้าโรงพยาบาล พ่อเป็นเบาหวานกับโรคภูมิแพ้ (หอบหืด)ไม่สามารถหายใจเองใด้สะดวก
หมอบอกต้องใช้เครื่องช่วยหายใจ ต้องใช้ท่อใส่เข้าไปทางปากเพื่อดูดเสมหะ
ตอนนั้นพ่อยังมีสติอยู่ พ่อขอร้องให้เราอย่าเซ็นอนุญาติในใบยินยอมให้หมอใส่ท่ออ๊อกซิเจน
เราจำเหตุการณ์ที่พ่ออ้อนวอนเราและใช้สายตาขอร้องเราตอนหมอพยายามใส่ท่อลงไปทางปาก
พ่อร้องให้สะบัดไปมาจนสายหลุด แต่หมอก็ต้องพยายามใส่เข้าไปอีกหลายครั้ง จนหมอกับพยาบาลต้องผูกมือกับเท้าพ่อเข้ากับขอบเตียง
จึงใส่ใด้สำเร็จ พ่อพูดไม่ใด้ แต่พ่อก็ยังพายามเขียนบอกเราว่าพ่อเจ็บ พ่อทรมาร อย่าทำกับพ่อแบบนี้เลยลูก
ปล่อยให้พ่อตายไปเถอะ ยังงัยพ่อก็อยู่ใด้ไม่กี่วัน พ่อไม่รอดอยู่แล้ว ลูกๆอย่าทำแบบนี้กับพ่อพ่อเจ็บพ่อทรมาน
ถึงพ่อจะตายก็ขอตายปกติ พ่ออ้อนวอนเรา อยากกินอะไรก็กินไม่ใด้ ต้องให้อาหารทางสายยาง
และพ่อก็อยู่ใด้ไม่กี่วันจริงๆเหมือนที่แกบอก

ถ้าย้อนเวลากลับไปใด้ เราคงไม่ทำแบบนี้ เราจะหาของทุกอย่างที่พ่ออยากกินมาให้พ่อกิน ให้แกใด้มีความสุขก่อนที่แกจะจากเราไป
ทุกวันนี้เวลาคิดถึงพ่อเราจะติดอยู่กับความรู้สึกผิดกับสายตาของพ่อที่มองเราแสดงออกถึงความเจ็บปวดและทรมานโดยที่เรายืนดูพ่ออยู่
และปล่อยให้พ่อจากเราไปโดยที่เราไม่สามารถทำอะไร หรือช่วยอะไรพ่อใด้เลย.........................
.............เจ็บปวด