"มีอะไรที่เราต้องรู้ไหมบอยเอกนุ๊กเกอร์" ต้นไม้หันมาร่วมซักด้วยอีกคน ซึ่งบอยเอกซึ่งตอนนี้สีหน้าไม่สู้ดีนักก็แบ่งรับแบ่งสู้กับเพื่อนไปพลาง

แล้วก็ยังจะมองมายังอีกคนหนึ่งซึ่งไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรเลย"เราก็เห็นว่าเหนือชอบอาสาช่วยเหลือเพื่อนอยู่บ่อยๆไงใช่ไหมนุ๊กเกอร์"คนร่างโตพูด

กับต้นไม้แล้วก็โยนแหไปเกี่ยวอีกคน คนโดนดึงเข้ามาร่วมวงจึงหันมาตอบประเด็นของเพื่อนแล้วก็เผยฝีปากบางได้รูปนั้นขึ้นพร้อมรอยยิ้มหวานพิเศษ

แล้วหันไปยังคนเหวี่ยงแหมายังตน"ก็เหมือนที่บอยเอกบอกนั้นแหละว่าเหนือชอบอาสาเพื่อนๆเราก็เลยออกความคิดเห็นแบบนั้นเอง"พูดจบก็ยิ้มหวานให้

กับคนร่างโตและเพื่อนๆรอบวง "แหมก็ไม่ต้องยิ้มหวานขนาดนั้นก้ได้มั้งนุ๊กเกอร์" เจมส์เย้าเพื่อนต่อ "รอยยิ้มหวานๆแบบนี้ใครเห็นก็หลงแย่สิ"

ใช่รอยยิ้มแบบนี้มองดูแล้วสุขใจน่าทะนุถนอมมากเป็นที่สุด ความสุขที่ออกมาจากสีหน้าแล้วแววตาส่งผลกระทบไปยังจิตใจคนมันเป็นแบบนี้นี่เอง

รอยยิ้มของคนร่างบางทำให้บอยเอกก็มีรอยยิ้มเปื้อนหน้าไปด้วยเพราะอีกหนึ่งหนุ่มนั้นปกติไม่ค่อยจะยิ้มหรือแสดงอาการใดๆออกมาทางสีหน้าเลย

จนวันนี้ที่เพื่อนเย้าแหย่ ทำให้อีกคนหนึ่งเผลอแสดงความสุขที่ซ่อนไว้ภายใต้ใบหน้าอันเคร่งขรึมนั้นไว้ "ยิ้มอะไรบอยเอกหรือว่าหลงสเน่ห์รอยยิ้มนีกเกอร์

เสียแล้ว" ต้นไม้แซวคนร่างหน้าเพราะตอนนี้อมยิ้มและมองมายังคนร่างบางที่ใบหน้ายังเปื้อนรอยยิ้มนั้นอยู่แม้ว่ามันจะไม่หวานเท่ากันในตอนแรกแต่ก็ยังมี

ร่องรอยของความสุขในดวงหน้านั้น ส่วนคนร่างโตพอถูกเพื่อยเย้านิดหน่อยก็เปลี่ยนสีหน้าแทบไม่ทัน ก่อนมองผ่านดวงหน้าอีกคนออกไปแล้วก็ตอบคำถาม

เพื่อน "เอ่อ คือ เอ่อ" "เราว่ามันก้ไม่แปลกหลอกถ้าบอยเอกจะหลงสเน่ห์รอยยิ้มของนุ๊กเกอร์" "เรามองเรายังชอบเลย คนอะไรยิ้มหวานเป็นบ้าเลย" "

ใช่ไหมบอยเอก" เป็นเจมส์ที่มาช่วยแก้สถานการณ์ความอึกอักของคนร่างโตหรือจะพากันกันจมน้ำก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน "เรายิ้มเพราะเราเห็นเพราะเพื่อน

มีความสุขต่างหากไม่ใช่เพราะหลงรอยยิ้มของใคร" คนร่างหนาพูดแล้วก็ละสายตาจากกลุ่มเลยเสยมองออกไปข้างนอก "อ้าวเป็นงั้นไปไม่เป็นไรนุ๊กเกอร์

