ในปี 2538 หรือยุค allternative วิทยาลัยอาชีวะศึกษาเอี่ยมละออ สาขาศิลปกรรม มีนักศึกษา 40 กว่าคน ไอ้ฉิ่งมีเพื่อนสนิทชื่อปิ๊ก เป็นคู่หู ไม่ว่าฉิ่งไปไหนปิ๊กจะไปด้วยเสมอ จนมาวันนึงไอ้ฉิ่งชอบเพื่อนหญิงร่วมห้องชื่อฝน ปิ๊กก้อวางแผนช่วยจีบ ไอ้ปิ๊กบอกว่า จีบผู้หญิงรักเขาต้องบอกเขา เขาจะได้รู้ว่าเรารักเขา อย่ากลัวถ้าจะผิดหวัง การดักรอที่ป้ายรถเมล์เริ่มขึ้น เมื่อฝนเดินออกมาจากโรงเรียน ฉิ่งและปิ๊กซึ่งซ่อนตัวอยู่หลังป้ายรถเมล์ ก้อดักคอยว่า ฝนนั้นจะขึ้นรถเมล์สายไหน เมื่อรถเมล์สาย 22 เข้าจอด ฝนเดินขึ้นรถ ฉิ่งและปิ๊กก้อรีบตามชนิดติดๆ การจีบผู้หญิงบนรถเมล์เริ่มขึ้น กำลังใจจากปิ๊กที่กระซิบข้างหูฉิ่งว่า ลุยเลย ถามเลยเอาเบอร์โทรมา รถเมล์คนแน่น มีแต่คนส่ายหัวทั้งรถ ไอ้ฉิ่งถอยไม่ได้ต้องเดินหน้าอย่างเดียว เธอชื่อไรอะ เราอยากรู้จัก เธอเราอยากคุยด้วย เราชอบนะ ขอเบอร์ได้ไหม ทุกคำที่ไอ้ฉิ่งถามไปฝนเงียบสนิท คนก้อมองทั้งรถจนไอ้ฉิ่งเห็นท่าไม่ดีลงก่อนดีกว่าปิ๊กเพื่อนรักก้อเดินตามมาปลอบใจ พรุ่งนี้ยังมี พรุ่งนี้เอาใหม่ ไม่เป็นไร นายมีเราเป็นเพื่อนเสมอ ในวันต่อๆมา ฉิ่งนั้นก้อลุยเองไม่ว่าฝนนั่งไหน ฉิ่งจะตามประกบ นั้นคือความรักในวัยรุ่น ยุค allternatie
จนมาวันนึงเมื่อไอ้ฉิ่งได้รู้จัก กับบางสิ่ง สิ่งที่เปลี่ยนแปลงเขาไปตลอดกาล ไอ้ฉิ่งไม่สามรถถอนตัวได้ เมื่อยิ่งลึก ไอ้ฉิ่งกลายเป็นคนละคน ฉิ่งเริ่มไม่สนฝนเหมือนดั่งเก่า เมื่อทุกสิ่งเปลี่ยนไปไอ้ฉิ่งไม่สนอะไรอีกแล้ว ความห่างเหินก้อเข้ามา ไอ้ฉิ่งคิดได้เพียงว่า ปล่อยฝนให้เดินในทางที่สวยงาม การถอยห่างจากรักที่ไอ้ฉิ่งสร้างขึ้นเองก้อเกิดขึ้น การไม่สนใจ การไม่มอง ไม่พูดด้วย นั้นคือการเลิกลาแบบไม่ต้องบอกกล่าวที่ไอ้ฉิ่งคิดได้ในตอนนั้นก้อเริ่มขึ้น คำพูดที่สวยที่สุดของการเลิกกันที่ไอ้ฉิ่งคิดได้ก้อคือ เรารักแกนะ แต่เราคบแกไม่ได้ เมื่อได้จังหวะ ไอ้ฉิ่งเข้าหาฝนอีกครั้ง เพื่อหอมแก้มก่อนเลิกลา พร้อมคำกล่าวลา เรารักแกนะ แต่เราคบแกไม่ได้ ฝนกินเหล้าร้องไห้ เพื่อนที่อยู่ในเหตุการ์ณ ก้อมาหาไอ้ฉิ่งอีกครั้ง กับคำถามที่ว่าเพราะอะไร ทำไมไอ้ฉิ่งทำกับเพื่อนเขาแบบนี้ ไอ้ฉิ่งโมโห ตรงปรี่เข้าหาฝนอีกครั้ง