สวัสดีฮะ นี่ก็เป็นกระทู้แรกของผม
ปกติเป็นนักอ่านกระทู้ซะมากกว่า แต่อยู่ดีดีก็อยากเขียนกระทู้นี้ขึ้นมาซะงั้น ??
มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับปัญหาชีวิตของผมนี่แหละ (เรื่องจริงจากชีวิตผมเอง ฮ่าๆ)
เคยมั้ย ! ที่เราคิดว่าชีวิตของเราไม่เห็นจะได้เหมือน คนอื่นเค้า
เคยมั้ย ! น้อยใจเพราะสิ่งที่เราเป็นไม่เห็นเหมือนใครใคร
เคยมั้ย ! อิจจาน้อยเนื้อต่ำใจ เพราะไม่เคยได้ทำแบบคนอื่น
อย่าน้อยใจไปเลย ... เพราะผมก็เป็น ฮ่าๆ
ผมเป็นคนหนึ่งในนั้นที่เคยรู้สึกแบบนั้น แต่ตอนนี้ผมไม่แล้ว เพราะผมเข้าใจเหตุผลของพ่อกับแม่ดี ตอนนี้ผมอายุ 21 เรียนมหาลัย ปี4 ใกล้จบละ
เข้าเรื่องเลยละกัน ....
บ้านผม จะเป็นครอบครัวที่ไม่เหมือนชาวบ้าน (เลี้ยงลูกไม่เหมือนใคร ใครๆก็ว่าแบบนั้น ฮ่าๆ)
พ่อจะโหดมาก เป็นคนที่มีความคิดใหญ่สุดแม่นี่ยังต้องยอม (จริงๆแล้วพ่อผมเป็นคนมองแง่ลบ ตลอดแม่ก็บอกแบบนั้น ฮ่าๆ)
ตอนม.ต้น สังคมแรกของผมเริ่มต้น เพราะเจอเพื่อนๆ ทุกอย่างเปลี่ยนแปลง สังคมใหม่ เพื่อนใหม่ เป็นธรรมดาที่ จะต้องไปเที่ยวกันบ่อย
รวมก๊วนเดินห้าง กินนู่นนี่นั่น
เรา : พ่อไปเดินห้างกับเพื่อนได้ไหม ?
พ่อ : ไปกับใคร ไปทำไร ที่ไหน ยังไง กลับตอนไหน กี่โมง
เรา : กลับ 6 โมง
พ่อ : 6โมงต้องถึงบ้าน (โคตรโหดดดดดด !!)
เนี่ยและวันนั้นผมก็รีบกลับมาให้ทัน 6 โมง แต่แล้วฝันนั้นก็สลายไปในพริบตา ขณะนี้เวลา 6:05 น. เกินมา 5 นาทีว่ะ ซวยละ XXX ฮ่าๆๆๆๆ
วันนั้นก็เลยโดนเทศนา ยาวๆ และโดนฟาด และห้ามขออีก จบเลยฝันที่มีสมัยม.ต้นเข็ดยันจนมหาลัย
หลังจากนั้นผมก็เลิกขอไปไหนมาไหนอีกเลย ปัญหาเยอะนัก (แต่ยังไงผมก็เข้าใจนะว่าเค้าห่วงเรา แต่ลึกๆในใจเราก็แย้งว่าที่เค้าทำอ่ะเกินไป)
แบบ "เออจะกลับตอนไหนโทรบอกพ่อมั้งนะลูก" เนี่ยโคตรอยากได้ยินคำนี้เลย ฮ่าๆ อิจฉาโว้ยยยยยย ... ฮ่าๆ
จำตราตรึงจนวันนี้ ส่วนมากเพื่อนก็จะเอือมหมดละเวลาชวนไปไหน เราก็จะเป็นคนเดียวที่เบี้ยวนัด (เพื่อนกูขอโทษ ฮือๆ)
เชื่อมั้ย ?? ผมไม่เคยเที่ยวกลางคืน ไม่เคย Backpack ต่างจังหวัด ไม่เคยมีสังคมกับเพื่อนในวันหยุด เสาร์อาทิตย์อยู่แต่บ้าน
จริงๆผมก็อยากมีชีวิตที่เหมือนๆพวกคุณนะ แต่ผมไม่มีอิสระเท่านั้น เค้าบอกให้อิสระผม แต่มันไม่ใช่แบบที่ทุกคนเข้าใจหรอก
ทุกวันนี้ผมก็ต้องจัดสรรเวลา 1 วันให้ดีว่าจะทำอะไรบ้าง และรีบบึ่งกลับบ้านให้ทัน 4 ทุ่มก็ที่บ้านจะถูกปิดตายจากด้านในโดยพ่อ แฮะๆ
