สวัสดีคะเพิ่งสมัครเข้ามาเป็นสมาชิก มีอะไรผิดพลาดขออภัยด้วยนะคะ เริ่มเลยละกันเนอะ เรากับเเฟนคบกันมาเข้าสู่ปีที่10มีลูกเเล้ว2คน 5ปีเเรกใช้ชีวิตที่กทม.รักกันดีคะ ทะเลาะกันไม่เคยพูดคำหยาบ ไม่เคยบอกเลิกกัน มีอะไรคุยกัน เข้าใจกันดี เเละเค้ารักเรามากอุปสรรคที่เจอก็ผ่านกันมาได้.
พอเราท้องเลยตกลงกันว่าจะกลับมาอยู่บ้านที่ตจว.เพราะจะได้มีคนช่วยเลี้ยงลูก(ลืมบอกเราไม่ได้เเต่งงานเป็นพิธีใหญ่โตอะไรนะคะเเค่ ผูกข้อไม้ข้อมือเพื่อให้ญาติพี่น้องทั้ง2ฝ่ายรับรู้ เค้าถามเราเหมือนกันจะจัดงานไหม. เเต่เราไม่อยากจัดเพราะสิ้นเปลือง คิดไว้ว่ารอเงินเหลือใช้ก่อนจะจัดก็ค่อยว่ากัน) หลังจากขนของกลับมา อยู่บ้านที่ตจว.ชีวิตคู่เเฮ็ปปี้มาก(คลอดลูกสาวเเล้วนะคะ)ชีวิตดี เค้ารักเราดูเเลเอาใจใส่ดีเหมือนเดิมหลังจากนั่นไม่นานต่างคนต่างทำงาน เรา ผญ.สะใภ้ที่ต้องห่างไกลจากญาติพี่น้อง จากเหนือมาอิสาณ ทำงานเสร็จ รีบกลับบ้านมาดูลูก เลิกงานไม่เคยมีสังคมกับเพื่อนฝูง เพราะเราห่วงลูกเเละกลัวเเม่สามีจะว่าเอาได้.  เเต่กลับกัน สามีเรากลับมีสังคมช่วงเลิกงานทุกวันเเรกๆๆไม่มีอะไรกลับอย่างช้าสุดคือ6โมงเย็น ไม่เป็นไรเราพอรับได้ทะเลาะกันเเต่ก็ปรับความเข้าใจกันได้. เป็นเเบบนี้มาประมาณจะ2ปีได้จนเราตั้งท้องลูก ผช.คนที่2เรายังทำงานเหมือนเดิมนะคะช่วงตั้งท้องสามีเรามีมิตติ้งกับเพื่อนเเทบทุกวัน (ไม่เคยมีเรื่องผญ.นะคะ เเต่ลึกๆๆมีรึเปล่าอันนี้เราไม่รู้)เพราะไม่เคยจับได้. คือจะกินกับเพื่อนเราไม่ว่าเเต่ไม่เคยรักษาเวลาที่เคยให้ไว้เลยบอกเราจะกลับไม่เกินทุ่ม บางทีปาไป4ทุ่ม5ทุ่มคือไม่เคยรักษาคำพูดกัยเราเลย ทำให้เราไม่เคยเชื่อคำพูดของสามีเราเลย เเละทำให้ละเลาะกันบ่อยขึ้น บ่อยขึ้นเริ่มใช่คำพูดที่ไม่ดี เริ่มไล่เราออกจากบ้าน เริ่มบอกเลิกกับเรา. เเต่เรารักเค้ามากเลยยอมเเละรับได้ทุกอย่าง อีกอย่างสงสารลูกคะ บางทีเราร้องไห้ลูกก็ร้องตาม ยิ่งทำให้เราสงสารทั้งตัวเองทั้งลูกเข้าไปใหญ่.  
