อยู่ในที่ๆไม่ใช่ที่ของตัวเอง ทนอยู่ในที่ๆไม่มีใครเห็นค่า ทำงานไปวันๆ กลับมาก็ไร้กำลังใจ รุ้สึกโลกมันเวิ้งว้าง รู้สึกว่าตัวเองไม่มีค่า แต่พอเรากลับบ้านพ่อแม่ เค้าอยากไห้เราอยู่ด้วยนานๆ สังเกตุว่าเราเปลี่ยนไปตรงไหน ผมยาวไวนะ คอยชวนคุย แต่เรากลับไม่มีคำพูดอะไรเลย เราเอาแค่เหม่อ เรารู้ว่าพ่อแม่รู้ว่าเราเครียด เค้าพยายามชวนเราคุย แต่เราไม่มีคำอธิบายอะไร แต่เรารักพ่อแม่เรามากๆ กลัวท่านคิดว่าเราไม่รัก แต่เรากำลังอยู่ในมุมมืดที่หมดคำพูดใดๆ ไม่มีอะไรมากระทบกระเทือนเรามากขนาดนั้น แต่เรารู้สึกเหมือนไม่มีใครเห็นค่า คนที่เรารักเค้าก็รังเกียจเรา คอยตามเช็ดสิ่งที่เราไปจับ คิดว่าเราไม่ล้างมือ เค้ารังเกียจเราจริง ๆ เราเองก็รู้สึกเกลียดตัวเองจริงๆ