เราอายุ 17 แล้ว แต่แม่ยังห้ามไปทุกๆเรื่อง แม้แต่จะออกไปหาพี่สาวข้างบ้าน ยังไม่ให้ไป
ตอนกลางวันอยากออกไปเล่นกับเพื่อนบ้าง เราก็โดนด่า ทั้งๆที่เราออกไปไม่เคยกลับค่ำเลย เพื่อนแถวบ้านเราไม่ค่อยได้สนิทกับใคร แถวบ้านเราไม่ใช่สลัม ไม่มีเด็กติดยา ทุกคนนิสัยดีหมด
จนทุกวันนี้เราไม่มีเพื่อนแถวบ้านเลย เพราะแม่ห้ามออกไปไหนมาไหน นอกจากที่โรงเรียน เราถึงมีเพื่อน
แม่ยุ่งไปหมดแม้แต่เรื่องส่วนตัว เราไม่มีอะไรเป็นส่วนตัวเลย บางทีเราก็คิดวา่าแม่เป็นห่วง แต่มันก็เกินไป เราเหมือนอยู่ในกรงตลอด ไม่เคยได้รับรู้โลกภายนอก แต่แม่ไม่ได้เลี้ยงเราเหมือนลูกคุณหนูนะ แม่ไม่เคยไปรับไปส่งที่โรงเรียน บางทีเราก็ต้องหารถกลับเอง มันมืดมัรค่ำแค่ไหน แม่ก็ไม่เคยมารับ มีแต่โทรมาด่าให้เราหาทางกลับเอง มาว่าเราแอบหนีเรียนไปเล่นจนค่ำบ้างล่ะ ทั้งๆที่เราทำงานบนห้อง บางทีกีฬาสี ช่วยเพื่อนทำป้ายทำแสตนจนดึก แต่แม่ไม่เคยเชื่อเราเลย และไม่ให้เรามีแฟน แม่หัวโบราณ เราเบื่อมาก ตอนไหนแม่จะคิดได้ซักทีว่าสมัยนี้มันพัฒนามาไกลแล้ว
แม่ใครเป็นเหมือนเราบ้าง????????????????????????????????????????????????????????
ตอนกลางวันอยากออกไปเล่นกับเพื่อนบ้าง เราก็โดนด่า ทั้งๆที่เราออกไปไม่เคยกลับค่ำเลย เพื่อนแถวบ้านเราไม่ค่อยได้สนิทกับใคร แถวบ้านเราไม่ใช่สลัม ไม่มีเด็กติดยา ทุกคนนิสัยดีหมด
จนทุกวันนี้เราไม่มีเพื่อนแถวบ้านเลย เพราะแม่ห้ามออกไปไหนมาไหน นอกจากที่โรงเรียน เราถึงมีเพื่อน
แม่ยุ่งไปหมดแม้แต่เรื่องส่วนตัว เราไม่มีอะไรเป็นส่วนตัวเลย บางทีเราก็คิดวา่าแม่เป็นห่วง แต่มันก็เกินไป เราเหมือนอยู่ในกรงตลอด ไม่เคยได้รับรู้โลกภายนอก แต่แม่ไม่ได้เลี้ยงเราเหมือนลูกคุณหนูนะ แม่ไม่เคยไปรับไปส่งที่โรงเรียน บางทีเราก็ต้องหารถกลับเอง มันมืดมัรค่ำแค่ไหน แม่ก็ไม่เคยมารับ มีแต่โทรมาด่าให้เราหาทางกลับเอง มาว่าเราแอบหนีเรียนไปเล่นจนค่ำบ้างล่ะ ทั้งๆที่เราทำงานบนห้อง บางทีกีฬาสี ช่วยเพื่อนทำป้ายทำแสตนจนดึก แต่แม่ไม่เคยเชื่อเราเลย และไม่ให้เรามีแฟน แม่หัวโบราณ เราเบื่อมาก ตอนไหนแม่จะคิดได้ซักทีว่าสมัยนี้มันพัฒนามาไกลแล้ว