มีอยู่ครั้งนึงเค้าไปเจอเพื่อนเก่าเค้า ผญ.นะคะรู้สึกว่าสมัยเรียนน่าจะเป็นคู่จิ้นกันด้วย. เเต่เราไม่คิดอะไรเพราะยังไว้ใจ. จนวันนึงเรารู้สึกผิดปกติ ทำไมคุยกันต้องลบเเชท เลยถามเเต่สามีเรากลับอารมเสียใส่เรา คือในใจเราตอนนั้นเริ่มรู้สึกกังวนเเละ เห้ยยเเค่ถามทำไมต้องหงุดหงิดใส่ด้วยวะ จนกระทั้งเราจับได้ว่าเค้าเเอบคุยกัน เค้าบอกว่าเเค่เพื่อน เเต่ทำไมถึงลบเเชทวะคือ..ไม่เข้าใจ จนทะเลาะกันรุนเเรงมากเพราะอะไรรู้ไหม ผญ.คนนั้นบอกว่าสามีเรามาคุยปรับทุกข์เรื่องของเราให้ฟังอยู่เสมอ เเละยิ่งไปกว่านั้นมันบอกว่า เรางี้เง่าสามีเราอยากเลิกกับเรา เออๆๆฟังไม่ผิดคะ😭😭 สามีเราเอาเรื่องของเราสองคนไปเล่าให้ผญ.อีกคนที่เค้าบอกว่าเป็นเเค่เพื่อนให้เค้าฟัง ส่วนเรานะเหรอร้องไห้สิคะน้ำตามันไหลออกมาเเทบไม่ต้องสั่ง ความรู้สึกตอนนั้นคือเจ็บ เจ็บมาก เหมือนคนเอามีดมาเเทงหน้าอก เราทะเลาะกันรุนเเรงมากในใจคิดว่า จะเลิกไม่เอาเเล้ว ผช.เเบบนี้ มันเจ็บมากก. เเต่สุดท้ายคงเป็นเพราะเรารักเค้ามากกอะคะ ให้อภัยคะ ทั้งที่มันไม่สมควรให้อภัยอาจจะเป็นเพราะลูกด้วย เเละเรายังไม่เเข็มเเข็งพอที่เดินจากไป.   จากเหตุการณ์วันนั้นมันทำให้เราจำฝังใจมาโดยตลอดเเละรู้สึกเจ็บทุกครั้งที่นึกถึง นี้ขนาดพิมไปยังจะร้องให้ไปเลยTT หลังจากนั่นเราสองคนก็มีเรื่องทะเลาะกันตลอดเวลา เรื่องก็คือสามีเราไปเหล้ากับเพื่อนเเต่เราไม่อยากให้ไป  เราอยากให้เค้าอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากินข้าวเย็น เล่นกับลูกด้วยกัน. เเต่เค้าไม่ได้คิดถึงตรงจุดนั่นเลย เราทะเลาะกันเรื่องนี้เป็นประจำ เค้าบอกเราเสมอว่า เรางี้เง่า เรามันบ้า เราไม่ให้อิสระเค้าเลยเค้าทำงานหาเงินก็เหนื่อยพอเเรง ยังจะต้องมานั่งทะเลาะกับเรากับเรื่องไม่เป็นเรื่องอีก. คืออยากจะบอกว่าเราก็ทำงาน เหนื่อยไม่เเพ้คุณเลย เเต่เลิกงานปุ๊ปเราเลือกที่จะกลับบ้านพักผ่อน อยู่กับลูก. เเต่เค้าไม่ใช่ เค้าไม่ได้คิดเเบบเรา  นานๆๆไปเริ่มหนักขึ้นทุกวันเราทะเลาะกันเรื่องนี้ทุกวันเค้าบอกเราว่าเค้าไม่ได้ไปหาผญ.