เราท้อง 3 เดือน ขึ้นรถไฟใต้ดินทุกวัน ไม่เคยคิดจะเขียน จนวันนี้สิ่งที่เราเห็น คือ สะเทือนใจมาก เราเห็นผู้หญิงท้องแก่โหนรถไฟโดยที่ไม่มีใครลุกให้นั่ง คนที่นั่งอยู่เป็นผู้ชายวัยรุ่นกับวัยกลางคนทั้งนั้น บางคนนั่งมอง บางคนเห็นแต่แกล้งหลับ อันนี้คือเจอบ่อยมาก เราขึ้นรถไฟฟ้าที่ต่างประเทศเก้าอี้ตัวสุดท้ายจะมีไว้สำหรับเด็ก คนชรา สตรีมีครรภ์ คนพิการ คนปกติ คือ ยืนค่ะถึงแม้ที่นั่งจะว่าง แต่ประเทศไทย นี่คืออะไรมีติดไว้แค่นั้น แต่คนไม่ปฎิบัติ ฝรั่งยังส่ายหัว แย่งกันนั่งพรึ่บพรั่บ โดยที่ไม่มองคนใกล้ตัวเลย เราขอใช้คำนี้ได้ไหม ไม่มีจิตสำนึก ในใจเรานะถ้าเรานั่งอยู่ ถึงแม้เราจะท้องแต่ก็จะลุกให้นั่งค่ะ คือสงสารเค้ามาก เห็นเค้าเหมือนจะไม่ไหว จะวางกระเป๋าลงพื้น หลายรอบ ยังไม่มีใครลุกให้เลย สงสารจับใจ เราต้องขอโทษสำหรับหลายๆคนที่มีน้ำใจนะคะ วันนี้เราโมโหจริงๆ ขอใช้พื้นที่ตรงนี้ระบายหน่อย เผื่อใครหลายๆคนจะคิดได้