1. ไม่ใช่การเนรเทศค่ะ แต่เป็นการยกให้ไปเป็นโอรสบุญธรรมของพระสนมคังที่สติไม่ค่อยดี เสียจริตเพราะลูกตาย ซึ่งภายหลังจากที่สติฟั่นเฟือนสนมคังก็ต้องออกจากวังตามกฎกลับไปอยู่บ้านเดิมซึ่งคือชินจู ชายสี่ก็จำต้องตามไปด้วยเพราะถูกยกให้สนมคังแล้ว ซึ่งตอนแรกสนมคังก็ปฏิบัติเหมือนชายสี่เป็นลูกค่ะ แต่อยู่ๆพอเห็นหน้า เห็นแผล ก็จำขึ้นมาได้ว่าไม่ใช่ลูกก็รังเกียจ ทอดทิ้ง ไม่ใยดี จะไล่กลับก็ทำไม่ได้ กลายเป็นว่าทางแม่จริงก็ไม่เอา แม่เลี้ยงก็ไม่แล การอยู่ที่ชินจูของชายสี่เลยเหมือนอยู่ในฐานะเชลย เพราะการที่พระราชายกชายสี่ (จริงๆต้องยกชายสาม) ให้นั้น เป็นการซื้อใจ หรือประคองความสัมพันธ์ของซงอักกับชินจูเอาไว้ค่ะ เพราะถ้าส่งสนมคังกลับโดยที่นางเป็นบ้าและไม่ดูดำดูดีอะไรน่าจะเป็นปัญหาระหว่างเมืองที่กวนใจได้ไม่น้อยทีเดียว

2. ชายสี่เป็นลูกแม่เดียวกับชายสามค่ะ ลูกแท้ๆ ได้แผลมาเพราะแม่ดราม่าประท้วงไม่ให้ฝ่าบาทรับสนมเพิ่มทั้งๆที่เป็นการรับเพื่อสร้างสัมพันธไมตรี ออกแนวเป็นมเหสีจากตระกูลใหญ่ที่เอาแต่ใจโคตรๆ นางขู่ว่าให้เลือกระหว่างลูกกับบ้านเมือง(การอภิเษก) แต่ฝ่าบาทมองว่ามันงี่เง่า ไร้สาระ ก็บอกไปว่าไม่ควรทำแบบนี้ นางก็เลยจะฆ่าลูก ซึ่งตรงนั้นคือชายสี่ที่อยู่ใกล้ๆ เป็นการประชด ฝ่าบาทเลยไปแย่งมีดแต่สุดท้ายมีดก็โดนหน้าชายสี่  สรุปง่ายๆคือ ชายสี่เป็นเหมือนตราบาปในชีวิตนาง แผลบนหน้าตอกย้ำความผิดพลาด(ที่น่าอับอาย)ของตัวเองตลอดเวลาก็เลยไม่อยากเจอ ไม่อยากมอง และด้วยที่นางไม่เคยมองว่าตัวเองทำผิดเลย ก็ไม่โทษว่าที่ลูกต้องเป็นแบบนี้มันมาจากความปัญญาอ่อน เอาแต่ใจ งี่เง่า ของตัวเอง แต่ดันโทษว่าลูกเป็นกาลกิณี .. สรุปง่ายๆว่านางเป็นมนุษย์ป้าระดับบอสที่ตรรกะเพี้ยนขั้นสุด

3. อันความจริงนั้นในประวัติศาสตร์ไม่ได้กล่าวเรื่องพระเอกมีหน้าที่แผลหรือว่าโดนส่งไปอยู่เมืองอื่นนะ ในข้อมูลย่อยของเกาหลีเองอาจจะมีเรื่องไปอยู่ชินจู หรือไม่ก็เป็นการแต่งเพิ่มเติมเพราะในประวัติศาสตร์ที่คุ้ยเจอในวิกิไม่มีกล่าวถึง ส่วนเรื่องแผลคิดว่าน่าจะมีการแต่งเพิ่มเติมค่ะ