ยายเราน่าเบื่ออ่ะ น่าเบื่อมากๆ ถึงมากที่สุด ไม่ได้เกลียดยายนะแค่อยากระบายเฉยๆ
แต่เราเล่าเรื่องนี้ให้แม่ฟังไม่ได้ เพราะแม่จะดุว่าอกตัญญูแน่นอน ขอพื้นที่ระบายหน่อย

ยายเราตัวเล็ก(เตี้ย) น่าจะขาดสารอาหารแต่เกิดแล้วมั้ง แม่เรากับเราเลยพลอยเตี้ยไป
ด้วย ทั้งที่เราอยากสูงกินนมเท่าไหร่ก็ไม่สูงยาวเหมือนชาวบ้าน แถมยายยังกินน้อยอีก
หมูเห็ดเป็ดไก่อะไรซื้อมาเถอะ ยายกินได้หมด แต่กินอยากละนิด อย่าเรียกว่ากินเลยเอา
ทุกอย่างรวมกันเป็นหนึ่งคำ ยายอิ่ม แต่เราไม่อิ่มอ่ะ
และเพราะกินน้อยแบบนี้มาตั้งแต่ยายยังสาว(พี่สาวยายเล่าให้ฟัง) ยายเลยขี้หนาวเพราะ
ตัวเล็กผอมแห้ง เพราะยายขี้หนาว หลานๆ วัยรุ่นถึงไม่อยากนอนบ้านยาย บ้านยายมีห้อง
นอนใหญ่แค่ห้องเดียว ต้องนอนรวมกันซึ่งยายไม่ชอบพัดลม
ที่ลูกหลานไม่อยากนอนบ้านยาย ใช่ว่ารังเกียจค่ะ แค่ไม่มีใครอยากทนร้อนอบอ้าวเฉยๆ

ยายเป็นคนกลัวผี ชอบนอนปิดไฟกลัวผีเห็น แล้วตอนมืดห้ามลุกยืนหรือเดินให้ยายตกใจ
เด็ดขาด ยายจะเรียกชื่อถามว่าอยู่ไหนเสียงดังมาก กลัวมาก... แบบนี้ใครจะนอนด้วยล่ะนี่

กินน้อย ขี้หนาว ใช้พลังงานไปกับการทำงานบ้าน งานซ้ำซากทำแล้วทำอีกอยู่นั่นเอง
ทำให้ยายป่วย ติดไข้จากตา เป็นหวัด ปอดชื้น ปอดติดเชื้อ ต้องแอดมิด ซึ่งผู้ใหญ่ติดงาน
ไม่มีใครมานอนเฝ้าได้ ยายไม่ยอมนอนคนเดียว เรา อายุแค่ 14 ปีเอง ต้องมานอนเฝ้ายาย

คือมันน่าเบื่อมาก เราขี้ร้อน เราไม่ชอบที่อบอ้าว เราไม่ชอบยุง ไม่ชอบกลิ่นโรงบาลพวก
ที่ไม่ชอบทั้งหมด รวมอยู่ในห้องพิเศษของยายเรา นรกชัดๆ!

เราเปิดพัดลมเกียร์เบาสุดแค่สิบนาที ยายบอกให้ปิด ผ่านไปสิบนาทีเราเปิดใหม่ สิบนาทีก็
บอกให้ปิด เทียวเปิดปิดพัดลมสลับไปมาจนขี้เกียจลุกค่ะ เลยปิดมันซะเลย ทนร้อน นอนตบ
ยุงเอา ยายไม่สงสารเราเลย ทั้งที่วันที่เรามาเฝ้าอ่ะ ยายอาการดีขึ้นแล้ว ไม่มีไข้ กินข้าวได้
ปกติ ดูทีวีได้ นั่งคุยได้ มีน้ำมูกนิดหน่อย หมอน่าจะให้ยาละลายเสมหะด้วย เพราะสำรอกมา
ทุกสิบนาที

ปิดไฟนอน เราต้องเทียวหลับเทียวลุกเพราะยายเรียกค่ะ เรานอนดิ้นเพราะยุงตอมไม่หยุดไง
พอเราดิ้น มันก็เป็นเงาตะคุ่มๆ ยายกลัวก็เรียกเรา ไม่ได้หลับไม่ได้นอนทั้งคนเฝ้าคนป่วยล่ะ

เราบอกแม่แล้วแต่แรก ว่าไม่อยากมาเฝ้ายาย แม่ก็บ่นๆ ว่าเรื่องแค่นี้พึ่งพาอาศัยไม่ได้เลย!
จะให้ทำไงได้ล่ะ บางทีก็คิดนะ คนป่วยกับคนเฝ้าต้องพบกันครึ่งทางป่ะ เราเปิดพัดลมเกียร์
เบาสุด ยายห่มผ้าหนาหน่อยแล้วหันหลังให้พัดลม ดมวิก ได้มั้ย เราจะได้ไม่ต้องนอนตบยุง
หรือพัดลมเพดานควรล็อกมุมได้บ้างมั้ย(ไม่เลย) เป็นแบบหมุนตลอดชีพ พัดลมศาลาวัดค่ะ
ทรมานมากมายกับอาการร้อนเหงื่อซึมหลังไหลไปลงร่องก้น ปอยผมเปียกที่ขมับและรักแร้
หนึบหนับน่ารำคาญนี่

ทำไมคนแก่เอาแต่ใจจัง ไม่เห็นใจคนมานอนเฝ้าบ้าง มีคนมาเฝ้าก็ดีแค่ไหนแล้ว ลูกหลาน
หนีหมด เราอุตส่าห์มาทั้งที่ไม่อยากแท้ๆ ยายน่าจะเห็นใจบ้าง เปล่าเลย นอนสบายใจจัง

เราเพิ่งรู้ว่าไม่ชอบคนป่วยค่ะและไม่ชอบการดูแลคนป่วย
ในอนาคตถ้าแม่ป่วยแบบยาย เราคิดว่า เราน่าจะมีวิธีที่ดีกว่าการทนนอนเฝ้านะ
คือถ้าเป็นเรา ถ้าแม่เราป่วยล้มหมอนนอนเสื่อ กรณีแค่ให้น้ำเกลือเฉยๆ เราคงไม่ให้นอนที่
โรงบาลหรอก ให้นอนที่บ้านดีกว่า แล้วเชิญหมอไปตรวจถึงที่เอา อย่างน้อยคนเฝ้าจะได้
ไม่ลำบากกายขนาดนี้

ปล.ที่นอนสำหรับเฝ้าคนป่วยห้องพิเศษไม่ได้สบายเลยค่ะ แคบจนดินแล้วเข่ากระแทกกัน
ปล.อากาศโรงบาลใช่ว่าจะดี อับ อึดอัด เดินไปไหนไม่ได้ปลอดโปร่งเลย ทั้งที่มันคือสถานที่
พักผ่อนสำหรับคนป่วยแท้ๆ
ปล.สุดท้าย...
ภาวนาให้แม่ไม่ป่วย ไม่ขี้หนาว กินข้าวเยอะๆ ร่างกายแข็งแรง จะได้ไม่เป็นภาระลูกหลานแบบ
ที่ยายเป็นอยู่

เราไม่ได้เกลียดยายค่ะ แต่เพราะเป็นยายเราถึงเครียดจนต้องมาระบายในนี้
ลองเป็นคนอื่น เราจะทนเหรอคะ?