ครอบครัวหนึ่งมีลูกชายชื่อเจี๊ยบ เป็นเด็กที่ไม่ค่อยกระตือรือร้น และค่อนข้างขี้เกียจ
ทุกๆเช้าเมื่อแม่เรียกให้ตื่นไปโรงเรียน เจี๊ยบจะงัวเงียบอกว่า "ขออีก 1 นาทีครับแม่" พอลงมาข้างล่าง แทนที่จะรีบกินข้าวเช้าก็ไปเปิดโทรทัศน์นั่งดูการ์ตูน พอแม่เรียกให้มากินข้าวก็บอกว่า "เดี๋ยวแม่ ขออีก 1 นาที" จนแม่เอ่ยปากว่าจะทำโทษนั่นล่ะ เจี๊ยบถึงจะมานั่งกินข้าวที่โต๊ะอาหารได้สักที ..
"คอยดูเถอะเจี๊ยบ" พ่อซึ่งมองลูกชายคนเดียวอย่างระอาพูดขึ้น .. "สักวันแกจะต้องเจอเรื่องที่แม้ 1 นาทีก็ให้ไม่ได้ ถ้าถึงวันนั้นแล้วแกจะรู้สึก" ...
การขอเวลา 1 นาทีทำให้เจี๊ยบไปโรงเรียนสายทุกวัน .. และการทำโทษให้วิ่งรอบสนามก็ไม่ได้ทำให้เจี๊ยบจดจำเลยแม้แต่น้อย .. เขากล้าต่อรองเวลาแม้แต่กับครู ?? ..
"ไปเข้าห้องเรียนได้แล้วเจี๊ยบ" ครูร้องเตือนเมื่อเห็นเจี๊ยบยังเดินเอ้อระเหยลอยชายอยู่ในสนามหญ้า .. ทั้งๆที่ออดเรียกเข้าชั้นเรียนดังไปพักหนึ่งแล้ว ..
"ขออีก 1 นาทีครับครู" .. เจี๊ยบบอกโดยไม่ทุกข์ร้อน
วันหนึ่งเป็นวันหยุด แม่บอกเจี๊ยบตั้งแต่เมื่อคืนแล้วว่าจะไปเยี่ยมยายที่บ้านสวน .. เจี๊ยบชอบบ้านสวนของยายจึงขอตามแม่ไปด้วย .. แต่พอรุ่งเช้า เจี๊ยบก็ตื่นสาย ไม่ว่าแม่จะขึ้นไปปลุกกี่ครั้ง เจี๊ยบก็พูดว่า "ขออีก 1 นาที.. ขออีก 1 นาที" ตลอด .. ในที่สุดแม่ก็ตัดสินใจไปบ้านสวนของยายคนเดียว .. เพราะถ้าออกช้ากว่านั้นจะหารถโดยสารไปยาก ...
สักพักเจี๊ยบ ก็เดินงัวเงียลงมาจากห้องนอน .. เมื่อไม่เห็นแม่อยู่ในบ้านจึงถามพ่อว่า
"แม่ล่ะครับพ่อ"
"แม่ไปบ้านยายแล้ว" พ่อบอก
"อ้าว ทำไมแม่ไม่รอผม" เจี๊ยบร้อง เขาอยากไปบ้านสวนของยายมาก ..
"แม่รอแกจนรอไม่ได้อีกแล้ว รู้รึเปล่าว่าแค่ 1 นาทีที่แกขอก็ทำให้แม่ตกรถได้ .. นี่ยังไม่รู้เลยว่าแม่จะได้นั่งรถอะไรไป ถ้าโชคดีก็ได้ไปสายรถประจำ.. แต่ถ้าไปไม่ทันก็ต้องขึ้นรถที่วิ่งเป็นทางผ่าน แล้วรถสายนั้นน่ะขับอันตรายจะตายชัก" พ่อบ่นเจี๊ยบด้วยความเป็นห่วงแม่ ...
"แหม ไม่แย่ขนาดนั้นหรอกน่าพ่อ" เจี๊ยบบอก
ผ่านไปหนึ่งชั่วโมง ขณะที่เจี๊ยบกำลังอาบน้ำอยู่ .. เขาก็ได้ยินเสียงพ่อร้องเอะอะอยู่ชั้นล่าง .. จึงรีบวิ่งลงมาดู หน้าของพ่อซีดขาวราวกับกระดาษ
"รถที่แม่นั่งประสบอุบัติเหตุ แม่อาการสาหัส เราต้องไปที่โรงพยาบาลเดี๋ยวนี้" .. พ่อพูดเสียงแตกพร่า เจี๊ยบตกใจจนหน้าซีดตามพ่อไปอีกคน
.. เขารีบขึ้นไปแต่งตัวโดยไม่มีคำว่า "ขออีก 1 นาที" เหมือนเช่นทุกครั้ง ..
