สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกของเรา ...
แฮ่ ล้อเล่น
บอกก่อนนะคะ เรื่องนี้เกิดขึ้นนานแล้วค่ะแต่อยากแชร์ให้เพื่อน ๆ ฟัง เล่าอะไรให้สนุกไม่เก่งนักนะคะ แต่เล่าแบบสรุปเก่งมาก ดังนั้นเรื่องนี้ ย่อเรื่องเหลือสั้นมากค่ะ 555
เราเป็นเด็กในยุค 90 ที่เคยติดเกมค่ะ ในช่วงปี 46 โดยประมาณ เราก็ได้ติดเกมเกมนึง ที่ตอนนี้น่าจะปิดไปแล้ว (ยิงจรวด)
แล้วก็ตามประสาสาววัยใส (ที่มามองย้อนตอนนี้รู้สึกแก่แดดมาก) เราก็ได้เจอตัวละครในเกมที่เล่นด้วยกัน เราของแทนว่าพี่ทีนะคะ อยู่ทีมเดียวกัน เข้าขากัน นัดกันเล่นทุกวัน จนวันนึงเขาถามเราว่ามีแฟนรึยัง เราก็เอ๊ะยังไง พี่จะจีบหนูหรอ (พี่ทีอายุมากกว่าเราปีนึงค่ะ แก่แดดพอกัน) สาววัยใสผู้อยู่ในกรอบมาตลอดก็โอนอ่อนค่ะ 555 มอบเบอร์บ้านให้เลยค่า (สมัยนั้ันยังไม่มีมือถือเลยค่ะ ทั้งบ้านมีพ่อใช้อยู่คนเดียว คอมแต่ละบ้านยังไม่มีกันเลย)
จากนั้นพี่เขาก็โทรหาทุกวันเลยค่ะ พี่ทีมีมือถือด้วย ความคิดตอนนั้นคือ ตรูได้แฟนรวยเว้ยยย หุหุ -.,-
โทรคุยกันทุกวัน รักกันมากเลยค่ะ พี่ทีเป็นแฟนคนแรกของเรา เราเองก็เป็นแฟนคนแรกของพี่ที กลับไปมองตอนนั้นก็มีความสุขดีนะคะ อยากกลับบ้านเร็ว ๆ มาคุยกับแฟนมุ้งมิ้งกุ้งกิ้ง แม้จะไม่เคยเห็นหน้ากันเลยแต่ก็สบายใจที่ได้คุย ทะเลาะกันบ้าง งอนกันบ้าง ส่วนใหญ่เราจะงี่เง่าที่เขาไม่โทรหา (อันนี้จำแม่นเพราะเลิกกันเรื่องนี้ค่ะ)
ในยุคนั้นมีความมุ้งมิ้งอีกเรื่องคือการเขียนจดหมายค่ะ เราเคยจะเขียนจดหมายหาพี่ที เราเลยขอที่อยู่พี่ทีมาแล้วจดใส่สมุดจดเบอร์ของยาย (ตอนนั้นรู้สึกว่าไกลกันมาก มาตอนนี้ เราอยู่ปริมณฑลเหมือนกันด้วยค่ะ ใกล้จัง ขับรถแปบเดียวก็ถึง) ตอนนั้นเราเขียนจดหมายนะคะ แต่ลำบากมากเลยค่ะ สรุปก็เลยไม่ได้ส่ง วาดรูปประกอบตั้งนาน 555
จำรายละเอียดอะไรไม่ได้เลย สรุปเลยว่าหลังคบกันได้ประมาณปีนึงก็เลิกกันค่ะ ด้วยความงี่เง่าของเราที่พี่ทีไม่โทรหา พี่ทีก็โกรธที่เราเอาแต่ให้เขาโทรหา แต่เราไม่โทรหาเขา (เอิ่ม พอกัน -.-)
