ส่วนตัวคิดว่างานทางญี่ปุ่นเขาไม่ค่อยชอบการแข่งขันเท่าไหร่ โดยเฉพาะพวกชื่อเสียงหรือการทำเงิน แต่มุ่งพัฒนางานของตัวเองให้มีเอกลักษณ์ มีความกลมกล่อมละเมียดละมัยแบบญี่ปุ่น ไม่ได้ทำหนังแบบเอาใจชาติอื่น แต่ให้คนที่ไม่ใช่ญี่ปุ่นมาดูแล้วก็ชมชอบเอง ในขณะที่เกาหลีวงการบันเทิงคือธุรกิจ คือตลาด พยายามที่จะตีตลาด พยายามส่งออก พยายามสร้างชื่อให้คนยอมรับ

งานจากทางญี่ปุ่นหลายๆงาน จึงได้รับการยอมรับและมั่นคงต่อเนื่องยาวนานมากกว่า ไม่ใช่มาเป็นวูบๆ ยกตัวอย่างเช่นงานอนิเมชั่นจากสตูดิโอจิบลิ ที่ยังใช้เทคนิคดั้งเดิมเป็นหลัก เน้นเนื้อหา เน้นความเป็นญี่ปุ่น เล่าเรื่องไม่ฉีกจากงานก่อนๆของสตูดิโอมากนัก ทั้งๆที่วิทยาการอนิเมชั่นเดี๋ยวนี้มันก้าวไปไหนต่อไหนแล้ว ถ้าจะทำหนังเอาใจคนหมู่มาก ชื่อเสียง เงินทุน ฝีมือของจิบลิมากพออยู่แล้ว แต่ก็ยังคงเดิมไว้ และได้รับการยอมรับในระดับสูงมาก ในขณะเดียวกัน จิบลิก็ไม่ได้ปฏิเสธเทคโนโลยีใหม่ๆ แต่นำมาเสริมให้ของเก่าสมบูรณ์ขึ้น ไม่ได้เปลี่ยนตัวเองจากหน้ามือเป็นหลังมือ

เคยดูซีรีย์ ดร.จิน หมอทะลุมิติ
ดูเวอร์ชันญี่ปุ่นก่อน ความเป็นญี่ปุ่น ความทุ่มเทของหมอ เรื่องราวความเป็นหมอ เรื่องราวประวัติศาสตร์ ชัดเจนมาก

พอไปดูซีรีย์นี้เวอร์ชั่นเกาหลี ดูไม่จบเลย เพราะมันสู้ต้นฉบับไม่ได้จริงๆ ในสายตาเรา

ส่วนตัวไม่อยากตัดสินว่าใครเก่งกว่าเพราะมันต้องว่ากันด้วยตัวงาน แต่ "รสชาติ" ของญี่ปุ่นกับเกาหลีนั้นต่างกันจริงๆ

หนังเศร้าซึ้งของญี่ปุ่น มักเล่นกับอารมณ์โหยหา มักทำให้คนดูอินไปกับตัวละคร ถึงได้หลั่งน้ำตาเพราะชะตากรรมพวกเขา แต่ดูจบแล้วอิ่ม อยากดูอีก

หนังดราม่าเกาหลี เน้นที่การบีบคั้นอารมณ์ อินมั้ยก็อินแต่เป็นอินแบบตามวาระ น้ำตาไหลได้ก็จริง แต่มันเป็นความรู้สึกที่ไม่อิ่มเท่าหนังญี่ปุ่น เหมือนถูกบีบคั้นหัวใจให้เจ็บปวดมากกว่า

สองประเทศนี้ต่างกันชัดเจนครับ

ญี่ปุ่นเค้ามีตลาดในประเทศที่ใหญ่ กำลังซื้อสูง เค้าเลยเลือกผลิตงานเอาใจคนญี่ปุ่นเป็นหลักครับ ซึ่งรสนิยมของคนญี่ปุ่นต่างกับชาติอื่นๆอยุ่พอสมควร ฉากบางฉากที่เค้าดูและซึ้งกันมาก เราอาจจะดูแล้วไม่อิน


เกาหลีผลิตงานเอาใจตลาดวงกว้าง พยายามแทรกวัฒณธรรมเกาหลีลงในไปงาน เพื่อเป็นการสร้างค่านิยมเกาหลีไปในตัว ดังนั้นไม่แปลกที่สื่อบันเทิงจากทางเกาหลีจะถูกปากคนไทยมากกว่า