ทันทีที่สองพ่อลูก ไปถึงโรงพยาบาล ก็ช่วยกันตามหาแม่ในห้องฉุกเฉิน .. แล้วก็พบแม่นอนนิ่งอยู่ที่เตียงในสุด เลือดสีแดงไหลอาบอยู่เต็มหน้าแม่ และพยาบาลกำลังจะเข็นแม่ไป ..
"แม่ แม่" เจี๊ยบร้องเรียกแม่เสียงดังลั่น น้ำตาเอ่อล้นทะลัก ... บุรุษพยาบาลเข้ามากันเขาไว้ เพราะเกรงว่าจะกีดขวางทางของรถเข็น ..
"แม่ แม่ .. ตื่นสิแม่ ผมอยู่นี่ อยู่ตรงนี้" .. เจี๊ยบยังคงร้องเรียกแม่เขาต่อไป และทุบตีบุรุษพยาบาลที่จับตัวเขาไว้ "ปล่อยผม ผมจะไปหาแม่" ...
พยาบาลคนหนึ่งหันมาบอกพ่อของเจี๊ยบ ซึ่งยืนกุมมือแม่อยู่ว่า "เราต้องพาภรรยาของคุณไปผ่าตัดด่วน เธอเสียเลือดไปมากจากอุบัติเหตุครั้งนี้" !!! ..
คำพูดนั้น ทำให้เจี๊ยบรู้ทันทีว่า เขาอาจจะไม่ได้เห็นหน้าแม่อีก ..
"เดี๋ยวครับ ขอเวลาให้ผมอยู่กับแม่สัก 1 นาที ได้โปรดให้ผมได้บอกแม่ว่า "ผมรักแม่ " ให้ผมได้กอดแม่อีกสักครั้ง" เจี๊ยบร้องอ้อนวอนอย่างน่าเวทนา ... แต่ไม่มีใครฟัง
พยาบาลและบุรุษพยาบาลเข็นเตียงของแม่เข้าห้องผ่าตัด .. และหายไปในนั้นเป็นเวลานาน ก่อนที่แพทย์จะออกมาแจ้งข่าวร้ายว่า .. "แม่ของเจี๊ยบเสียชีวิตไประหว่างการผ่าตัด"
เจี๊ยบมารู้อีกในภายหลังว่า "รถคันที่แม่นั่งไปประสบอุบัติเหตุนั้น ไม่ใช่รถเมล์สายประจำไปบ้านยาย แต่เป็นรถสองแถวที่ขับโดยคนขับรถที่ขาดความรับผิดชอบ" คนๆนั้นอยากได้เงินมาก ๆ แต่ไม่สนใจความปลอดภัยของผู้โดยสาร แม่ของเจี๊ยบมาคนสุดท้ายจึงต้องนั่งเบียดอยู่นอกสุด และกระเด็นออกไปไกลเมื่อรถประสบอุบัติเหตุ ...
พ่อโกรธคนขับรถมาก บอกจะเอาเรื่องให้ถึงที่สุด .. แต่เจี๊ยบไม่โกรธคนขับรถเลย เขาโกรธและเกลียดตัวเอง .. เพิ่งเข้าใจว่าเวลา 1 นาทีที่เขาเคยขออย่างพร่ำเพรื่อนั้นมีค่ามากมายเพียงได .. เพราะ "1 นาทีที่ได้มาในวันนี้ต้องแลกกับเวลาทั้งหมดในชีวิตของแม่"
ถ้าเจี๊ยบตื่นทันทีที่แม่เรียก ถ้าเขาไม่ขอแค่ 1 นาทีเพื่อให้ได้นอนต่อ แม่ก็คงไม่ตกรถประจำทางจนต้องไปนั่งรถปิศาจคันนั้น .. กระทั่งถึงคราวที่เจี๊ยบต้องการเวลาจริงๆ เขากลับ "ไม่มีแม้เพียง 1 นาทีที่จะได้อยู่กับแม่" .. ไม่มีแม้เพียงวินาทีด้วยซ้ำไป ... ไม่มีเลย
แค่ 1 นาที
ทุกๆเช้าเมื่อแม่เรียกให้ตื่นไปโรงเรียน เจี๊ยบจะงัวเงียบอกว่า "ขออีก 1 นาทีครับแม่" พอลงมาข้างล่าง แทนที่จะรีบกินข้าวเช้าก็ไปเปิดโทรทัศน์นั่งดูการ์ตูน พอแม่เรียกให้มากินข้าวก็บอกว่า "เดี๋ยวแม่ ขออีก 1 นาที" จนแม่เอ่ยปากว่าจะทำโทษนั่นล่ะ เจี๊ยบถึงจะมานั่งกินข้าวที่โต๊ะอาหารได้สักที ..
