ผมเป็นคนที่แทบไม่ดูละครไทยเลยเพราะเบื่อ สร้างไม่ดี เนื้อหาไม่ดี มุมกล้องไม่ดี เพลงประกอบงั้น มีแต่คนรวยตีกันแย่งสามี และอื่นๆ
สาเหตุที่ทำให้ผมกลับมาดูละครเรื่องนี้ ในตอนที่นุ่นหยิบหัวกะโหลกตัวเองขึ้นมาแล้วพูดว่า>>
"แล้วเราล่ะ เราเหลืออะไร?"นุ่นพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นเสียใจปานใจจะขาดผสมความเคียดแค้น
ผมหันแค่แวบเดียวไปเห็น และรู้สึกได้ทันทีด้วยแววตาและสีหน้าของอุบลและเพลงประกอบที่ทำให้ผมต้องติดตาม
!เฮ้ยทำไมมันน่าดูจังวะละครเรื่องนี้
คือ ผมไล่ดูย้อนหลังตั้งแต่ตอนที่1จนถึงตอนอวสานเลย !ผมหลงรักละครเรื่องนี้เข้าแล้ว
!!สุดยอดดีกว่าทุกละครไทยในชีวิตที่ผมเคยดูมา!!
คุณนุ่น
   -รำได้สวยมากในตอนที่พระเอกฝัน  
        รำได้สวยชนิดที่ว่าคนที่ไม่ชอบการรำแบบไทยๆอย่างผมถึงกับต้องจ้องไม่กระพริบตาในความสวยงามของการรำของคุณนุ่น
   -ตอนระเบิดอารมณ์ในตอนที่หน้าเละ คือเข้าถึงอารมณ์จริงๆ จนผมคิดว่าคุณอุบลตัวจริงหรือเปล่าเนี่ย
   -ตอนตายหัวขาดก็มีกระตุกๆ ผมสะเทือนใจยิ่งนัก
คุณป้อง
   -ทำให้ผมเห็นภาพความน่ากลัวของสงคราม
   -ทำให้ผมเห็นว่ากว่าบรรพบุรุษจะได้แผ่นดินมาให้เราเสวยสุขนั้นลำบากแค่ไหน
   -ฉากที่พระอรรคตายในสนามรบ ผมคิดถึงใจของบรรพบุรุษที่ป้องกันประเทศไว้ไม่ได้จะเจ็บปวดแค่ไหน ซึ้งจริงๆ
ผมแอบหลงรักคุณนุ่นเพราะตอนรำที่ท่าน้ำนี่แหละ อิอิ (ตอนที่ใส่สไบสีเขียว)