เวลาผ่านไปได้สักสองปี เรามีมือถือแล้วค่ะ และเราในชีวิตจริงก็ยังเป็นคนในกรอบ ไม่สนใจผู้ชายคนไหนเลย (หราา) ก็เอาง่าย ๆ คือเลิกกับพี่ทีไปก็ยังไม่มีแฟนเลยค่ะ ด้วยความคิดถึง เราเลยตัดสินใจโทรไปหาพี่เขาค่ะ จำเบอร์ได้แม่นค่ะ เพราะเมื่อก่อนใช้เบอร์บ้าน กดตลอด แล้วพี่เขาใช้เบอร์เรียงสวย ๆ จำง่ายด้วย จนตอนนี้ก็ยังจำได้
เราโทรไปแกล้งค่ะ จำเราไม่ได้เหรอ แฟนเก่าทีไง เขาก็งง ๆ สักพัก แล้วก็บอกจำได้สิ แล้วก็คุยถามสารทุกข์ สุก ดิบ กัน นัดเล่นเกมกันอีก (เกมก็เปลี่ยนไปตามกาลเวลา ตีกอล์ฟ!) คุยเอ็มเอสเอ็นแล้วก็ตกลงคบกันอีกครั้งค่ะ
ครั้งนี้เราต่างโตขึ้น (แต่มองย้อนไปตอนนี้ก็ยังเด็กอยู่ดี) แต่ก็เหมือนคบกันเพื่อให้เรียกว่าแฟนเฉย ๆ เนาะ ใคร ๆ เขาก็มีแฟน เราก็อยากมีแฟนไว้โทรหาบ้าง สรุปก็ไปไม่รอดค่ะ ได้แค่สามเดือนก็งอแงง้องแง้ง แล้วก็เลิกกันไปแบบไม่รู้ตัว
แล้วจากนั้นเราก็ห่างและหายกันไปค่ะ แค่จำได้ว่าเคยมีแฟนในเกมชื่อที จากเกมยิงจรวด เราก็เลิกติดเกมมาติ่งแทน ใช้ชีวิตตามปกติ จนกระทั่งเวลาผ่านไปอีก 8 ปี
เมื่อฉันเจอสมุดจดที่อยู่ของแฟนคนแรกที่ไม่เคยเจอหน้ามาก่อน
แฮ่ ล้อเล่น
บอกก่อนนะคะ เรื่องนี้เกิดขึ้นนานแล้วค่ะแต่อยากแชร์ให้เพื่อน ๆ ฟัง เล่าอะไรให้สนุกไม่เก่งนักนะคะ แต่เล่าแบบสรุปเก่งมาก ดังนั้นเรื่องนี้ ย่อเรื่องเหลือสั้นมากค่ะ 555
เราเป็นเด็กในยุค 90 ที่เคยติดเกมค่ะ ในช่วงปี 46 โดยประมาณ เราก็ได้ติดเกมเกมนึง ที่ตอนนี้น่าจะปิดไปแล้ว (ยิงจรวด)
แล้วก็ตามประสาสาววัยใส (ที่มามองย้อนตอนนี้รู้สึกแก่แดดมาก) เราก็ได้เจอตัวละครในเกมที่เล่นด้วยกัน เราของแทนว่าพี่ทีนะคะ อยู่ทีมเดียวกัน เข้าขากัน นัดกันเล่นทุกวัน จนวันนึงเขาถามเราว่ามีแฟนรึยัง เราก็เอ๊ะยังไง พี่จะจีบหนูหรอ (พี่ทีอายุมากกว่าเราปีนึงค่ะ แก่แดดพอกัน) สาววัยใสผู้อยู่ในกรอบมาตลอดก็โอนอ่อนค่ะ 555 มอบเบอร์บ้านให้เลยค่า (สมัยนั้ันยังไม่มีมือถือเลยค่ะ ทั้งบ้านมีพ่อใช้อยู่คนเดียว คอมแต่ละบ้านยังไม่มีกันเลย)
จากนั้นพี่เขาก็โทรหาทุกวันเลยค่ะ พี่ทีมีมือถือด้วย ความคิดตอนนั้นคือ ตรูได้แฟนรวยเว้ยยย หุหุ -.,-