"คอยดูเถอะเจี๊ยบ" พ่อซึ่งมองลูกชายคนเดียวอย่างระอาพูดขึ้น .. "สักวันแกจะต้องเจอเรื่องที่แม้ 1 นาทีก็ให้ไม่ได้ ถ้าถึงวันนั้นแล้วแกจะรู้สึก" ...
การขอเวลา 1 นาทีทำให้เจี๊ยบไปโรงเรียนสายทุกวัน .. และการทำโทษให้วิ่งรอบสนามก็ไม่ได้ทำให้เจี๊ยบจดจำเลยแม้แต่น้อย .. เขากล้าต่อรองเวลาแม้แต่กับครู ?? ..
"ไปเข้าห้องเรียนได้แล้วเจี๊ยบ" ครูร้องเตือนเมื่อเห็นเจี๊ยบยังเดินเอ้อระเหยลอยชายอยู่ในสนามหญ้า .. ทั้งๆที่ออดเรียกเข้าชั้นเรียนดังไปพักหนึ่งแล้ว ..
"ขออีก 1 นาทีครับครู" .. เจี๊ยบบอกโดยไม่ทุกข์ร้อน
วันหนึ่งเป็นวันหยุด แม่บอกเจี๊ยบตั้งแต่เมื่อคืนแล้วว่าจะไปเยี่ยมยายที่บ้านสวน .. เจี๊ยบชอบบ้านสวนของยายจึงขอตามแม่ไปด้วย .. แต่พอรุ่งเช้า เจี๊ยบก็ตื่นสาย ไม่ว่าแม่จะขึ้นไปปลุกกี่ครั้ง เจี๊ยบก็พูดว่า "ขออีก 1 นาที.. ขออีก 1 นาที" ตลอด .. ในที่สุดแม่ก็ตัดสินใจไปบ้านสวนของยายคนเดียว .. เพราะถ้าออกช้ากว่านั้นจะหารถโดยสารไปยาก ...
สักพักเจี๊ยบ ก็เดินงัวเงียลงมาจากห้องนอน .. เมื่อไม่เห็นแม่อยู่ในบ้านจึงถามพ่อว่า
"แม่ล่ะครับพ่อ"
"แม่ไปบ้านยายแล้ว" พ่อบอก
"อ้าว ทำไมแม่ไม่รอผม" เจี๊ยบร้อง เขาอยากไปบ้านสวนของยายมาก ..
"แม่รอแกจนรอไม่ได้อีกแล้ว รู้รึเปล่าว่าแค่ 1 นาทีที่แกขอก็ทำให้แม่ตกรถได้ .. นี่ยังไม่รู้เลยว่าแม่จะได้นั่งรถอะไรไป ถ้าโชคดีก็ได้ไปสายรถประจำ.. แต่ถ้าไปไม่ทันก็ต้องขึ้นรถที่วิ่งเป็นทางผ่าน แล้วรถสายนั้นน่ะขับอันตรายจะตายชัก" พ่อบ่นเจี๊ยบด้วยความเป็นห่วงแม่ ...
"แหม ไม่แย่ขนาดนั้นหรอกน่าพ่อ" เจี๊ยบบอก
ผ่านไปหนึ่งชั่วโมง ขณะที่เจี๊ยบกำลังอาบน้ำอยู่ .. เขาก็ได้ยินเสียงพ่อร้องเอะอะอยู่ชั้นล่าง .. จึงรีบวิ่งลงมาดู หน้าของพ่อซีดขาวราวกับกระดาษ
"รถที่แม่นั่งประสบอุบัติเหตุ แม่อาการสาหัส เราต้องไปที่โรงพยาบาลเดี๋ยวนี้" .. พ่อพูดเสียงแตกพร่า เจี๊ยบตกใจจนหน้าซีดตามพ่อไปอีกคน
.. เขารีบขึ้นไปแต่งตัวโดยไม่มีคำว่า "ขออีก 1 นาที" เหมือนเช่นทุกครั้ง ..
