ต้องเลือก!!!! ความรัก กับ อนาคต

อ่านจบ คอมเมน แนะนำกันได้เลยนะ
อย่าด่าก็พอ นี่ตั้งกระทู้แรกเลยน่ะ

แนะนำ
         -สำหรับผู้ที่ เร่งรีบ ข้ามไปอ่าน ช่วงทางแยกที่ต้องเลือกได้เลย
         -สำหรับผู้ที่ว่าง พร้อมจะไปกับผมอ่านโล้ดดดด...

ผมอยากมาเล่าเรื่องราวความรัก
        เท้าความ ่นิสัยผม ผมเป็นคนที่ พอย้ายห้อง หรือเลื่อนชั้น วันแรกของวันเปิดเทอม จะมองหาแหละ ผุ้หญิงที่น่ารัก มองแล้วถูกใจ เป็นมาตั้งแต่ป.4หรือป.5 แล้วก้จะสนใจ มองผุ้หญิงคนนั้น (ไม่ใช่แบบพวกโรคจิตนะ)  ตลอดปีที่ได้อยู่ห้องเดียวกัน ที่สำคัญจะเก็บเงียบ ไม่บอกใครทั้งสิ้น ช่วงประถมก็จบลง ไม่มีไรมาก

สอบเข้าที่ใหม ขึ้นม.1
        วันแรกของวันเปิดเทอม ม.1 ก็นิสัยเดิมนั้นแหละ หาคนน่ารัก แต่ด้วยไว้ที่โตขึ้นมาอีกนิด มีน่ารักอยู่หลายคนแน่ะ เลือกไม่ถูก คิดอยู่2-3วัน
สรุปติดสินใจเลือกคนนั้น(แฟนคนปัจจุบัน)   ได้แต่เฝ้ามอง ไม่ได้เข้าไปคุยอะไร
        ผ่านไปสักระยะ รู้ว่าเด็กผู้ชายในห้องก็ชอบเธอเหมือนกัน หน้าตาดีกว่าผมด้วย ผมเลยถอดใจ เห้อ หมดหวังแล้ว เลยเปลี่ยนไปชอบเพื่อนของเธอแทน
        ชอบได้2วัน เอ้า เป็นทอมนี่หวา สับสน งงไปตามๆกัน
       แล้วเรื่อง บังเอิญก็เกิดขึ้น ผมไปนั่งกินข้าวกับ.  เพื่อนสนิทกัน2คน ระหว่างกินไป คุยไป เพื่อนผมก็หลุดมา

เพื่อน : ไม้นี่ดีนะ มีคนมาชอบด้วย
ผม  : ใครล่ะ
เพื่อน : ก็ น้ำ กับ ดรีม(แฟนผม)
ผม : ดรีมชอบเราจริงหรออออ
รู้นานยัง ทำไมบอกว่ะ
เพื่อน: สักพักนึงล่ะ เพื่อนสนิท เค้ามาบอก

       พอรู้ความจริง ว่าเค้าก็มีใจให้ ดีใจแบบอย่างบอกไม่ถุก คนที่เราแอบชอบเค้าก็ชอบเรา
เลยให้เพื่อนผม ไม่บอกเพื่อนเธอ ว่าผมก้แอบชอบเธอเหมือนกัน
      คืนนั้น ตื่นเต้น นอนไม่หลับ อยากให้ถึงพรุ่งนี้เช้าเร็วๆ(ตื่นดูนาฬิกาเป็นว่าเล่น)
      ถึงโรงเรียน รีบวิ่งเข้าห้อง แต่ไม่เห็นเธอ
ปกติเธอมาโรงเรียนก่อนผมทุกวัน สงสัยวันนี้เธอคงมาสาย นั่งรอ รอ รอ แล้วก็รอ จนเพลงมาร์ชโรงเรียนขึ้น(สัญญาณบอกเตรียมตัวเข้าแถว)
เธอก็ยังไม่มา สรุปวันนั้น เธอไม่มาโรงเรียน
เห้อ เหงา หง่อย นั่งเงียบเป็นส้วมซึม