ไม่งั้นก็คงต้องนอนกอดน้องหมาหน้าบ้านสินะ
และยิ่งช่วงนี้ผมฝึกงาน ซึ่งมันทำให้ให้ผมต้องกลับช้ากว่าเดิมเพราะงานเยอะ และบ้านไกล เดินทางกลับบ้านก็ 2 ชม.ละ เพลียจะตาย วันนี้ออกจากออฟฟิศ 3 ทุ่มก็ถึงบ้านเกือบ 5 ทุ่ม แหนะ ก็โดนบ่นตลอด ก็ต้องทำงานนี่นา พ่อไม่เข้าใจเลย หู่วๆๆๆๆๆ
พ่อเลยเอ่ยปากถาม ว่า "ออฟฟิศอยู่ไหน ชั้นอะไร" ด้วยน้ำเสียงเย็นเยือก
เฮ้ยยยย จะมาแอบดูลูกชายทำงานใช่มั้ยล้าาา ฮ่าๆ (เค้าจ้องจับผิดผม คิดว่าผมเถลไถลแน่เลยๆ)
เปล่าหรอกเค้าจะ จับผิดผม ฮ่าๆ
ปล. กระทู้นี้เขียนเป็นกรณีตัวอย่าง อย่าคิดมากนะครับ ผมเคารพพ่อกับแม่ และเทิดทูนรักพวกท่านมาก ไม่ว่าท่านจะเป็นไงก็ตาม
อยากรู้จัง " ถ้าคุณต้องสลับร่างกับผมจะทำยังไง อยากรู้วิธีแก้ปัญหา ฮ่าๆ " ชวนคุณพ่อคุณแม่มาตอบก็ได้นะ
บางทีก็อยากให้เค้าปล่อยวาง ลูกคนนี้ไม่ได้เหลวไหล เละเทะแบบที่เค้าคิดระแวงในใจ เพราะเค้ามองลบเกินไป นะจ้ะพ่อจ๋า
ใครมีวิธีแจ่มๆ เจ๋งๆ มาแชร์กัน ขอบคุณนะครับที่อดทนอ่าน อาจจะเละเทะไปหน่อยกระทู้แรกและกระทู้เดียวในชีวิต ฮ่าๆ
สนใจ.. มาลองสลับร่างกับเราสักวันดูมั้ย ?
ปกติเป็นนักอ่านกระทู้ซะมากกว่า แต่อยู่ดีดีก็อยากเขียนกระทู้นี้ขึ้นมาซะงั้น ??
มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับปัญหาชีวิตของผมนี่แหละ (เรื่องจริงจากชีวิตผมเอง ฮ่าๆ)
เคยมั้ย ! ที่เราคิดว่าชีวิตของเราไม่เห็นจะได้เหมือน คนอื่นเค้า
เคยมั้ย ! น้อยใจเพราะสิ่งที่เราเป็นไม่เห็นเหมือนใครใคร
เคยมั้ย ! อิจจาน้อยเนื้อต่ำใจ เพราะไม่เคยได้ทำแบบคนอื่น
อย่าน้อยใจไปเลย ... เพราะผมก็เป็น ฮ่าๆ
ผมเป็นคนหนึ่งในนั้นที่เคยรู้สึกแบบนั้น แต่ตอนนี้ผมไม่แล้ว เพราะผมเข้าใจเหตุผลของพ่อกับแม่ดี ตอนนี้ผมอายุ 21 เรียนมหาลัย ปี4 ใกล้จบละ
เข้าเรื่องเลยละกัน ....
บ้านผม จะเป็นครอบครัวที่ไม่เหมือนชาวบ้าน (เลี้ยงลูกไม่เหมือนใคร ใครๆก็ว่าแบบนั้น ฮ่าๆ)
พ่อจะโหดมาก เป็นคนที่มีความคิดใหญ่สุดแม่นี่ยังต้องยอม (จริงๆแล้วพ่อผมเป็นคนมองแง่ลบ ตลอดแม่ก็บอกแบบนั้น ฮ่าๆ)
ตอนม.ต้น สังคมแรกของผมเริ่มต้น เพราะเจอเพื่อนๆ ทุกอย่างเปลี่ยนแปลง สังคมใหม่ เพื่อนใหม่ เป็นธรรมดาที่ จะต้องไปเที่ยวกันบ่อย
รวมก๊วนเดินห้าง กินนู่นนี่นั่น
เรา : พ่อไปเดินห้างกับเพื่อนได้ไหม ?
