จริงๆตั้งใจจะตั้งกระทู้ตั้งแต่เมื่อวานแต่ดึกเกิน วันนี้เดินทางมาถึงแมตช์สุดท้ายแล้วจริงๆ อดไม่ไหวที่จะเก็บไว้อีกต่อไป ยังไงก็ปล่อยผ่านไปไม่ได้จริงๆ

สวัสดีครับ ผมเป็นแฟนรายการ stage fighter ไมค์หมู่สู้ฟัดมาตั้งแต่เทปแรกๆจนเดินทางมาถึงวันที่รายการได้แชมป์ที่ครองตำแหน่งยาวนานสุงสุด 12 สมัยได้เสียที ด้วยความที่ติดตามมาดยตลอด กระทู้นี้จะขอพูดทุกเม็ด เก็บทุกเปลือก ระบายทุกความรู้สึก วิจารณ์ทุกสิ่งที่เห็นนะครับ แล้วคุณมาดูพร้อมๆกันว่าคุณคิดเหมือนผมมั้ย

ผมเริ่มต้นดูรายการตั้งแต่เทปที่ครูก้อย KPN มาร้องและเป็นแชมป์จนสละสิทธิ์ด้วยเหตุผลสมาชิกในทีมมีปัญหาเรื่องสุขภาพ จำไม่ได้ว่าเป็นแชมป์ได้แค่สมัยหรือสองสมัยเท่านั้น

เทปถัดๆมา รายการสร้างความประหลาดใจด้วยการไม่รู้ไปสรรหาผู้เข้าแข่งขันระดับตัวพ่อตัวแม่เป้งๆมาจากไหนมากมาย มาฟาดฟัน แบทเทิ้ลกันสมชื่อรายการไมค์หมู่สู้ฟัดจนทำเอาผมประทับใจและติดตามมาเรื่อยๆ

ช่วงแรก แก้ม ให้คะแนนด้านการร้อง ป๊อป ให้คะแนนด้านอารมณ์ โจ๊กให้คะแนนด้านเอนเตอร์เทน
สังเกตเวลาขึ้นชื่อกรรมการที่หน้าจอ ด้านล่างชื่อแต่ละคนจะมีเขียนไว้ "....กรรมการด้าน...."

มีผู้เข้าแข่งขันคนนึงชนะมายาวนานหลายคนมาก ชื่อส้มโอ กรรมการชมไม่ขาดปาก ทั้งที่ผมดูแล้ว อืม ก็ดีนะ แต่...ก็งั้นๆ ไม่ถึงกับหูววว อวยกันไปเปล่า ?

ซึ่งผู้แข่งขันที่ทำเอาผมถึงกับหืมมมมมมมและสมควรต้องอวยของจริงมีอยู่สองทีมคือ สามเสี่ยวข้าวเหนียวนึ่งกับ three vintage ผู้ท้าชิงสมัยนั้น

โดยเฉพาะพี่อนิล ทีม three vintage ร้องเพราะมากกกกกกกกกกกกกกกก นั่นคือ amazing ของจริง...ทั้งที่เพลงเปิดตัวพอบอกว่าจะร้องเพลงแอน ธิติมา ทำเอาสามเสี่ยวมองหน้ากันอารมณ์แบบ หืมมม เพลงนี้เนี่ยนะ จะเอาชนะได้!!!

จนกระทั่งการมาถึงของทีมที่ชื่อว่า "โหด มัน หวาน"

ศึกครั้งนั้น มัท ทีมแชมป์เจอกับเชอร์รี่ ผู้ท้าชิง...ซึ่งบอกตามตรงเห็นแว่บแรก ผมปรามาสเธอจากความน่ารักว่าร้องห่วยแน่ๆ

แต่กลับดีกว่าที่คิด แต่ก็ไม่ได้ดีกว่าทีมแชมป์ซํกเท่าไหร่

เอ๊ะ แต่ทำไมกรรมการวิจารณ์แชมป์ยับ ขณะที่ชมทีมใหม่เรื่องเสน่ห์แพรวพราวจัง ไม่มั้ง ผลออกมาคงแชมป์แหละ เห็นผลงานอยู่

...แล้วก็เป็นฝ่ายเชอร์รี่ที่เอาชนะไปได้ ทำให้โหด มัน หวานล้มแชมป์และครองแชมป์ได้สมัยแรก

และนั่นคือจุดเริ่มต้น