        วันรุ่งขึ้นเดินเข้าห้อง เย้ๆๆๆ เธออยู่ที่โต๊ะ ผมก็ไปกระซิบกับเพื่อนเธอ ว่าฝากบอกความในใจ ให้ผมหน่อย พอเธอรู้ความจริง เขิลหนักมากๆๆๆ ผมก็ไม่ต่าง แล้วก็เข้าไปขอเบอร์เธอ
(จำได้ตัวเองยังไม่มีโทรศัพท์เลย)
ก็ดูใจกันสักพัก แล้วเธอก็ตกลงเป็นแฟนผม
ความรักช่วงม.1-ม.2 ก้ไม่มีไรมา ขอล่ะไปม.3 เลยนะ

มาถึงทางแยกครั้งที่1 ทางที่ต้องเลือก
        ทางบ้านผม พ่อผมเปิดอู่ซ่อมรถยนต์ครับ แล้วก็อยากให้ผมเรียนเทคนิคครับ ผมก็โอเค ตกลงตั้งแต่ป.6
        แต่ตอนนั้นผมมีแฟนแล้วน่ะสิ แฟนก็อยากให้ต่อที่เดิมด้วยกัน
        ผมเกิดความสับสัน เอาไงดี ไปทางไหนดี ช่วงนั้นก็ทะเลาะกับแฟนบ่อยด้วย
สรุป ผมเลือกต่อที่เดิม แล้วโกหก พ่อแม่ว่าไม่อยากเรียนช่าง อยากต่อม.4มากกว่า

       ม.4 ได้อยู่ห้องเดียวกัน แต่เพื่อนเธอครึ่งหนึ่งไปอีกห้อง เธอดูเงียบลง (ขาดองค์ประชุมเมาท์มอยไม่สนุกสงสัย)
       ตอนอยู่โรงเรียนก็คุยกันน้อยลง ไม่ได้ไปไหนด้วยกันเลย ทั้งในโรงเรียน นอกโรงเรียน(ไม่เคยไปเที่ยวด้วยกันตลอด2-3ปี)  ทำให้เวลาอยู่ด้วยกันก็น้อยลงไปอีก
แต่ทางโทรศัพท์ คุยเหมือนเดิม คุยกันทุกวัน วันศุกร์ เสาร์ จะนานกว่าวันปกติ

มาถึงทางแยกครั้งที่2 ทางที่ต้องเลือก
        ตอนขึ้นม.5 โรงเรียนจะรันเกรดสะสมตอนม.4 เรียงลำดับ แยกนักเรียนสายวิทย์ห้อง1-4
เอาไงล่ะที่นี้

สรุป  ผมเลือกดรอปตัวเองในวิชาที่ถนัด พยายามประครองคะแนน ให้ใกล้เคียงกับเธอมากที่สุด เพื่อให้ได้อยู่ห้องเดียวกันอีก
โดยวิชาไหนที่ผมถนัด ก็จะไม่ค่อยอ่านหนังสือ ให้คะแนนสอบไม่ดี มีคะแนนเก็บน้อย ส่งผลให้เกรดน้อยตาม

       จนถึงตอนปิดเทอม ช่วงที่ทำให้ผมเสียใจก็มาถึง เธอบอกเลิกผม แบบฟ้าผ่ากลางทุ่งผักบุ้งไหม้ ไม่มีสาเหตุ ถามก็ไม่ยอมตอบบอกแค่ว่าเหนื่อย เรื่องมือที่สามก็ไม่มี เพราะเธอเป็นคนซื่อสัตย์มากๆๆ มั่นคง หยิ่งกับผู้ชายคนอื่น
(ยอมรับว่าเธอมั่นคงในความรักมากกว่าผม แต่ผมไม่ไปติดพันกับผู้หญิงคนไหนเลย อาจจะมีเหล่สาวๆบ้าง ตามประสา)

        แต่ผมคิดว่าสาเหตุ ที่เลิกคงเป็นเพราะ ผม ติด เกมส์ จนเกินไป ไม่ได้โทหาหลายวัน พอถามเธอก็บอกไม่ใช่เรื่องนี้ ผมก็ตื้ออยุ่อย่างนั้น เธอก็รำคาญ สัมผัสได้ ตื่อจนเปิดเทอม

        วันแรกเปิดเทอม มองหาเธอก่อนเลย
บร๊ะ เจ้า นางฟ้าลงมาจำแลงรึเปล่า เธอ สวย น่ารัก ผิดหูผิดตา สวยขึ้นเยอะมาก สวยจนแทบจำเธอคนเดิมไม่ได้ แต่มันก็ไม่มีความหมาย เธอบอกเลิกผมไปแล้ว(ขอซาวด์ดนตรีเศร้าๆ) เหมือนเดินๆอยู่ตกเหวซะงั้น
  