พ่อ : ไปกับใคร ไปทำไร ที่ไหน ยังไง กลับตอนไหน กี่โมง
เรา : กลับ 6 โมง
พ่อ : 6โมงต้องถึงบ้าน (โคตรโหดดดดดด !!)
เนี่ยและวันนั้นผมก็รีบกลับมาให้ทัน 6 โมง แต่แล้วฝันนั้นก็สลายไปในพริบตา ขณะนี้เวลา 6:05 น. เกินมา 5 นาทีว่ะ ซวยละ XXX ฮ่าๆๆๆๆ
วันนั้นก็เลยโดนเทศนา ยาวๆ และโดนฟาด และห้ามขออีก จบเลยฝันที่มีสมัยม.ต้นเข็ดยันจนมหาลัย
หลังจากนั้นผมก็เลิกขอไปไหนมาไหนอีกเลย ปัญหาเยอะนัก (แต่ยังไงผมก็เข้าใจนะว่าเค้าห่วงเรา แต่ลึกๆในใจเราก็แย้งว่าที่เค้าทำอ่ะเกินไป)
แบบ "เออจะกลับตอนไหนโทรบอกพ่อมั้งนะลูก" เนี่ยโคตรอยากได้ยินคำนี้เลย ฮ่าๆ อิจฉาโว้ยยยยยย ... ฮ่าๆ
จำตราตรึงจนวันนี้ ส่วนมากเพื่อนก็จะเอือมหมดละเวลาชวนไปไหน เราก็จะเป็นคนเดียวที่เบี้ยวนัด (เพื่อนกูขอโทษ ฮือๆ)
เชื่อมั้ย ?? ผมไม่เคยเที่ยวกลางคืน ไม่เคย Backpack ต่างจังหวัด ไม่เคยมีสังคมกับเพื่อนในวันหยุด เสาร์อาทิตย์อยู่แต่บ้าน
จริงๆผมก็อยากมีชีวิตที่เหมือนๆพวกคุณนะ แต่ผมไม่มีอิสระเท่านั้น เค้าบอกให้อิสระผม แต่มันไม่ใช่แบบที่ทุกคนเข้าใจหรอก
ทุกวันนี้ผมก็ต้องจัดสรรเวลา 1 วันให้ดีว่าจะทำอะไรบ้าง และรีบบึ่งกลับบ้านให้ทัน 4 ทุ่มก็ที่บ้านจะถูกปิดตายจากด้านในโดยพ่อ แฮะๆ
ไม่งั้นก็คงต้องนอนกอดน้องหมาหน้าบ้านสินะ
และยิ่งช่วงนี้ผมฝึกงาน ซึ่งมันทำให้ให้ผมต้องกลับช้ากว่าเดิมเพราะงานเยอะ และบ้านไกล เดินทางกลับบ้านก็ 2 ชม.ละ เพลียจะตาย วันนี้ออกจากออฟฟิศ 3 ทุ่มก็ถึงบ้านเกือบ 5 ทุ่ม แหนะ ก็โดนบ่นตลอด ก็ต้องทำงานนี่นา พ่อไม่เข้าใจเลย หู่วๆๆๆๆๆ
พ่อเลยเอ่ยปากถาม ว่า "ออฟฟิศอยู่ไหน ชั้นอะไร" ด้วยน้ำเสียงเย็นเยือก
เฮ้ยยยย จะมาแอบดูลูกชายทำงานใช่มั้ยล้าาา ฮ่าๆ (เค้าจ้องจับผิดผม คิดว่าผมเถลไถลแน่เลยๆ)
เปล่าหรอกเค้าจะ จับผิดผม ฮ่าๆ
ปล. กระทู้นี้เขียนเป็นกรณีตัวอย่าง อย่าคิดมากนะครับ ผมเคารพพ่อกับแม่ และเทิดทูนรักพวกท่านมาก ไม่ว่าท่านจะเป็นไงก็ตาม
อยากรู้จัง " ถ้าคุณต้องสลับร่างกับผมจะทำยังไง อยากรู้วิธีแก้ปัญหา ฮ่าๆ " ชวนคุณพ่อคุณแม่มาตอบก็ได้นะ
บางทีก็อยากให้เค้าปล่อยวาง ลูกคนนี้ไม่ได้เหลวไหล เละเทะแบบที่เค้าคิดระแวงในใจ เพราะเค้ามองลบเกินไป นะจ้ะพ่อจ๋า
ใครมีวิธีแจ่มๆ เจ๋งๆ มาแชร์กัน ขอบคุณนะครับที่อดทนอ่าน อาจจะเละเทะไปหน่อยกระทู้แรกและกระทู้เดียวในชีวิต ฮ่าๆ