จุดเริ่มของความอยากแชร์ประสบการณ์ให้โลกรู้ครั้งนี้ เริ่มต้นมาจากที่เราได้ตั๋วฟรีจากเพื่อน บอกตามตรงเลยว่าเพื่อนเป็นพีอาร์ (ตอนจะเลือกว่า กระทู้นี้เป็นพีอาร์ หรือ ซีอาร์นี่ คิดหนักเลย เพราะเริ่มต้นสารภาพเลยว่า ได้ตั๋วมาฟรี แต่หลังๆ เราก็ซื้อตั๋วเอง เพราะตกหลุมรักจริงๆ อิอิ) เข้าเรื่องเลยแล้วกัน...คือ โดยส่วนตัวแล้วเราชอบไปดูการแสดงและดนตรีในงานมหกรรมศิลปะการแสดงและดนตรีนานาชาติ กรุงเทพฯ มากกกกกกกกก ก.ไก่ ล้านตัว ถ้าเลือกผิด ต้องขอโทษด้วยจ้า

ย้อนไปเมื่อหลายปีก่อน เพื่อนมาบอกว่า  “มีตั๋วบัลเลต์จากนิวยอร์ค ฟฟฟฟรี ไปดูเปล่า”  ใช่ค่ะ มันเริ่มต้นจากคำว่า ฟรี นี่แหละ ที่พาเราถ่อไป ศูนย์วัฒนธรรมแห่งประเทศไทย  ที่ไม่รู้ว่าก่อนว่า ไอ้ทางขึ้นที่ต้องแหงนหน้าไต่ขึ้นไปตามบันไดสูงนับสิบขั้น แถมเจ้าความสูงลิ่วของเพดานของศูนย์วัฒนฯ แบบอลังการงานสร้าง ทำให้เราแอบสงสัยถึงรูปแบบการแสดงจนกระทั่งเกรงการดูอะไรก็ตามที่นี่

โชว์ของเราเป็น Les Ballets Trockadero De Monte Carlo คณะบัลเล่ต์ชาย จากนิวยอร์ค แม้เวลาผ่านมากว่า 10 ปี เรายังจำครั้งแรกของเราได้อยู่เลย จำได้เลยว่า ขำฮาน้ำตาเล็ดจริงๆ ที่ผู้ชายตัวโตๆ มาสวมชุดบัลเล่ต์ แล้วระบำบนปลายเท้า เราเคยได้ยินว่า ผู้ชายเต้นบัลเล่ต์ไม่ได้เพราะสรีระและกระดูกใหญ่ นิ้วเท้าจะรับน้ำหนักไม่ไหวเท่าผู้หญิง แต่นักบัลเล่ต์กลุ่มนี้เป็นผู้ชาย (อย่างน้อยก็ทางกายภาพอ่านะ) เต้นได้พริ้ววววววว มากกกก สวอน เลคในเวอร์ชั่นนี้  หงส์เรียงสวยอย่างที่เราเคยผ่านตามาบ้าง แต่ที่เพิ่มเติมคือ ความฮา จากการเหล่มองเพื่อนว่า แถวตรงรึยัง? แขนขาวางข้างเดียวกันกับเพื่อนๆ มั้ย เราจำไม่ได้เลยว่า เวลาแสดงผ่านไปแล้วกี่นาที เพราะมันเพลิดเพลิน จนลืมว่า เรามียอดขายที่ต้องทำอีกเท่าไหร่จะถึงเป้าหรือยัง (เพลินลืมความเครียดจากงานไปเลย ยาดีขนานแท้ บอกเลย อิอิ) แล้วก็ไม่รู้ทำไมว่า...ดูแล้วเราถึงรู้สึกฮึกเหิม มีแรงมีไฟไปขายรถให้ได้ตามเป้า ซึ่งจริงๆ มันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันเลย...อานุภาพของศิลปะมันรุนแรงจริงๆ กราบสวอน เลค เลยค่ะ ที่มาเติมไฟชีวิตได้

(อันที่จริงเราแต่งงานแล้วค่ะ  เผื่อใครอ่านมาแล้ว คิดว่าเราจะเผลอตกหลุมรักนักบัลเล่ต์ชาย เผื่อใครอ่านแล้วสงสัยว่า มาบอกรักหนุ่มบัลเล่ต์ออกสื่อขนาดนี้ เคยบอกรักผ.บ้างมั้ย บอกจนลูก 1 แล้วจ้า โอเคนะ 555)

ปีต่อมา เจ้าเพื่อนตัวดีก็ให้ตั๋วมาอีก คราวนี้เป็น “Swan Lake” จากมอสโคว์ คราวนี้ในสูจิบัตรเขาบอกว่า เป็นบัลเลต์คลาสสิก โอ้วว พระเจ้าจอร์จ มันสวยมาก มันมีความเป็นทีมเวิร์ค ทั้งนุ่มนวล และก็แข็งแกร่ง อย่างท่าหมุน แต่ละครั้ง เราว่า เขาต้องซ้อม ซ้อม ซ้อมมาไม่รู้กี่ครั้งกว่าจะหมุนสวยลงตัวอย่างที่เห็น สวอนเลค แบบคลาสสิกนี้เป็นผู้หญิงแสดงเยอะกว่าผู้ชาย ถึงไม่ฮา แต่ก็บันเทิงมากก