ญี่ปุ่น คือ ละครญี่ปุ่น มันหลากหลายและเฉพาะตัว มีทั้งแบบดาร์คสุด ฟินสุด ร้องไห้สุด สืบสวนสุด ตลกสุด มันสุดทางแล้วก็มีลายเซ็นต์เฉพาะ ที่สำคัญคือดูเรียล ธรรมชาติ น้ำเน่าก็มีนะแต่โคตรมีชั้นเชิงแบบมีชั้นเชิงสุดๆ และนำเสนอทุกอาชีพแล้วตั้งแต่ เพื่อนช่วยทำให้นอนหลับ ไปจนถึงหมอ ไปพนักงานร้านสะดวกซื้อ ไปบกนิตยสาร และอีกมากมายมันครบหมดเลย

ที่สำคัญคือเขาใช้ละครเป็นเครื่องมือนำสังคม ตอนญี่ปุ่นโดนสึนามิถล่มยับ ละครมีส่วนมากอย่างละครเช้า Umechan Sensei หมออุเมโกะ ก็เข้ามาเป็นละครที่ให้กำลังใจแล้วต่อด้วย Amachan ละครแนวท่องเที่ยวซึ่งสร้างกำไรจากแหล่งท่องเที่ยวที่เป็นโลเคชั่นมหาศาลและใช้นักแสดงนำเป็นหน้าใหม่ด้วย คือแบบทุกอย่างคิดมาหมดแล้ว ตอนนี้วงการแม็กกาซีนจะเจ๊งถูกมะ ญี่ปุ่นตอนนี้มีแต่ละครที่นำเสนออาชีพในแวดวงนิตยสาร ทั้งบก ทั้งพิสูจน์อักษร ทั้งหนังสือการ์ตูน อะไรแบบนี้ หรือย้อนกลับไปสมัยเศรษฐกิจพังช่วง1996 เขาใช้ละคร Long Vacation ซึ่งดังมากกกกกกกกกกกกก (ทาคุยะ คิมูระ กลายเป็นพระเอกเบอร์1ตลอดกาลของญี่ปุ่น) มาให้กำลังใจคนตกงาน โดยให้นางเอกตกงานแถมโดนทิ้งในวันแต่งงาน พระเอกก็ดูจะหมดหนทางเป็นนักเปียโนระดับชาติ แต่ทั้งคู่ก็พยายามจนสำเร็จ ช่วงนี้อาชีพครูคนเรียนน้อย ละครแนวครูๆก็มาเพียบ หรือการนำเสนอการกลั่นแกล้งกันในโรงเรียน เราเพิ่งเห็นเกาหลีพูดใน School ของไทยพูดใน วัยแสบสาแหรกขาด แต่ของญี่ปุ่นพูดมานานโขแล้วตั้งแต่ GTO  สมัยโอกุริ ชุนผัวป้ายังเป็นเด็กๆ จนตอนนี้เป็นพระเอกดังวัยเลข3แล้ว

วงการละครทุกอย่างมันคิดมาหมดแล้ว เพื่อใช้นำสังคมของญี่ปุ่น ไม่แคร์ว่าคนไทยหรือชาติอื่นจะดูมั๊ยเพราะเขาเอาละครเป็นเครื่องมือเล็กๆ ที่ทำให้ญี่ปุ่นมีความแข็งแกร่ง ไม่แปลกที่หลายคนจะมองว่ามันเดิมๆ แต่ในความเดิมๆมันก็มีความหลากหลายที่มากขึ้น เรียลยิ่งขึ้น บ้านรกและเล็กมากขึ้น

ส่วนละครเกาหลี มันเหมือนละครไทยในความรู้สึกเรานะแค่โปรดัคชั่นดีกว่า ดูย่อยง่ายกว่า ดังกว่ามั๊ยดังกว่า แค่ความเป็น Iconic และ Unique ญี่ปุ่นชนะขาด เอาแค่ในไทยซีรีส์เกาหลียังไม่มีฉากไหนที่เป็นตำนานเท่า เคียวโกะ ฟูคาดะ ทำหกสูง ใน Precious Time เมื่อชาติเศษ

ป้าให้ญี่ปุ่นชนะขาดลอยค่ะ พูดแล้วอยากกินเบียร์