"ไร้เหตุผลสิ้นดี" ถ้อยคำนี้อยู่ในใจก้องภพ หรือ 0062 ตั้งแต่แวบแรกที่ได้ยินเสียง .... ที่เจ้าตัวคิดว่า "โคตร" แห่งความวางอำนาจ สั่งให้ล่าลายเซ็นรุ่นพี่ 1000 ลายเซ็น ในเวลา 1 อาทิตย์นี่นะ ความตรงไปตรงมา นิสัยตั้งคำถาม และ เลือดรักความยุติธรรมที่เหมือนฝังอยู่ในสายเลือด ทำให้ก้องภพลุกขึ้นขอคำอธิบายแบบไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหม หรือ รุ่นพี่รุ่นน้อง เคารพก็คือเคารพ เหตุผลก็คือเหตุผล เขารู้จักความเป็นกิ่งก้อยหัวแม่มือ แต่สิ่งที่ควรจะมาพร้อมกันคือ ตรรกะ ที่ในสายตาของที่ประชุมและรุ่นพี่คือการท้าทาย และ ในสายตาของรุ่นเดียวกันคือ "มัน" ช่างกล้า และ ตบท้ายมาด้วยคำว่า "ฮีโร่" ที่ปะหน้าผากนับแต่วันนั้น



คนเรามีความแตกต่าง และ ควรถูกปฏิบัติด้วยวิธีการที่เหมาะสม สิ่งนี้คือความยุติธรรมในใจของก้องภพ ถ้ามีอะไรเบี่ยงเบนไปจากนี้ และ ไม่มีคำอธิบายที่เหมาะสม "ก้องภพ" อาจปฏิบัติในเมื่อเป็นไปตามระเบียบและหน้าที่ แต่จะไม่เข้าใจและจะไม่ยอมรับ เขาเกลียดการบังคับ ขู่เข็ญ กดดัน แล้วก็อดไม่ได้ที่จะโอบอุ้มคนที่อ่อนแอกว่า ถึงแม้ว่าจะเป็นคนที่ไม่ชอบ "มีเรื่อง" กับใครโดยธรรมชาติที่เป็นสายขาวสายสว่าง ออกจะอบอุ่น เฟรนลี่ และ เรียบร้อย แต่เมื่อใครหรืออะไรทำให้ก้องภพถึง "จุด" สายขาวสายสว่างสามารถเร่งเลเวลกลายเป็นสายฟ้าฟาดระดับสิบกระโหลกชนิดคนรอบข้างแปลกใจว่าอยู่รอดมาได้ยังไงถึงป่านนี้



ก้องภพจึงกลายเป็น "เป้าหมาย" ที่จับตาของรุ่นพี่ตั้งแต่เปิดเทอมเป็นต้นมา แต่ก็เหมือนกระท้อนยิ่งทุบยิ่งได้รส นับวันก้องภพยิ่งทนทาน และ ยิ่งกล้าที่จะแสดงความคิดเห็นของตนเองออกมาเรื่อย ๆ ไม่ทิ้งจุดยืนแต่ก็ไม่แข็งกร้าว สุภาพเสมอต้นเสมอปลาย และ นับวันเหมือนกันที่รุ่นพี่จับตาดูการกระทำของนายสายสว่างที่ท้ารบกับเฮดว้ากสายดำและมืดด้วยความสนใจ ผลัดกันรุกผลัดกันรับผลัดกันแพ้ผลัดกันชนะ โดยที่ไม่รู้ตัวต่างคนต่างปรับตัวเข้าหากันอย่างเงียบ ๆ ฝ่ายหนึ่งยื่นงานยากที่ท้าทาย อีกฝ่ายก็สนองรับด้วยคำตอบที่เกินความคาดหมาย




บางครั้ง "ก้องภพ" ก็รู้สึกถึงพลังงานอะไรบางอย่างที่เฮดว้ากสายมืดอย่างอาทิตย์มี ความเป็นห่วงอ่อนโยนแผ่วบางภายใต้ถ้อยคำหนักแน่นและน้ำเสียงที่กระด้าง แต่ทำไมไม่บอกออกมาตรง ๆ เสียล่ะ กระทั่งวันหนึ่งเมื่อกลับไปเอาชีทที่ลืมไว้ เสียงรุ่นพี่ปีสี่พูดกับรุ่นพี่ปีสาม หัวสมองเฉียบไวของก้องภพราวกับจะจับอะไรได้บางอย่าง .... เอาล่ะ เอาเถิดเจ้าล่อกับเฮดว้ากก็เอนเตอร์เทนดีไม่น้อยทีเดียว สถานการณ์เอาเถิดเจ้าล่อเริ่มเปลี่ยนไปเมื่อก้องภพได้เรียนรู้บางสิ่งบางอย่าง .... บางทีเขาก็ผิด การโอบอุ้มการปกป้องที่เขาทำอยู่นั้น บางครั้งอาจทำให้เพื่อน "ไม่โต" "รู้จักแต่การพึ่งพา" และ "ไม่สามารถแก้ปัญหาได้"



คน ๆ นี้มีอะไรที่น่าปั่นหัว และ น่าลองดี พี่ว้ากหน้าขรึมเสียงเข้มคนนั้น คือ คนเดียวกับเด็กผู้ชายหน้าใส ที่ออกมาตากผ้าหลังระเบียงด้วยหน้าตามึน ๆ แถมยังมุ้งมิ้งชอบกินนมเย็นไปอีก จากความสงสัยตอนนี้กลายเป็นความกระหายใคร่รู้ .... อาจจะมีอะไรบางอย่างให้ก้องภพได้ค้นหาเรียนรู้ บางทีสิ่งที่เขาเห็นว่า "มืดมิด" มันอาจกำลังส่อง "สว่าง" อยู่ก็ได้