ขอท้าวความนะครับ

แม่ : ตอนนี้แม่เป็นโรคปอดสาเหตุมาจากพ่อสูบบุหรี่ในบ้าน ชอบทำงานบ้าน และงานใช้แรง อาทิ ขุดดินปลูกต้นไม้ ขนหินกลบหลุมหน้าบ้าน
พ่อ : เคยประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์เลยเป็นโรคประสาทรักษาไม่หายปัจจุบันยังรักษาและกินยาอยู่ตลอดเวลาโกรธจะแรงและไร้เหตุผล ชอบสูบบุหรี่ กินเหล้า ขี้โม้

*แม่ตกลงกับพ่อไม่ให้สูบในบ้านพ่อจึงไปสูบหลังบ้านแทนและตั้งมุมหลังบ้านเป็นของตัวเอง แต่หลังบ้านก็เป็นทั้งครัวและที่ซักผ้าประจำของแม่
  ทำให้ถึงแม้ว่าพ่อจะสูบบุหรี่ที่หลังบ้านมันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลยเพราะแม่ก็ต้องทำอาหาร ซักผ้าอยู่ตลอด ก็กลายเป็นว่าก็ยังรับกลิ่นบุหรี่อยู่ทุกวัน

       เรื่องมันเกิดเมื่อเช้านี้เองแม่เริ่มบ่นว่าพ่อสูบบุหรี่อีกแล้วเข้าไปหลังบ้านไม่ได้เลยให้ผมตามพ่อมาหน่อยเพราะแม่จะให้พ่อเขียนชื่อลงบนโต๊ะจะเอาไปถวายวัดแม่บอกพ่อหลายวันแล้วพ่อไม่มาเขียนสักที ผมก็ตามมาพ่อก็ถามว่าให้เขียนอะไรแม่ก็เดินหนีเพราะกลิ่นบุหรี่ยังอยู่ติดตัวพ่อพ่อถามแม่ก็เอาเสื้อปิดจมูกปิดปากไม่พูด

       จนกระทั่งพ่ออารมณ์ขึ้นทุบโต๊ะขว้างปากกาและบอกว่า "เรียกให้มาเขียนพอถามว่าเขียนว่าไงก็ไม่พูด ประสาทหรอ" แม่เลยบอกกลับไปว่า "ก็พี่เคยเขียนใส่กระดาษไว้แล้วก็ไปเอามาดูสิว่าจะให้เขียนว่าอะไร" พ่อก็บอกว่า "ไม่รู้จำไม่ได้งันก็ไม่ต้องเขียนมัน" แล้วก็เตะโต๊ะแล้วเดินเข้าบ้าน ผมก็เข้าไปปลอบแม่ว่าพ่อก็แบบนี้แหละปล่อยพ่อไปเถอะ แม่ก็บ่นว่าเหม็นบุหรี่รอวันเป็นมะเร็งถ้าพ่อยังสูบบุหรี่แบบนี้ทุกๆวันแม่ไม่ได้อยู่นานแน่ๆ

       ผมเลยเดินไปหลังบ้านเพื่อจะไปบอกพ่อว่าให้เพลาๆลงบ้าง แต่กลายเป็นว่าพ่อไม่เข้าใจแล้วมาบอกว่า "พ่อสูบมานานไม่เคยป่วยไม่เป็นโรคอะไรแข็งแรงดี ไอ้คนที่ไม่สูบนั่นแหละเห็นตายกันบ่อยลูกเอาแต่มาบอกพ่อให้หยุดไม่ไปบอกเพื่อนลูกบ้างล่ะว่าให้หยุด" ผมเลยตอบกลับเรียบๆว่า "สังคมเพื่อนของผม ไม่มีใครสูบบุหรี่ครับ" พ่อก็เหมือนเถียงไม่ออก ผมเลยบอกต่อไปว่า "ถ้าพ่อไม่สูบแม่ก็ไม่เป็นโรคทางเดินหายใจผมก็ไม่ต้องฟังแม่บ่นพ่อก้ได้สุขภาพทุกคนแฮปปี้"