เดียวเราหลงรอยยิ้มนายคนเดียวก็พอเนาะ"เจมส์แก้เก้อตัวเอง  "แหวะ" เสียงเพื่อนในกลุ่มประสานเสียงออกมา ตามมาด้วยเสียงหัวเราะเยาะ

พลอยทำให้บรรยากาศความสนุกเมื่อสักครู่หวนย้อนกลับมาในกลุ่มอีกครั้งหนึ่ง ส่วนคนที่บอกว่าไม่ได้คิดอะไรนั้นตอนนี้ในใจก็ครุ่นคิดอะไรไปสารพัดเพ

จังหวะหัวใจของตัวเองตอนนี้เต้นไม่เป็นจังหวะเอาเสียเลยมันช่างสวนทางกลับคำพูดของตัวเองที่บอกออกไปให้เพื่อนฟังเมื่อครู่อย่างสิ้นเชิง

คำพูดของเจมส์ไม่ผิดสักนิดเลยเพราะคนร่างบางยิ้มหวานจนอยากจะเก็บเอาไว้ดูคนเดียวมันดูเหมือนว่าโลกทั้งโลกช่างดูน่าสดใสมากมายเมื่อคนร่างบาง

ยิ้มแต่ที่มันจะแปลกเพราะตอนนี้หัวใจของตัวเขาเองต่างหากที่เป็นอะไรที่เมื่อนึกคิดถึงรอยยิ้มของอีกคนก็จะทำให้ปรากฏร่องรอยแห่งความสุขขึ้นบน

ใบหน้าและอดจะคิดไม่ได้ว่าจะคิดอะไรที่เกินเลยไปแต่มันจะเป็นไปได้หรอเพราะอีกคนก็ดูดีเลยทีเดียวไม่น่าจะปล่อยให้หัวใจของตัวเองว่างและไม่มีใคร

หลอก "แล้วนีกเกอร์มีแฟนหรือยังล่ะ" ไวเท่าความคิดของบอยเอกก็คำถามของเจมส์ เพราะครั้นจะถามเองคงจะดูละลาบละล้วงเกินไป เพราะยังไม่ถึงเวลา

ที่คนเพิ่งทำความรู้จักกันจะถาม "เราไม่ได้สนใจเรื่องพวกนี้เท่าไหร่หรอกเจมส์ เนื้อคู่เรายังไม่เกิดมั้ง"นุ๊กเกอร์ตอบคำถามเพื่อนจบแล้วก็ยิ้มให้กับคนถาม

คำถาม ส่วนเพื่อนๆในกลุ่มตอนนี้ก็เงียบฟังเจมส์ถามคำถามนุ๊กเกอร์เสียหมด พอจบจากการตอบคำถามเจมส์เลยเปิดประเด็นต่อ แล้วเพื่อนๆรู้หรือยังว่ามีใคร

เป็นรูมเมทตัวเอง ธัญญ์ที่เงียบฟังมานานก็แสดงความคิดเห็นเลยทันทีที่นุ๊กเกอร์ถาม"เท่าที่รู้ๆมานะปีนี้เขาจะไม่แบ่งตามคณะนะแต่จะคละกันแทน"นายรู้ได้

ไงหรอไม่เห็นจะมีใครบอกเลย" ต้นไม้ถามเพื่อน "จากประกาศหอพักนักศึกษาหน้าเวปไซด์มหาวิทยาลัยไงต้นไม้ ธัญญ์เขาเล่นคอมตลอดไม่ยากหรอก"

บอมเบย์เสริมเพราะตนเองก็รู้เรื่องนี้จากธัญญ์ตอนที่แยกไปหาซื้อเครื่องดื่ม "แล้วเค้าแจ้งรายชื่อหรือยังล่ะ" เหนือที่เงียบฟังมานานก็ถามขึ้นมาบ้าง

"เขายังไม่ประกาศนะแต่คงจะเย็นนี้แหละมั้งเพราะประกาศนี้ก็เพิ่งออกตอนพักเที่ยงนี่เอง เขาคงจัดการไม่ทันหรอกเพราะนักศึกษาเยอะออกจะมากมาย

