ยิ้มได้ตลอดเรื่อง บีบอารมณ์ ไม่ผิดหวังแน่นอน








ดาราร่วมกันกันคับคั่ง ผู้กำกับนี่อบอุ่นราวกับครอบครัวเลยครับ ^^

ตั้งแต่เริ่มเลย ตอนเห็นตัวอย่างแรกๆ รู้สึกเฉยๆ ไม่มีอะไรเหมือนละครทั่วไป แต่พอนั่งดูไปแล้วแบบ เหมือนนั่งรถไฟเหาะ มันค่อยๆ ขึ้นไปเรื่อยๆๆ ไปเรื่อยๆ สูงสุด หมุนวน พลิกกับ พีคตอนจบ ... จนครบก็อยากเล่นอีกรอบ ...​

เอาจริง บอกเลยว่าอยากสปอยเหมือนกัน คือบางทีเวลารีวิวบางทีมันก็อยากจะเล่าบางส่วนของเรื่องบ้างนะ (เฉพาะบางเรื่อง) ... อินจัด 55555



เนื้อเรื่องคือ อีตาเด่นชัยที่เป็น IT แอบชอบนุ้ยคนในบริษัท วันนึงบริษัทจัด outing ที่ฮอกไกโด (อยากไปอยู่ บ. นี้บ้างจัง) ที่มีเทศกาลหิมะ พอไปถึง เด่นชัยไปเขย่าระฆังขอให้เป็นแฟนกับนุ้ยวันนึง ... ซึ่งจากนั้นนุ้ยประสบอุบัติเหตุ สูญเสียความทรงจำไปหนึ่งวัน เด่นชัยสมหวัง ^^  



จุดพีคคือ คาแรคเตอร์ของเด่นชัย ลองคิดถึงคนที่คิดอะไรก็พูดออกมาเลยอ่ะ ไม่ค่อยได้กลั่นกรองอะไร แต่ไม่มีเจตนาร้ายแรง เค้าแค่พูดความจริง ... แบบเธออ้วนไปนะ ประมาณนั้น 555 ... และคนแบบนี้จะมาอยู่กับผู้หญิงที่แบบว่า สวย ใส ดูร่าราง ราวกับนางฟ้าในที่ทำงาน ละจะเป็นยังไง ...



ผมคนนึงที่ติดตามผลงานของพี่โต้งมาเสมอ และชอบมากตั้งแต่กวนมึนโฮ ฮอร์โมน(ภาคสุดท้าย) ได้เห็นแนวคิดการทำงานเบื้องหลัง แบบว่ารู้เลยว่าแกเป็นคนละเอียดมากๆ ไม่ปล่อยอะไรให้หลุดง่ายๆ แถมมีวิธีพูดที่เข้าใจได้ง่ายอีก ... ในวันงานพอดีได้มีโอกาสคุยกับพี่โต้ง แกถามคำแรกเลย เป็นไงซึ้งมะๆๆ ... ผมนี่พยักหน้ารัวๆ อยากจะบอกว่าจะเอาให้ร้องให้ได้เลยใช่มั้ยพี่ ...



ที่ผมชอบมากที่สุดยกให้เรื่องนี้คือ บทสนทนา ผมว่ามันมีการคัดกรองไว้อย่างดีแล้ว แต่ละฉากที่พูดคุยกัน มาถูกที่ถูกเวลา ใช้สรรพนามตามคาแรคเตอร์ ใช้คำพูดเข้าใจง่าย ไม่เยอะไม่น้อยไป บางคำพูดมันมีการดึงอารมณ์ขึ้นลงได้แบบกระกันหันเลย ... และมีประโยคนึงผมนี้รู้เลยว่าคิดมาอย่างดี พอดูแล้วแบบต้องตบมือกันทั้งโรง 55555555555 (อยากสปอยมาก) ไว้ไปดูนะ ตอนที่เดินคู่กันมีไม่เยอะหรอก



ประกอบกับเสียงดนตรีกับซาวเอฟเฟค คือมาถูกที่ถูกเวลามากๆ จังหว่ะไหนต้องเงียบ จังหวะไหนต้องมา ผมว่าทำได้ดีกว่าหนังฝรั่งบางเรื่องด้วยนะ เพราะมันเข้าถึงอารมณ์แบบต่อเนื่อง ... แต่ดูจบแล้วแบบว่า อ้าว พี่ชาติร้องเพลงประกอบด้วยหรอ ... คือไม่ได้ฟังหรือไม่รู้ว่าแกร้องตอนไหนในหนังก็ไม่รู้ แต่มาฟังที่หลังเพลงเพราะนะครับ 555

