คนสองคนใช้เวลาอยู่ข้างๆกันมาตลอดเวลา 7 ปี ผ่านเรื่องราวมาด้วยกันทั้งเรื่องที่ดี เรื่องร้ายๆ ก็ผ่านกันมาได้ตลอด
ตอนคบกันแรกๆอาจจะเป็นความรักวัยเด็กมัธยม ที่คิดว่าเดี๋ยวคงเลิกกัน
แต่ไม่เลย...ช่วงเวลาที่ผ่านมานั้นมันสอนอะไรหลายอย่างมาก มีทั้งความสุข เสียงหัวเราะ รอยยิ้มและน้ำตา
แต่ก็ไม่เคยปล่อยมือกันไปได้เลย จนวันนึงที่ต้องห่างกันไกล เรียนกันคนละจังหวัด จนแอบกลัวมาตลอดที่บอกว่ารักระยะไกลเดี๋ยวก็เลิกกัน
แต่ด้วยนิสัยของเธอที่เราสัมผัส และรับรู้คือถ้ารักคือรักและจะทุ่มเท มันเลยทำให้มั่นใจมาตลอดว่าเราจะสามารถรักษารักของเราไว้ได้
เราเริ่มมองถึงอนาคตไปด้วยกัน ไม่มีความคิดที่ว่าวันนึงเราจะเลิกกันเลยซักนิด
แต่แล้ววันที่กลัวที่สุดก็มาถึง....วันที่ไม่มีคำว่า"รัก" วันที่ทุกๆอย่างจบลง
เธอบอกว่าเราเข้ากันไม่ได้ ทุกครั้งที่ทะเลาะกันเธอต้องคอยง้อตลอดถึงแม้จะผิดหรือไม่ผิดก็ตาม
จนกระทั่งวันที่เธอบอกว่าไม่ไหว ไม่อยากทนแบกรับไว้คนเดียวอีกต่อไปแล้ว
แต่รู้ไหมมันกลับเป็นวันที่เรารู้ว่ารักเธอแค่ไหน ต้องการเธอมากแค่ไหน เหมือนเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตไปแล้ว
พอมาย้อนคิดดูช่วงเวลาที่ผ่านมาเราเอาแต่ใจ ห้ามนั่นห้ามนี่ตลอด เธอก็ยอมมาตลอด
แต่มันก็สายเกินไปสำหรับโอกาสแก้ตัวทุกๆอย่าง เพราะคำว่า"หมดรัก.."
และทุกวันที่ยังอยู่เพียงเพราะความผูกพัน เธอบอกว่าคิดภาพไม่ออกว่าวันที่เราต้องใช้ชีวิตด้วยกันจะเป็นยังไง
ตอนแรกก็สงสัยและคิดมาตลอดว่าหมดรักง่ายขนาดนั้นเลยหรอ ตัดเยื่อใยทุกอย่างง่ายขนาดนั้นเลยหรอ
ทำไมไม่คิดถึงช่วงเวลาที่เคยจับมือกันผ่านเรื่องร้ายๆมาบ้าง แต่คำตอบมันก็ชัดเจนอยู่แล้ว
เพราะใจคนมันบังคับกันไม่ได้ ถ้าหมดรักไปแล้ว ก็ไม่มีทางกลับมารักได้แล้ว