เราเป็นผู้หญิง อายุยี่สิบต้นๆ
เรียนจบ ป.ตรี ม.เอกชนแห่งนึง
เป็นเด็กกรุงเทพฯ ธรรมดาๆคนนึงค่ะ  แต่ก็อยากเรียนหนังสือมีความรู้แบบคนอื่นๆเขา เราแทบไม่ค่อยมีโอกาสต่างๆแบบเด็กคนอื่นๆคือมีเสื้อผ้าดีๆ รองเท้าสวยๆได้เที่ยวตามประสาวัยรุ่นทั่วไปกับเขาเลยสักครั้ง เพราะเราต้องช่วยอาเราทำงานหาเงินใช้หนี้

แต่ก็อยากเรียนจึงกู้เรียนเอาค่ะ ทนเป็นหนี้เขาเอา พอเรียนจบก็ได้เข้าทำงานบริษัทเงินเดือน หมื่นห้านิดๆ
ที่บ้านมีอาชีพรับจ้างเราอาศัยอยู่กับอากับย่ามาตั้งแต่เด็กๆเำพราะพ่อแม่เราแยกทางกันทิ้งเราไว้ให้อาเลี้ยง ตลอดชีวิตเราไม่เคยมีแฟนเลย
(หน้าตาก็ธรรมดาทั่วไปแต่เราคิดว่าเราไม่ใช่คนสวยอะไร) จะชอบใครก็ไม่กล้าเพราะคิดว่าตัวเองต้อยต่ำไม่กล้าคิดกล้าฝันอะไรเลย
เรากลัวไปหมดทุกอย่าง กลัวว่าผู้ชายจะรังเกียจที่เราจน กลัวพ่อแม่เขาจะรับเราไม่ได้ กลัวจะต้องเลิกกันกลัวไปสาระพัด
เราเลยอยากรู้ว่าผู้ชายเขาแคร์ไหมกับเรื่องที่ครอบครัวฝ่ายหญิงจะทำอาชีพอะไรและฐานะอยู่ในระดับไหนและ
เขาจะรังเกียจไหมคะที่เราหน้าตาไม่สวยแล้วก็บ้านจน

ไม่รู้ว่าเราคิดมากไปไหมแต่ด้วยที่เราเกิดมาในสังคมที่เห็นเงินเป็นพระเจ้าเราเลยกลัวการถูกกีดกัดจากชาติกำเนิด
เราถามเพื่อนหลายๆคนผู้หญิงสมัยนี้ก็ชอบผู้ชายรวยๆกันทั้งนั้น แต่ไม่รู้ว่าผู้ชายสมัยนี้จะชอบผู้หญิงรวยๆกันด้วยหรือเปล่า ??????

ถ้าถึงเวลาที่มีคนเข้ามาจริงเรากลัวมากๆที่เขาจะมองเราที่ฐานะและเลิกเพราะเรายากจน มันมีจริงไหมคะแบบที่เขารักเราพร้อมเคียงข้างเรา

ปล.เราคิดว่าไม่ใช่เรื่องที่นำมาคิดแต่มันอดกลัวไม่ได้จริงๆค่ะ