โทรคุยกันทุกวัน รักกันมากเลยค่ะ พี่ทีเป็นแฟนคนแรกของเรา เราเองก็เป็นแฟนคนแรกของพี่ที กลับไปมองตอนนั้นก็มีความสุขดีนะคะ อยากกลับบ้านเร็ว ๆ มาคุยกับแฟนมุ้งมิ้งกุ้งกิ้ง แม้จะไม่เคยเห็นหน้ากันเลยแต่ก็สบายใจที่ได้คุย ทะเลาะกันบ้าง งอนกันบ้าง ส่วนใหญ่เราจะงี่เง่าที่เขาไม่โทรหา (อันนี้จำแม่นเพราะเลิกกันเรื่องนี้ค่ะ)
ในยุคนั้นมีความมุ้งมิ้งอีกเรื่องคือการเขียนจดหมายค่ะ เราเคยจะเขียนจดหมายหาพี่ที เราเลยขอที่อยู่พี่ทีมาแล้วจดใส่สมุดจดเบอร์ของยาย (ตอนนั้นรู้สึกว่าไกลกันมาก มาตอนนี้ เราอยู่ปริมณฑลเหมือนกันด้วยค่ะ ใกล้จัง ขับรถแปบเดียวก็ถึง) ตอนนั้นเราเขียนจดหมายนะคะ แต่ลำบากมากเลยค่ะ สรุปก็เลยไม่ได้ส่ง วาดรูปประกอบตั้งนาน 555
จำรายละเอียดอะไรไม่ได้เลย สรุปเลยว่าหลังคบกันได้ประมาณปีนึงก็เลิกกันค่ะ ด้วยความงี่เง่าของเราที่พี่ทีไม่โทรหา พี่ทีก็โกรธที่เราเอาแต่ให้เขาโทรหา แต่เราไม่โทรหาเขา (เอิ่ม พอกัน -.-)
เวลาผ่านไปได้สักสองปี เรามีมือถือแล้วค่ะ และเราในชีวิตจริงก็ยังเป็นคนในกรอบ ไม่สนใจผู้ชายคนไหนเลย (หราา) ก็เอาง่าย ๆ คือเลิกกับพี่ทีไปก็ยังไม่มีแฟนเลยค่ะ ด้วยความคิดถึง เราเลยตัดสินใจโทรไปหาพี่เขาค่ะ จำเบอร์ได้แม่นค่ะ เพราะเมื่อก่อนใช้เบอร์บ้าน กดตลอด แล้วพี่เขาใช้เบอร์เรียงสวย ๆ จำง่ายด้วย จนตอนนี้ก็ยังจำได้
เราโทรไปแกล้งค่ะ จำเราไม่ได้เหรอ แฟนเก่าทีไง เขาก็งง ๆ สักพัก แล้วก็บอกจำได้สิ แล้วก็คุยถามสารทุกข์ สุก ดิบ กัน นัดเล่นเกมกันอีก (เกมก็เปลี่ยนไปตามกาลเวลา ตีกอล์ฟ!) คุยเอ็มเอสเอ็นแล้วก็ตกลงคบกันอีกครั้งค่ะ
ครั้งนี้เราต่างโตขึ้น (แต่มองย้อนไปตอนนี้ก็ยังเด็กอยู่ดี) แต่ก็เหมือนคบกันเพื่อให้เรียกว่าแฟนเฉย ๆ เนาะ ใคร ๆ เขาก็มีแฟน เราก็อยากมีแฟนไว้โทรหาบ้าง สรุปก็ไปไม่รอดค่ะ ได้แค่สามเดือนก็งอแงง้องแง้ง แล้วก็เลิกกันไปแบบไม่รู้ตัว
แล้วจากนั้นเราก็ห่างและหายกันไปค่ะ แค่จำได้ว่าเคยมีแฟนในเกมชื่อที จากเกมยิงจรวด เราก็เลิกติดเกมมาติ่งแทน ใช้ชีวิตตามปกติ จนกระทั่งเวลาผ่านไปอีก 8 ปี