เราเลิกกับแฟนคนนี้มาได้ปีนึงแล้วค่ะ เราเป็นฝ่ายบอกเลิก เพราะจับได้ว่าเค้ามีคนอื่น ด้วยเหตุผลนี้ทำให้เราเลิกกับเค้าได้โดยไม่ร้องไห้ฟูมฟาย เพราะตลอดระยะเวลาสองปีที่คบกันมา จะมีเรื่องมือที่สามเข้ามาตลอด แต่เราก็ให้โอกาสเค้าทุกครั้ง เหตุผลคือรักเค้ามาก และเค้าก็ดูแลเราดีมากๆ คิดดูว่าให้โอกาสเยอะขนาดไหน เคยมีครั้งนึงไปหาเค้าที่ห้องโดยไม่บอก แล้วไปเจอเค้าอยู่กับผญคนอื่น เหตุการวันนั้นมันเป็นอะไรที่เราไม่คิดว่าชีวิตนี้เราจะได้เจอ เพราะเคยฟังแต่เรื่องของคนอื่น ใครจะคิดว่ามันจะเกิดกับตัวเอง แต่สุดท้ายเหตุการมันจบลงที่แฟนบอกกับผญคนนั้นว่าเค้าเลือกเรา ตอนนั้นเรารู้สึกเหมือนเราเป็นฝ่ายชนะ แต่ตอนนี้พอเราย้อนกลับไปมองตัวเอง เราคิดได้ว่าถ้าเค้ารักเราจริงๆ เราคงไม่ต้องเป็นฝ่ายที่ถูกเลือก เพราะเค้าจะไม่เลือกใครอีก นอกจากเรา แต่ด้วยความที่มันเป็น"ตอนนั้น"ความรักมันบังตามั้งคะ ก็เลยให้โอกาสเค้า แต่ย้ำกับตัวเองว่า เฮ้ย เหตุการครั้งนี้มันหนักมาก ถ้ามันเกิดขึ้นอีกเราจะไม่ทนอีกแล้ว และสุดท้ายมันก็เกิดขึ้นอีกจริงๆ เราเดินออกมาได้โดยที่เข้มแข็ง และไม่เคยร้องไห้ให้กับความรักแย่ๆแบบนี้อีกเลย จนตอนนี้เวลาผ่านมา1ปี กำแพงเราสูงมาก มีคนเข้ามาหาเราเยอะแยะ แต่เราเลือกที่จะไม่คบจะไม่คุยกับใครเลย เรากลัวการผิดหวัง เราเกลียดการร้องไห้ แต่เราก็รู้สึกว่าอยู่คนเดียวได้ สบายใจดี และตลอดเวลา1ปี เราไม่เคยติดต่อหรือได้ข่าวคราวจากเค้าเลย เราไม่เจอกัน เราบล็อกเค้าทุกช่องทาง เพราะอยากให้เหมือนตายจากกันไป...
  จนมาวันนึงน้องสาวลืม log out เฟสบุ๊ค และเฟสเค้าก็ขึ้นมาหน้าฟีด เราเลยลองเข้าไปดู ปรากฏว่าทุกวันนี้เค้ายังเพ้อถึงเราอยู่ โพสว่าคิดถึงเรา โพสว่าอยากให้เราปลดบล็อก โพสถึงสถานที่ที่ครั้งนึงเคยคุยกันว่าจะไปแต่สุดท้ายไม่ได้ไป หลังจากวันที่เราส่องเค้าอาทิตก่อน เราฝันถึงเค้า เรานึกถึงเค้า บางทีเราคิดถึงช่วงเวลาดีๆที่มีให้กัน อยากกลับไปคุยนะ แต่พอนึกถึงช่วงเวลาแย่ๆมันทำให้กลับไปคุยไม่ได้ เร่ควรจะทำยังไงดี กำลังหาคำตอบให้ความรู้สึกนี้อยู่