ขนาดนี้" ธัญญ์พูดเสริม แล้วก็เงียบไป "อยากอยู่กับนุ๊กเกอร์จังเลย"เจมส์พูดขึ้น "ถามเขาก่อนมั้ยเจ้าเจมส์ว่าเขาอยากอยู่กับนายไหม" ต้นไม้ขัดเพื่อนสนิท

"ก็อยากจะรู้ไงว่าเวลาว่างนุ๊กเกอร์จะน่ารักแบบนี้ไหม"เจมส์ยังรุกเร้าเพื่อนใหม่อย่างไม่ลดละเหมือนพยายามจะค้นหาความจริงอะไรสักอย่างให้ใครสักคน

ส่วนเหนือพอได้พูดคุยกับเพื่อนใหม่แบบเจมส์ได้ฟังเพื่อนที่เริ่มสนิทสนมกันตัวเองก็ปิดปากเงียบไปจนเพื่อนผิดสังเกตเลยทำให้เพื่อนๆหันมาถามบ้างเพราะ

เหนือปกติก็เป็นเจ้าหนูจำไมเหมือนกันแต่เรื่องนี้กลับเงียบไป "แล้วเหนือล่ะคิดว่ารูมเมทเป็นใคร" ต้นไม้ที่เลือกถามคำถามกับเหนือเพราะพอจะดูออกว่า

ตอนนี้ที่เหนือเงียบเพราะท่าทีของเพื่อนสนิทตนเองนั้นไปกระทบความรู้สึกของตัวเหนือ  เพราะเขาดูออกว่าท่าทีที่เหนือมองเพื่อนสนิทของตนนั้นมันมีอะไ

รอยู่ บอยเอกล่ะนายไม่มีความคิดเห็นเรื่องนี้หรอ ต้นไม้โยนคำถามมาที่คนร่างโตเพราะคนนี้ก็เงียบไปนานเช่นกัน "เราไม่ซีเรียสเรื่องรูมเมทหรอก แต่เราว่า

ตอนนี้พวกเราจะเสียเวลาไปกับการหาห้องเรียนภาคบ่ายนะ" "เออใช่ จริงด้วย " เพราะมัวกันแต่คุยกันนานและไม่อยากขัดเพื่อนที่กำลังสนุกสนานกับ

การเปิดอกพูดคุยกันไปด้วยเขาที่ไม่ค่อยจะพุดเก่งสักเท่าไหร่ก็สังเกตและเก็บข้อมูลและดูเพื่อนๆแต่ละคนว่ามีลักษณะนิสัยใจคอแบบไหนยังไงไปในตัว

ด้วยแต่ลึกๆในใจแล้วก็แอบลุ้นให้คนร่างบางยิ้มหวานมาเป็นรูมเมทเพราะเขาก็อยากจะเห็นอีกคนอยู่ในสายตาตลอดเวลาถึงแม้จะไม่ได้ใกล้ชิดกันเพราะอีก

ฝ่ายจะคิดแบบไหนกับตนเองแต่อย่างน้อยการได้อยู่ร่วมห้องเดียวกันตลอดเวลาสี่ปีมันก็คงจะมีความสุขดีที่ได้เห็นรอยยิ้มของคนอีกคน คิดถึงรอยยิ้มหวาน

ของคนร่างบางสีหน้าของบอยเอกก็ขึ้นสีแดงระเรื่อตรงแก้มและมีรอยยิ้มเปื้อนหน้าแค่คิดก็เขิลละ คนเราจะมีอิทธิพลอะไรมากมายต่อความคิดขนาดนี้นะ

"เป็นอะไรบอยเอกไม่สบายหรอหน้าแดงเชียว"ต้นไม้ถามเพื่อนเพราะเห็นอีกฝ่ายสีหน้าเปลี่ยน "แต่เราว่าบอยเอกกำลังหลงอะไรสักอย่างแถวนี้ใช่

ไหม"เจมส์ที่สังเกตมาตลอดก็ไม่ปล่อยโอกาสแซวให้ผ่านไป  "อย่ามาสนใจเรื่องนี้เลย ไปหาห้องเรียนกันเถอะ" คนร่างหนาตอบเพื่อน

ก่อนจะเดินนำหน้าเพื่อนไปอีกทางและหันมามมองกลุ่มเพื่อนอีกครั้งแล้วละสายตาไว้ที่คนร่างบางยิ้มหวานคนเดิม...