เเค่กินเหล้ากับเพื่อนทำไมต้องคอยไปตามราวี ไปบ่นไปด่า(คือสาเหตุที่ตามไปด่าคือ บอกกลับ2ทุ่มปาไปเที่ยงคืน ยังไม่พอเวะเที่ยวผับต่อ กลับบ้านตอนตี2ตี3 ยังไม่พอ ไม่รับสาย หนักเลยคือปิดเครื่อง) เค้าไม่เคยรักษาคำพูดที่ให้กับเราได้เลยเเม้เเต่เรื่องเดียว. พอหนักเค้าเค้าไล่เราออกจากบ้าน คือบอกตรงๆๆไล่ออกจากบ้านทุกครั้งที่เราทะเลาะกันบอกเลิกทุกครั้งที่เราทะเลาะ  เเละยังบอกอีกว่าเราคือสาเหตุที่ทำให้ชีวิตเค้าพัง คือเค้าบอกเราว่าเรามัน "วรนุช"เเละที่หนักไปกว่านั้น คือตีเราจับเราทุ่มใส่ที่นอน บีบคอเรา (ทุกเหตุการณ์ที่เกิด มีลูกอยู่ด้วยตลอด) คือเราร้องไห้เสียใจจนไม่รู้จะพูดออกมาได้ว่าเราเสียใจมากขนาดไหนทุกครั้งที่ทะเลาะคำพูดเค้าทำให้เราทั้งน้อยใจ ทั้งเจ็บจนไม่รู้จะเจ็บยังไงเเล้ว เราไม่เคยพูดให้ใครฟังไม่เคยเเสดงให้ใครเห็นว่าเรารู้สึกยังไงเเละเจ็บปวดขนาดไหน    เราเคยคิดทำร้ายตัวเองเพราะคิดว่าตัวเองคงไม่มีค่าอะไรเลยกับชีวิตเค้า ไม่อย่างนั้นเค้าจะไม่พูดทำร้ายจิตใจเราขนาดนี้ ทุกวันนี้ชีวิตเราอยู่ได้เพราะลูกทั้ง2คน.  บางครั้งเราเหมือนเราเป็นบ้า เหมือนคนเป็นโรคประสาท เพราะเราเป็นคนคิดมากเเละรักเค้ามาก เเคร์เค้ามาก  เเละเรากลัวเค้าทิ้งเราไป เราอยู่ที่บ้านเค้าเราไม่มีใครเลยนอกจากเค้าคนเดียวที่เราพึ่งเค้าได้  จนตอนนี้ที่เราตัดสินใจจะระบายมันออกมา เพราะความรู้สึกของเราตอนนี้มันเริ่มจะด้านชา มันเจ็บจนไม่รู้จะเจ็บยังไงความไว้ใจ ความเชื่อใจ เหมือนมันจะค่อยๆๆหายไป. เเละตอนนี้เราไม่รู้เลยว่าเค้ายังรักเเละต้องการเราอยู่ไหม. เราเหมือนคนที่ผิดที่ค่อยบังคับไม่ให้เค้าไปไหน เค้าพูดเหมือนเราคือต้นเหตุทุกอย่างที่ทำให้ทะเลาะกัน ถ้าเราจะไปเค้าก็ไม่ห้าม /เรายิ่งพิมน้ำตาเรายิ่งไหล


ในใจเราตอนนี้อยากจะเดินจากไปเเต่เราห่วงเค้าเเละยังรักเค้าถึงเค้าจะพูดทำร้ายจิตใจเราขนาดไหนเเละอีกอย่างคือลูกเราจะตอบเค้ายังไงถ้าเค้าถามหาพ่อเค้าว่าพ่อเค้าไปไหน เราทำใจยอมรับมันไม่ได้.  เเต่ใจนึงเราอยากจะไปให้พ้นๆๆพาลูกกลับไปอยู่บ้านเเม่เเละไปเริ่มต้นชีวิตใหม่.   เราจะทำยังดี จะอยู่ต่อไปหรือจะเดินจากไป. ..ขอโทษนะคะที่มาระบายให้ฟังซึ่งจริงๆๆเเล้วเราทำไม่ถูกเลยเพราะมันเป็นเรื่องของคนสองคน. เเต่เราเก็บมันมานาน จนจะเเบกรับมันไม่ไหวจริงๆๆ.  เราเเค่ต้องการกำลังใจ หรือ คำปรึกษาว่าเราควรทำอย่างไรต่อไป หรือเราควรเปลี่ยนตัวเองมีใครเคยเจอเเบบเราบ้างคะ..