ผมเคยมีแฟนคนนึง ผมรักเค้ามากก แต่มีคืนนึงผมจับได้ว่าเค้าไปนอนกับผู้ชายอื่น ตอนนั้นผมเจ็บมากร้องไห้ทั้งวัน คิดว่าทำไมเค้าทำกับเราแบบนี้ได้ ผมเลยขอเลิก แต่เค้าไม่ยอมเลิก เค้าบอกว่าเค้าเมา แล้วก็ร้องไห้ต่อหน้าเรา ผมรักเค้ามากใจอ่อน เลยให้โอกาส ลองคบๆ กันต่อดูถ้ามีอีกจะเลิกทันที แต่ก็นั้นแหละครับ มีครั้งแรกก็มีครั้งสอง ผมไปอ่านแชทแฟนผม สรุปว่าไปเจอสิ่งที่ผมไม่อยากเจอ ผมขุดลึกลงไปอีกและก็มารู้ว่าเค้าไม่ได้นอนด้วยกันเป็นครั้งที่สอง แต่เค้านอนด้วยกันมาหลายครั้งแล้ว แต่รอบนี้ผมเก็บไว้ในใจ ไม่ยอมบอกแฟนว่าผมรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว ถึงเจ็บก็อดกลั้นไว้ ทำเหมือนไม่อะไรเกิดขึ้น แล้วคบกันต่อไป แต่ตั้งแต่นั้นผมหมดรักเค้าแล้วนะ ถึงจะหมดรักแล้ว แต่ผมไม่ได้รู้สึกเฉยๆ กับแฟนผมนะ ผมรู้สึกเกลียดแฟนผมมากกว่า
  หลังจากที่เจ็บมามาก จากรักก็กลายเป็นแค้น เจ็บนี้ต้องชำระ ผมต้องทำให้เค้ารักเรามากๆ แล้วทิ้งเค้าไปแบบไม่ใยดี จากนั้นผมเลยเอาใจเค้ามากๆ แฟนพูดอะไรฟังหมด แฟนอยากกินอะไรก็พาไปกิน อยากได้อะไรก็ซื้อให้ ทำทุกอย่างให้เค้ารักเรามากๆ แล้วแน่นอนเค้าก็รักเรามาก เค้ายอมให้รหัสเฟส ให้ดูไลน์ ให้เรารู้ว่าเค้ารักเรามาก รักเราคนเดียวจะไม่กลับไปทำแบบนั้นอีก คบแบบรักข้างเดียวแบบนี้ไปประมาณ 4 เดือน แล้วก็พอดีมีคนใหม่เข้ามาในชีวิตผมพอดี ผมเลยตัดสินใจหายไปจากชีวิตแฟนผม หายไปเฉยๆ เหมือนเราไม่เคยรู้จักกัน บล็อคเฟส บล็อคไลน์ บล็อคเบอร์ ย้ายไปอยู่หอกับเพื่อน เลิกแบบไม่มีคำว่า บอกเลิก แม่ผมโทรมาบอกว่าแฟนผม เค้ามาถามหาผมอยู่บ้านทุกวัน เพื่อนแฟนผมก็โทรมาบอกว่า แฟนผมมันร้องไห้หนักร้องไห้ทั้งวัน หลายวันติดต่อกัน คิดในใจ เป็นไงละ ใครมันทำเราเจ็บมันต้องเจ็บกว่าเรา

   แน่นอนตอนแรกรู้สึกสะใจ แต่ในตอนนี้รู้สึกผิดมาก ที่ทำลายจิตใจของคนๆ นึงไม่เหลือชิ้นดี มันไม่ผิดใช่ไหม ที่เราต้องการจะแก้แค้นคนที่ทำเราเจ็บ..