สายเนตรพี่ติดตรึง
หวนคำนึงนางรำร่าย
แขนแมนกรเจ้ากราย
ชม้อยม้ายทิ้งสายตา

มาลัยสายเหี่ยวแห้ง
ดูแห้งแล้งพี่ผวา
ศรรักปักอุรา
ไม่ว่ายามกินฤานอน

เหม่อมองมาลัยสาย
พี่รับไว้แต่เก่าก่อน
หมากพลูให้บังอร
ใจพี่ร้อนติดตามหา

วารวันผ่านผันไป
พี่ป่วยใจอยากพบหน้า
มิเห็นแก้วกานดา
ใดในหล้าหาต้องการ

รับเจ้ามาอุ่นเรือน
เป็นเหมือนฝันอันแสนหวาน
วาบหวามสุขสราญ
ตลอดกาลพี่วอนขอ

เสี้ยวเสี้ยนผงเศษไม้
หากระคายนวลละออ
หวายทวนหลังมิรอ
จะพะนอเพียงน้องยา

ลำนำคืนเดือนเพ็ญ
เปรียบเช่นจันทร์งามหนักหนา
มิงามเท่าแก้วตา
สโรชายอดดวงใจ

คำหนึ่งไม่เอื้อนเอ่ย
แต่ทรามเชยที่พี่ให้
คือรักทั้งดวงใจ
มิมอบให้ใครคนอื่น

คำสัตย์เคยกล่าวไว้
ออกจากใจมิใช่ฝืน
ให้แล้วมิเอาคืน
ยังหยัดยืนด้วยมั่นคง

หนึ่งคำหนึ่งหัวใจ
ขอมอบไว้ตามประสงค์
รักเดียวมิปลดปลง
ยืนยงรักภักดิ์อุบล