สวัสดีค่ะ มีเพื่อนของจขกท.ฝากถามมา เขาโพสต์ไม่เป็นเลยขอให้จขกท.ช่วยตั้งกระทู้ให้ จะรบกวนเพื่อนๆช่วยให้คำปรึกษาหน่อยค่ะ

ขออนุญาตก๊อปปี้ข้อความเพื่อนมาเลยนะคะ

เราเป็นผู้หญิงที่กลัวการมีลูกค่ะ ไม่ชอบเด็ก ไม่อยากคลอดลูก กลัวเจ็บ พอจะมีแฟนก็บอกเขาก่อนเลยว่า เราไม่อยากมีลูกนะ ไม่ชอบ กลัวเจ็บด้วย ถ้าจะเป็นแฟนเรา ซึ่งจะเป็นภรรยาในอนาคตของเขา ถ้าไม่มีลูก จะโอเคมั้ย เขาตอบโอเค

คบกันมานาน แต่งงานกันแล้ว แฟนเริ่มรบเร้าอยากมีลูก ชี้เด็กให้ดู ดูสิน่ารักมั้ยนู่นนี่ แล้วก็บอกว่าอยากมีลูก เราก็บอกแล้วนะว่าเราไม่อยากมี ไม่ชอบ สุดท้ายก็เลยยอมตามใจเขา แฟนอยากมี เราก็มีให้ แต่ตกลงกันนะว่าเราไม่เลี้ยงนะ คือเลี้ยงได้ แต่เราไม่ใช่แม่แบบอยู่กับเด็กได้ทั้งวันแบบนั้น ลูกดูดนมจากเต้า ปั๊มนมอะไรก็พอได้ แต่ไม่ใช่แบบตัวติดกันแบบนั้น ขอทำงานนอกบ้านดีกว่า

พอมีเข้าจริง เราทะเลาะกันค่ะ บอกว่าทำไมเราไม่เลี้ยงลูก คือเราเลี้ยงนะคะ แต่พอเราเริ่มไม่ไหว เราจะเรียกเขามาดูแทน เรียกว่าดูแลแบบครึ่งๆเลยแหละ ประมาณว่าแม่ต้องรักลูกใช่มั้ย อยากเลี้ยงลูก อยากดูแลลูกตลอดเวลา แต่เราแบ่งครึ่งกับแฟนจริงๆ เรามาจับเข่าคุยกัน แฟนบอกว่าคิดว่าคลอดลูกแล้วก็ต้องรักลูกสิ อ้าวเฮ้ย เราคุยกันแต่แรกแล้วนะ แฟนบอกประมาณว่า ทุกคนเปลี่ยนแปลงได้หมดแหละ พอคลอดลูกแล้วใครๆก็รักลูก อยากอยู่กับลูกทั้งนั้น ประมาณว่าเขาคิดว่า พอเราคลอดลูกแล้ว เราก็จะรักเอง

ไม่ใช่ไม่รักลูกนะคะ ก็รักค่ะ แต่เรารู้สึกไม่ดีที่เคยตกลงกันไว้อย่าง แต่กลายเป็นโยนมาให้แบบนี้ ขอคำแนะนำว่าจะจัดการปัญหานี้กันยังไง คือไม่อยากบอกว่าลูกเป็นปัญหานะคะ เพราะถึงยังไงแฟนไม่เลี้ยงไม่ดูแล เราก็ทำอยู่แล้ว เหมือนตอนงานบ้านค่ะ คุยกันแล้วว่าแบ่งกัน สุดท้ายเขาก็ไม่ทำ เราก็ทำเอง เรียกว่าเป็นปัญหาระหว่างเรากับแฟนมากกว่า