ขอตอบในฐานะผญ.ที่ผ่านวัยงอน ประชด เดินหนีมาแล้วนะคะ

ตอนเรายังสาว เวลาทะเลาะกับแฟน สิ่งที่ได้ทำลงไป คือ

1 ประชดประชัน พูดให้เจ็บแสบ ด้วยความสะใจส่วนตัว อยากพูดให้คุณเจ็บ -> ไม่มีอะไรดีขึ้นมาเลยค่ะ บั่นทอนหัวใจกันเปล่าๆ

2 เงียบ ไม่พูดไม่จา แต่ทำร่าเริงใส่คนอื่น -> เป็นความปัญญาอ่อนมากค่ะ ที่ทำแบบนั้น ทุกวันนี้ยังไม่รู้เลย ว่าทำไปเพราะอะไร และเพื่ออะไร

3 เวลาแฟนมาง้อ เราก็จะกวนทีนใส่ ง้อยังไงก็ไม่หาย ทั้งๆ ที่ลึกๆ แล้ว หายแล้วนะ แต่ก็ไม่รู้ยังต้องการอะไรจากแฟนอีก

4 เวลาแฟนไม่มาง้อ ก็ยิ่งโมโห คิดว่า ป่านนี้ทำไมยังไม่มาง้อ (แต่พอเค้ามาง้อ ก็ทำนิสัยแบบข้อ 3 วนลูปอยู่อย่างนี้)

5 ชอบเดินหนี พอแฟนเดินตาม ก็ไล่ไป แต่ถ้าแฟนเดินไป ก็โมโหว่า ใช่ซี้ หมดโปรแล้วนี่ แต่ถ้าเค้ายังเดินตาม เพราะเป็นห่วง เราก็ทำนิสัยข้อ 1-4 ใส่

ผลที่ได้ ในวัยสาว คือ ถูกผช.ทุกคนที่คบ ทิ้งทุกรายค่ะ

ทุกคนพูดตรงกันหมดเลยว่า "ทนไม่ไหว รักมากนะ แต่เหนื่อยเหลือเกิน"

เรามาหูตาสว่างตอนคบสามีค่ะ สามีจับเรานั่งคุยเลยว่า

ข้อ 1 ทำไปเพื่ออะไร -> เราไม่มีคำตอบ สามีถามว่า ถ้าพูดกันตรงๆ ว่าโกรธเรื่องอะไร จะดีกว่ามั้ย ไม่ต้องเป็นมะเร็งในอารมณ์ทั้งวันทั้งคืน (จริงของเค้า เราเลยเปลี่ยนนิสัย เลิกทำแบบนี้)

ข้อ 2 สามีถามว่า ทำแล้วได้อะไร -> เราตอบไม่ได้ สามีถามว่า ถ้าเค้าตายไปกระทันหัน ทั้งๆ ที่เรายังทะเลาะกันอยู่ เราจะเสียใจตลอดไปมั้ย ที่เราจากกันทั้งๆ ที่เราไม่เข้าใจกัน (อืม จริงอีก ตอนหลังเลยพูดกันดีๆ ว่าโมโหแล้วนะ เดี๋ยวใจเย็นแล้วค่อยมาคุยกัน)

ข้อ 3 กับ ข้อ 4 ไม่มีแล้ว เพราะไม่ทะเลาะกันอีกเลย มีอะไรพูดกันตรงๆ น้อยใจบอกไปว่าน้อยใจ โกรธบอกโกรธ ไม่ชอบบอกไม่ชอบ คุยกันด้วยเหตุผลว่า ทำไมถึงทำแบบนี้ อีกฝ่ายคิดยังไง อ้อ แล้วอย่างนี้ควรทำยังไงให้ทั้ง 2 มีความสุข ทางออกที่ดีที่สุด ของแต่ละปัญหา คืออะไร

ใครต้องปรับตรงไหน

ตอบกระทู้แบบสั้นๆ คือ เวลาและปสก.จะช่วยพัฒนาอีคิวของคนได้ค่ะ