แกรักเรามากเหรอ เราชวนแกไปบ้านเราแกจะไปไหม ฝนเดินตามเหมือนต้องมนต์สะกด ไอ้ฉิ่งตกใจ เขารักเราจริงๆแล้ว เราจะทำร้ายคนที่รักเราได้ยังไง ไอ้ฉิ่งบอกฝนคอยหน้าโรงเรียน ไอ้ฉิ่งข้ามไปซื้อดังกิ้น ไอ้ฉิ่งได้เงินมาโรงเรียน 70 บาท เจอน้ำแก้วและดังกิ้นไปชิ้น ไอ้ฉิ่งเหลือเงินไม่ถึง 20 บาท ไอ้ฉิ่งถือ น้ำมาแก้ว ดังกิ้นชิ้น นั่งมองฝนกิน พร้อมคำพูดที่เปิดอก ฝนขึ้นเรียนเถอะนะ ฝนอย่าสนใจเราเลย ไม่ว่าจะยังไงไอ้ฉิ่งก้อไม่รับรัก เมื่อไม่ได้ดั่งใจฝนก้อเกลียดไอ้ฉิ่งตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา
[CR] นิยายรัก...สวนพลู ศิลปกรรมเอี่ยมละออ 03
จนมาวันนึงเมื่อไอ้ฉิ่งได้รู้จัก กับบางสิ่ง สิ่งที่เปลี่ยนแปลงเขาไปตลอดกาล ไอ้ฉิ่งไม่สามรถถอนตัวได้ เมื่อยิ่งลึก ไอ้ฉิ่งกลายเป็นคนละคน ฉิ่งเริ่มไม่สนฝนเหมือนดั่งเก่า เมื่อทุกสิ่งเปลี่ยนไปไอ้ฉิ่งไม่สนอะไรอีกแล้ว ความห่างเหินก้อเข้ามา ไอ้ฉิ่งคิดได้เพียงว่า ปล่อยฝนให้เดินในทางที่สวยงาม การถอยห่างจากรักที่ไอ้ฉิ่งสร้างขึ้นเองก้อเกิดขึ้น การไม่สนใจ การไม่มอง ไม่พูดด้วย นั้นคือการเลิกลาแบบไม่ต้องบอกกล่าวที่ไอ้ฉิ่งคิดได้ในตอนนั้นก้อเริ่มขึ้น คำพูดที่สวยที่สุดของการเลิกกันที่ไอ้ฉิ่งคิดได้ก้อคือ เรารักแกนะ แต่เราคบแกไม่ได้ เมื่อได้จังหวะ ไอ้ฉิ่งเข้าหาฝนอีกครั้ง เพื่อหอมแก้มก่อนเลิกลา พร้อมคำกล่าวลา เรารักแกนะ แต่เราคบแกไม่ได้ ฝนกินเหล้าร้องไห้ เพื่อนที่อยู่ในเหตุการ์ณ ก้อมาหาไอ้ฉิ่งอีกครั้ง กับคำถามที่ว่าเพราะอะไร ทำไมไอ้ฉิ่งทำกับเพื่อนเขาแบบนี้ ไอ้ฉิ่งโมโห ตรงปรี่เข้าหาฝนอีกครั้ง แกรักเรามากเหรอ เราชวนแกไปบ้านเราแกจะไปไหม ฝนเดินตามเหมือนต้องมนต์สะกด ไอ้ฉิ่งตกใจ เขารักเราจริงๆแล้ว เราจะทำร้ายคนที่รักเราได้ยังไง ไอ้ฉิ่งบอกฝนคอยหน้าโรงเรียน ไอ้ฉิ่งข้ามไปซื้อดังกิ้น ไอ้ฉิ่งได้เงินมาโรงเรียน 70 บาท เจอน้ำแก้วและดังกิ้นไปชิ้น ไอ้ฉิ่งเหลือเงินไม่ถึง 20 บาท ไอ้ฉิ่งถือ น้ำมาแก้ว ดังกิ้นชิ้น นั่งมองฝนกิน พร้อมคำพูดที่เปิดอก ฝนขึ้นเรียนเถอะนะ ฝนอย่าสนใจเราเลย ไม่ว่าจะยังไงไอ้ฉิ่งก้อไม่รับรัก เมื่อไม่ได้ดั่งใจฝนก้อเกลียดไอ้ฉิ่งตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา