ตลอดระยะเวลาที่เติบโตมา เราเจอเหตุการณ์ต่างๆมามากมาย

ส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องที่ไม่น่าจดจำทั้งสิ้น ทั้งครอบครัว เพื่อนที่โรงเรียนตั้งแต่เด็กจนจบมัธยม

มีเหตุการณ์เลงร้ายเกิดขึ้นมากมาย ซึ่งนี่เป็นเหตุผลที่เราจะจำเหตุการณ์ตอนเด็กของเราแทบจะไม่ได้เลย

พอเข้ามหาลัย ได้เรียนสิ่งที่ตนเองไม่ชอบ ตอนแรกคิดว่าจะอยู่ได้มั้ย จะมีเพื่อนมั้ย เทอมแรกผ่านไปเกรดที่ได้น้อยมาก

ร้องไห้ทุกวัน พอเทอมสอง เราเริ่มได้มีโอกาสได้ไปค่าย ช่วยเหลือสังคม พบเจอผู้คน ได้เจอเพื่อน รุ่นพี่ ที่ทำให้เรามีความสุขมาก

อาจเป็นอย่างเดียวในมหาลัยที่เราอยู่แล้วมีความสุข จนทำให้เราเรียนมาจนจบได้ เพราะเป็นที่ยึดเหนี่ยวเดียวของเราในตอนนั้น

และทำให้เราไม่คิด ไม่กังวลเรื่องเรียนอีกเลย จนเราเรียนจบมา

พอทำงาน ทำงานสายงานที่เราจบมาซึ่งไม่ชอบตั้งแต่แรก ในที่ทำงานเจอแรงกดดันมากมาย ทั้งท้อ ทั้งเครียด

แต่ที่อยู่ได้เพราะมีเพื่อนร่วมงานที่ดี และได้ทำงานในส่วนที่เราพอทำได้ เนื่องจากการเปลี่ยนแปลงบางอย่างของที่ทำงาน

พอมาวันนี้ เราได้เริ่มต้นเรียนใหม่อีกครั้ง เรียนในสิ่งที่ตนเองอยากเรียนมากที่สุดในชีวิต เพราะสิ่งนี้เป็นสิ่งเดียวที่ตั้งแต่เกิดมา

มันเป็นสิ่งที่เราคิดว่าเราทำมันได้ดี และโดนชมตลอดในผลงานที่ทำ แต่พอมาเรียน สิ่งที่เราเจอ มันทำให้เรา หดหู่ทุกครั้งที่หลังจากเรียนเสร็จ

ท้อแท้ หมดหวังสิ้นหวัง หดหู่จนคิดว่าเราตัดสินใจถูกแล้วหรอในสิ่งที่เราเลือก เพราะเราทำมันได้ไม่ดีเลย ด้อยกว่าคนอื่นมาก

มันแย่มากจริงๆ มันทำให้เราค้นพบว่า สิ่งที่เราภาคภูมิใจมาตลอดมันไม่มีอยู่จริง การตามหาความฝัน การทำในสิ่งที่รัก แล้วพบว่า

เราทำมันได้ไม่ดีเลย มันไม่เป็นอย่างที่เราหวังไว้ มันเหมือนความฝันพังทลาย สิ่งที่เราภาคภูมิใจมาทั้งหมดมันดูด้อยค่า มันดูสิ้นหวัง

จนท้อแท้ที่จะฝืนทำมันไป มันหดหู่ มันเบื่อหน่ายไปซะทุกอย่าง

หรือนี่เรากำลังจะกลายเป็นซึมเศร้า????? แล้วเราจะทำให้หายความรู้สึกเช่นนี้ได้อย่างไร ยิ่งคิดน้ำตามันก็ยิ่งไหล ยิ่งเครียด