        แต่ผมก็ยังไม่ยอมแพ้นะ ยังง้อเธออยู่เรื่อยๆ แต่รักษาระยะหน่อย เพื่อไม่ให้เธอรำคาญ เธอใจอ่อนลงมานิด ยอมคุยทางโทรศัพท์มากขึ้น แต่ตอนอยู่โรงเรียน เหมือนคนสวนไปมาในตลาดนัด ไม่รู้จักกันเลย ไม่ทักทาย ไม่ยิ้ม (น้อยใจแต่ทำอะไรไม่ได้)
ม.5เธอเรียนพิเศษด้วย ผมเคยไปส่งเธอที่คิวรถตู้ครั้งหนึ่ง(ครั้งแรกตั้งแต่คบกันมา ที่ได้เจอกันนอกโรงเรียน มีความสุข หน้าบาน อัตราขยาย2เท่า)
ความสัมพันธ์ ขยับขึ้นมาอีกนิด

       ม.6 ความฝันดับสลายอีกครั้ง (แผลเก่าไม่ทันหาย) มีรุ่นพี่ปีที่แล้วทักมาคุยกับเธอ แบบเธอก็มีใจให้ด้วย ตอนแรกก้ไม่รู้หรอก ถามหลายครั้ง ถึงยอมบอก ตอนรู้ความจริง ซ๊อค ซ๊อคมาก(น้ำตาผู้ชายร่วง)

       ยังไม่ละความพยายาม แต่ไฟมันเริ่มอ่อนแล้ว
รอเธออยู่เรื่อยมา(ระหว่างนั้นก้หาคนคุยใน บีทอล แค่เพื่อนคุย)

  ฟ้าหลังฝนย่อมสดใส
        พี่บ่าวที่มาจีบ แกมีแฟนแล้ว แค่หาคนคุยแก้เหงา(ผมไม่รู้ เธอเสียใจเหรอป่าว แต่คงรู้สึกแหละ)
        ผมกับเธอ ก็ใช้เวลาสักพัก กลับมาคุยเหมือนเดิม

เรื่องแปลก ที่ต้องยอมรับ
       ทางโทรศัพท์เป็นแฟนเหมือนเดิม
แต่ที่โรงเรียนเหรอ เป็นคนเพิ่งรู้จักกันใหม่ (แค่ยิ้มอ่อนเท่านั้น ไม่ได้คุยกันเลย)
        จนเทอม2 ก็ได้คุยกันบ้าง แต่น้อยมาก นับคำได้เลย ก็วนอยู่อย่างนี้ ไม่มีอะไรพิเศษ

มาถึงทางแยกครั้งที่3 ทางที่ต้องเลือก
        อีก2-3เดือน ก็จบม.6แล้ว ใจผม อยากไปม.ดัง สามพระจอม(เอาจริงๆ ความสามารถไม่ถึงหรอก)
       แต่ถ้าผมไป เราก็ต้องเลิกกัน  เราก็คุยกัน ต่อมหาลัยที่เดียวกันนะ แล้วเราก้ไปสอบ ที่เดียวกัน สอบติดทั้ง2คน ดีใจมาก รอลุ้นต่อ แต่พอรอบสัมภาษณ์ เธอตก ส่วนผมก็เกือบตก
       ผมตัดสินใจ สละสิทธ์ รอแอดพร้อมเธอ นั่งลุ้น นอนลุ้น ผลที่ออกมา ได้คนละมหาลัยกัน
่โชคยังเข้าข้าง อยู่จังหวัดเดียวกัน

        ถึงตอนนี้ ต่างคนต่างเรียน ยังไม่ได้เจอกันเลย ผมอยากไปหามาก แต่เธอยังไม่พร้อม ตอนนี้เอาจริงๆ คนที่รู้ว่าเรา กลับมาคบกัน มีแค่เพื่อนสนิทของทั้งสองฝ่ายเท่านั้น(นับ20คนจะได้ไหม)

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านเรื่องราวความรักของผมนะครับ
ฝ่าฟันจนมาถึงตอนจบกระทู้
จะมีสักกี่คนหน่อ ที่ได้รับรู้เรื่องราวของเรา

พิมพ์ผิดพลาดประการใด ให้อภัยกันนะครับ
ขอให้ทุกท่าน รักษา สุขภาพด้วยนะครับ
โชคดีครับ