เดี๋ยวจะหาว่ามาม้าขายของ ในส่วนที่ซื้อเองก็มีนะเออ...หลังจากเพื่อนเอาของมาเซ่นอยู่หลายครั้ง เราเลยลองซื้อตั๋วเองบ้าง (เกรงใจเพื่อน เดี๋ยวเจ้านายรู้ว่า ใช้อำนาจในทางที่มิชอบ) เลยได้รู้ว่า ตั๋วชั้น 1 นี่ก็ไม่ถูกเลยนะคะ สองพันบาท สำหรับเงินเดือนเซลส์ก็ไม่น้อยเนอะ 5555 แต่ก็เอาวะ เขาว่า ถ้าจะดูโอเปร่า ไม่ดู มาดาม บัตเตอร์ฟลาย ถือว่า ผิด  เลยจัดไป และได้รับความประทับใจสมคำร่ำลือ ดูก็ครั้งก็มีความสุข เราเลือกไม่ผิดจริงๆ นั่งนับนักแสดงคอรัสก็ประมาณ 20 คน นักดนตรีในหลุมหน้าเวทีอีกสัก 120 คนได้ ถ้าคำนวณความไพเราะรื่นหูของเสียงนักแสดงกับวงออร์เคสตร้าเข้าไป เราว่า เกินคุ้ม

แม้กระทั่งครั้งหนึ่งที่เราได้มีโอกาสไปเที่ยวเมืองนอกเมืองนากับเค้า แหม..มาถึงถิ่น เลยอยากไปดู บัลเล่ต์ ในต่างประเทศกะเค้าบ้าง ปรากฏว่า ไม่ง่ายคร่า วันแสดงดั๊นไม่ตรงกับวันที่เราไป แถมบัตรเข้าชมก็แพงมากก  (แอบเห็นคุณค่าของในประเทศที่เค้าข้ามน้ำข้ามทะเลมาแสดงงานมหกรรมศิลปะการแสดงและดนตรีนานาชาติ กรุงเทพฯ เลยคราวนี้) เราว่า งานนี้เป็นเหมือนศูนย์รวมความบันเทิงที่หลากหลายและคุ้มค่ามากๆ  (จากประสบการณ์ที่เคยไปเงิบมา คราวนี้ไม่พลาดค่ะ)

ประสบการณ์การดูการแสดงครั้งนี้ มันเทียบได้กับความรักผ. ของเราเลยนะ สำหรับเรา จากตกหลุมรักครั้งแรก จนกระทั่งวันนี้เราก็ยังคงตกหลุมรักซ้ำๆ กับคนเดิม เอ้ย!!! สิ่งเดิมอยู่ (มีความเว่อร์วัง อย่าเพิ่งเลี่ยนนะ อิอิ) เวลาไปดูการแสดง มีใครเป็นเหมือนเราบ้างมั้ย จนทุกวันนี้ เรากลายเป็น แฟน ของงานนี้ไปเลย เราไปดูงานนี้มาทุกปี ไปดูกับสามีบ้าง กับเพื่อนบ้าง โชคดีที่มีคอเดียวกันหลายคน สามีก็ชอบดูบัลเล่ต์ กะ โอเปร่า  เพื่อนก็ชอบฟังแจซ กะ ออร์เคสตร้า  เราคิดว่า น่าจะเหมือนคนที่ชอบสะสมรถ สะสมของเก่า พอชอบก็ซื้อซ้ำ คนอื่นจะเห็นว่า เราซื้อของเหมือนเดิมต่างแค่สี  บางคนถามเราว่า สวอน เลค อีกแล้ววววเหรอ เฮ้ย สำหรับคนที่มันรักอ่ะ...มันไม่เหมือนเดิมจริงๆ นะ แม้ชื่อเรื่องจะซ้ำๆ เดิมๆ แต่ท่าทางการเต้น ดนตรี การเล่าเรื่อง มันไม่เคยซ้ำเลยสำหรับเรา อันที่จริงก็ไม่มีความรู้เกี่ยวกับการแสดงมากมายหรอกนะ แต่... รู้แค่ชอบ  กว่าปีนึงงานนี้จะกลับมาครั้งหนึ่ง เรานี่ตั้งตารอเลย รู้สึกได้พักผ่อน แค่ได้เข้าไปนั่งเฉยๆ ในห้องแอร์เย็นๆ ดูแล้วก็ฟังเพลินๆ อิ่มอกอิ่มใจ มีความสุขกับที่สิ่งเราชอบ มีความฟินนนนน  

ในฐานะแฟนคนนึง เราอยากบอกถึง ผู้จัดงานและคนทั่วไปว่า ขอบคุณที่มีงานดีๆ แบบนี้ให้คนไทยได้ดูการแสดงและดนตรีคลาสสิก นอกเหนือจาก คอนเสิร์ตจากศิลปินเมืองนอก ขายตั๋วในราคาที่ซื้อได้ ส่วนคนดูก็พัฒนาขึ้นมาก สิบกว่าปีแล้วที่เราดู จากที่มีลูกเล็กเด็กแดงวิ่ง ร้องจ้าในฮอลล์ คนก็แต่งตัวให้เกียรติสถานที่กันมากขึ้น พูดแบบนี้ คนก็คิดว่า งานแบบนี้มันเป็นงานของคนไฮโซ ต้องปีนกระไดชม  ล้างให้หมดค่ะ ดนตรีและการแสดงเป็นศาสตร์สากล อย่าเพิ่งตั้งป้อมค่ะแล้วจะเข้าใจจะตกหลุมรักเหมือนเรา

นี่ใกล้ได้ถึงเวลาของงานมหกรรมศิลปะการแสดงและดนตรีนานาชาติ กรุงเทพฯ ครั้งที่ 18 แล้ว ในฐานะแฟน เราไม่พลาดซื้อตั๋ว สวอน เลค ที่เขาว่า ดีที่สุดในโลกแล้ว ให้ไล่การแสดงและดนตรีที่เราชอบในงานปีนี้ยาวเหยียด ใครไปงานนี้ กลับมาพูดคุยกับเราบ้างนะคะ อยากเจอเพื่อนคอเดียวกัน

_____________________________________