นักแสดงทำได้ดีมากๆ โดยเฉพาะเต๋อ ปกติผมเฉยๆนะในเรื่องก่อน แต่เรื่องนี้แบบมันมีไดนามิกหลายขั้น ตั้งแต่ความเป็นคนทำคอมจะต้องมีลุคประมาณนี้ แนวคิดประมาณนี้เลย (มีเพื่อนแบบนี้อยู่ แต่ไม่ขนาดนี้ 5555) และเล่นได้แบบดีจริงจัง ส่วนน้องมิว เอาจริงๆตอนดูตัวอย่างผมก็เฉยๆนะ แต่พอดูในหนัง ผมรู้สึกว่าเธอเป็นนุ้ย เธอไม่ได้เป็นมิวแล้ว ทั้งสีหน้าแววตาเธอดึงอารมณ์ได้หมด

หนังเหมาะกับคนที่ที่มีช่วงเวลาที่เคยแอบชอบใครมากๆๆๆ เราจะคอยตามติดชีวิตเค้า ว่าวันนึงทำอะไรบ้าง ตื่นกี่โมง ชอบอะไรบ้าง อยู่กับใคร ชอบกินอะไร แบบห่างๆ ไม่ได้คาดหวังอะไร แค่อยากรู้ความเป็นไป รู้ว่าชีวิตเค้าเจออะไรบ้าง แอบหวังว่าจะได้อยู่ในชีวิตเค้าบ้าง มีโอกาสได้ใกล้ๆก็ดี อาจจะเหมือนโรคติจิตหน่อยๆ แต่มันเป็นความสุขแบบนึงนะ ถ้าเราได้เห็นคนๆนั้นมีความสุข ^^ ... คือมันโดนตรงที่ ช่วงหนึ่งของชีวิตผมเคยเป็นแบบนั้นนะ ฮาาา (^___^)



ทำให้ Cinematography มันเป็นตามอารมณ์แบบนั้นจริงๆ มุมกล้องแบบ เวลาเราชอบใครสักคน เราจะแอบมองเขาผ่าน ช่องโน้นช่องนี้ สำหรับผมมุมภาพมีส่วนมากเลยในการถ่ายทอดอารมณ์ เอียงไปสัก 10-20 เซนนี่ อารมณ์เปลี่ยนได้เลยนะ

ถ้าถามว่าซึ้งแค่ไหน มีคนปล่อยโฮในโรงเลยละ ^___^

ความเกินจริงก็ยังมีปนๆอยู่บ้าง อยู่นิดๆ หน่อยๆในหลายๆฉาก ดูแล้วแอบคิดว่า เฮ้ย ได้หรอ 5555 ... แถมผมรู้สึกว่ามันไปทางเกาหลีหน่อยๆนะ ไม่รู้เหมือนกัน ไม่ได้บอกว่าไม่ดีนะ ... ปล. อยากเห็นหนังแบบนี้ที่ไทยบ้าง



สำหรับใครที่ดูความสำเร็จจาก กวนมึนโฮ ฮอร์โมน หรือผลงานพี่โต้ง มาก่อน คงพอจะเดาได้แหล่ะ ว่าหนังมันจะจบประมาณไหน แฟนเดย์มีความละเอียดในด้านอารมณ์ไปอีกระดับนึงด้วย ใครที่ได้ดู train to Busan แล้วบอกว่ามันบีบอารมณ์ เรื่องนี้ไม่แพ้กันแน่นอนฮะ ... อย่างน้อยเรื่องนี้เป็นหนังในความทรงจำผมไปละ ... คิดแล้วอยากไปตามรอยหนังแฟนเดย์บ้างเลย ^____^ (แค่นี้คนไทยก็แทบจะแน่นญี่ปุ่นอยู่ล่ะ)

ดูจบแล้ว อยากรู้ว่าใครกำลังปีน Everest บ้างครับ ^^

================
อีกนิดนึง คราวนี้ดูที่พารากอนโรง 4 สยามภาวลัย แต่เป็นที่นั่งด้านบน ... เหมือนจะดี แต่ผมไม่ค่อยชอบตรงที่ มันจะมีขอบกระจกติดวิสัยทัศน์การมองอยู่นิดนึง และถ้าคนข้างหน้าไม่ได้นั่งพิงเบาะก็จะบังเราอีก โดนไปนิดนึง = . =

ขอบคุณภาพประกอบจากอินเตอร์เนต
================

จนกว่าจะพบกันใหม่
Tony
ig: tonyfreeman