คือเราอยากไปเรียนนะค่ะ ไปหาความรู้ ไปทำหน้าที่ของเราให้ดี กำลังใจของเราคือพ่อแม่ ทุกวันนี้นึกถึงแต่พ่อกับแม่ว่าจะทำยังไงให้เรียนดีขึ้น เราก็คิดว่าเราจะทำเท่าที่ความสามารถเราทำได้ แต่เรื่องที่ยิ่งคิดยิ่งเหนื่อยคือ เพื่อนร่วมห้อง เราไม่ชอบเค้า แต่ก็ต้องเจอหน้ากันทุกวัน จะทำเหมือนมองไม่เห็นมองเค้าไม่มีตัวตนก็ทำไม่เคยได้ เห็นแล้วเหนื่อยมากเลยค่ะ แล้วยิ่งเห็นเพื่อนที่เราคุยด้วยไปคุยกับเค้าไปไหนมาไหนกับเค้า เราไม่ได้คิดว่าเราไม่ชอบใครแล้วคนอื่นต้องไม่ชอบด้วยนะค่ะ ทุกคนมีความคิดของตัวเอง แต่เรารู้สึกแบบไม่เหลือใคร เหมือนคนที่เราไม่ชอบพยายามจะทำสนิทกับคนที่เราสนิท ถึงคนพวกนั้นจะคุยกับเราปกติก็เหอะ แต่รู้สึกเหนื่อยอะค่ะเวลาเจอคนที่ไม่ชอบ ไม่อยากไปเรียนเลย เค้าเหมือนจะทำทุกอย่างเหมือนกันเพื่อสู้กับเรา เราก็พร้อมสู้ แต่ในเรื่องเรียนเค้าจะมีเพื่อนที่เค้าคบไว้ด้วยกิจนี้โดยเฉพาะ แค่เรื่องเรียนและเวลาอยู่มหาลัยจริงๆ เวลาเค้าไม่มาเพื่อนคนนี้จะคอยบอกเค้าทุกเรื่องว่ามีงานอะไรทำอะไรบ้าง แต่เราไม่มีคนคอยบอกอะไรแบบนี้ เราต้องตามเอง เพราะเราไม่ชอบตีสนิทกับใครเพื่อให้ได้ใจเค้าเข้ามา เพราะสังคมที่เราอยู่ไม่มีใครคบได้เลย ไม่มีใครจริงใจไม่สามารถแลกใจกับใครได้เลย แต่จะให้ไปตีสนิทเพราะจะได้ติดร่างแห่คะแนนดีดีไปด้วย เราทำไม่ได้จริงๆ เราพยายามเรียนเอง มีอะไรที่ไม่รู้ก็จะถามเพื่อนที่เรียนเก่งๆเรียบร้อย แล้วมาทำเอง ปวดหัวเรื่องเรียนไม่เท่าไหร่ มาเจอหน้าคนที่ไม่ชอบแล้วมาทำตัวแบบนี้ใส่เราอีก เราไม่เคยไปทำอะไรให้เลยจริงๆ แต่เราควรทำยังไง เราถึงจะหลุดจากเค้าอะค่ะ ท้อแท้เหลือเกิน ทำให้เราไม่อยากเรียน จิตใจเราอ่อนแอไปรึเปล่า