       คราวนี้พ่อเริ่มขึ้นเสียงบอกว่า เออ พ่อผิดหมดแหละ "แม่ตายHaไปก็ความผิดพ่ออีกแหละ" แล้วพ่อก็ปิดประตูใส่หน้าผมดังปั้ง จนแก้วน้ำบนตู้เย็นข้างๆประตูหล่น ผมก็เลยขึ้นเสียงกลับ "ต้องใส่อารมณ์ขนาดนี้เลยหรอ" พ่อก็เปิดประตูจ้องตาเขม็งเดินชี้หน้ามาหาผม "แล้วจะทำไมขึ้นเสียงใส่กูหาเรื่องกูรึไง"  แล้วก็มาจับที่คอผม ตอนนี้ผมตื่นเต้นมากๆความรู้สึกคืออยากสวนหมัดใส่มากๆแต่พ่อก็ยังไม่ได้บีบแรงขึ้นผมเลยไม่ทำอะไรได้แต่มองแรงใส่แล้วบอก "ปล่อยมือออกจากคอผมเดียวนี้" เขาก็ยังจับคอผมค้างไว้อยู่สักพักจึงปล่อยและพูดมาว่า "เหี้yทั้งแม่ทั้งลูกดีแต่ปาก" ผมก็เริ่มขึ้นตอนนี้มือที่กำหมัดอยู่สั่นกึกๆจะต่อยออกไปจริงๆผมก็พูดเงียบๆออกไป "แล้วจะทำไมต้นเหตุให้บ้านมีปัญหามันมาจากใคร" เขาก็ปิดประตูใส่หน้าผมอีกครั้ง

       ผมเดินออกมาเปิดคอมและนั่งเล่นคอมเพื่อปรับอารมณืตัวเองให้เย็นลง เขาก็เดินจ้ำอ้าวหยิบกุญแจขับรถออกจากบ้านไป แม่ก็เดินมาบอกว่าทะเลาะอะไรนั่นก็พ่อของลูกนะ เถียงพ่อว่าพ่อมันบาปนั่นคือพ่อถ้าไม่มีพ่อก็ไม่มีลูก  ผมโคตรไม่ชอบประโยคนี้อะผมไม่ได้คลั่งศาสนาผมแค่นับถือและไม่เคยทำอะไรที่มันเสื่อมเสีย แต่คำว่า "พ่อก็คือพ่อไม่มีพ่อก้ไม่มีลูกว่าพ่อทำร้ายพ่อมันบาปนะ"

มันกลายเป็นว่าคนเป็นพ่อแม่จะทำอะไรลูกก็ได้ไม่ผิดทุบตีด่าทอสร้างความเกลียดชังยังไงพ่อก็คือพ่อนะมันบาป  มันใช่หรอครับ ?

ซึ่งตามหลักศาสนาแล้วด่าว่า ทำร้ายบุพการี = เป็นลูกชั่ว
บางครั้งการที่เคร่งศาสนาเกินไป
ก็ทำให้ความยุติธรรมถูกบดบังลงไปหรือเปล่า?
ผมไม่สนใจเรื่องบาปบุญเราสนใจแค่ความยุติธรรม ถ้ารู้สึกถึงความรุนแรงเกินกว่าปกติผมจะจัดการตามวิธีของผมอย่างที่ทำวันนี้ไม่สนว่ามันจะถูกจะผิดตามหลักศาสนา เพราะผมไม่ชอบที่แม่ต้องมาทะเลาะกับคนอย่างพ่อ

ผมควรปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามกรรมไม่ต้องไปยุ่ง หรือควรดูแลแค่แม่ปล่อยพ่อไปไม่ต้องสนใจ
และผมก็เพิ่งเรียนจบกำลังหางาน เวลามาเจอเรื่องอะไรแบบนี้ก็ปวดหัวทวีคูณ เครียดเรื่องหางานแล้วยังเครียดเรื่องครอบครัวอีก
ทุกวันนี้คุยกับหมาที่เลี้ยงไว้ยังมีความสุขกับคนตัวเป็นๆอีกครับ เฮ้อ