ทันทีที่สองพ่อลูก ไปถึงโรงพยาบาล ก็ช่วยกันตามหาแม่ในห้องฉุกเฉิน .. แล้วก็พบแม่นอนนิ่งอยู่ที่เตียงในสุด เลือดสีแดงไหลอาบอยู่เต็มหน้าแม่ และพยาบาลกำลังจะเข็นแม่ไป ..
"แม่ แม่" เจี๊ยบร้องเรียกแม่เสียงดังลั่น น้ำตาเอ่อล้นทะลัก ... บุรุษพยาบาลเข้ามากันเขาไว้ เพราะเกรงว่าจะกีดขวางทางของรถเข็น ..
"แม่ แม่ .. ตื่นสิแม่ ผมอยู่นี่ อยู่ตรงนี้" .. เจี๊ยบยังคงร้องเรียกแม่เขาต่อไป และทุบตีบุรุษพยาบาลที่จับตัวเขาไว้ "ปล่อยผม ผมจะไปหาแม่" ...
พยาบาลคนหนึ่งหันมาบอกพ่อของเจี๊ยบ ซึ่งยืนกุมมือแม่อยู่ว่า "เราต้องพาภรรยาของคุณไปผ่าตัดด่วน เธอเสียเลือดไปมากจากอุบัติเหตุครั้งนี้" !!! ..
คำพูดนั้น ทำให้เจี๊ยบรู้ทันทีว่า เขาอาจจะไม่ได้เห็นหน้าแม่อีก ..
"เดี๋ยวครับ ขอเวลาให้ผมอยู่กับแม่สัก 1 นาที ได้โปรดให้ผมได้บอกแม่ว่า "ผมรักแม่ " ให้ผมได้กอดแม่อีกสักครั้ง" เจี๊ยบร้องอ้อนวอนอย่างน่าเวทนา ... แต่ไม่มีใครฟัง
พยาบาลและบุรุษพยาบาลเข็นเตียงของแม่เข้าห้องผ่าตัด .. และหายไปในนั้นเป็นเวลานาน ก่อนที่แพทย์จะออกมาแจ้งข่าวร้ายว่า .. "แม่ของเจี๊ยบเสียชีวิตไประหว่างการผ่าตัด"
เจี๊ยบมารู้อีกในภายหลังว่า "รถคันที่แม่นั่งไปประสบอุบัติเหตุนั้น ไม่ใช่รถเมล์สายประจำไปบ้านยาย แต่เป็นรถสองแถวที่ขับโดยคนขับรถที่ขาดความรับผิดชอบ" คนๆนั้นอยากได้เงินมาก ๆ แต่ไม่สนใจความปลอดภัยของผู้โดยสาร แม่ของเจี๊ยบมาคนสุดท้ายจึงต้องนั่งเบียดอยู่นอกสุด และกระเด็นออกไปไกลเมื่อรถประสบอุบัติเหตุ ...
พ่อโกรธคนขับรถมาก บอกจะเอาเรื่องให้ถึงที่สุด .. แต่เจี๊ยบไม่โกรธคนขับรถเลย เขาโกรธและเกลียดตัวเอง .. เพิ่งเข้าใจว่าเวลา 1 นาทีที่เขาเคยขออย่างพร่ำเพรื่อนั้นมีค่ามากมายเพียงได .. เพราะ "1 นาทีที่ได้มาในวันนี้ต้องแลกกับเวลาทั้งหมดในชีวิตของแม่"
ถ้าเจี๊ยบตื่นทันทีที่แม่เรียก ถ้าเขาไม่ขอแค่ 1 นาทีเพื่อให้ได้นอนต่อ แม่ก็คงไม่ตกรถประจำทางจนต้องไปนั่งรถปิศาจคันนั้น .. กระทั่งถึงคราวที่เจี๊ยบต้องการเวลาจริงๆ เขากลับ "ไม่มีแม้เพียง 1 นาทีที่จะได้อยู่กับแม่" .. ไม่มีแม้เพียงวินาทีด้วยซ้ำไป ... ไม่มีเลย