นั่นแหละคือผมเป็นกังวลว่าในอนาคตต่อๆไปข้างหน้าภาษาถิ่นต่างๆรวมทั้งสำเนียงที่เป็นอัตลักษณ์ของท้องภิ่นนั้นอาจจะด้วยที่มาทางชาติพันธุ์และวัฒนธรรมต่างกันก็แล้วแต่ซึ่งผมกลัวว่าอนาคตภาษาเหล่านั้นจะเริ่มหมดๆไปจนคนเราก็พูดไม่ได้ เพราะทุกวันนี้ทั้งภาษากลางและภาษาถิ่นที่มีอิทธิพลคนรุ่นๆเก่าก็พากันล้มหายตายจากมากขึ้น กลัวว่าอนาคตข้างหน้าคนจะไม่พูดภาษาถิ่นอีกเพราะคนรุ่นหลังๆจะไม่มีใครสอนให้ลูกพูดภาษาถิ่นอีก ส่วนตัวแล้วอยากถามว่าเราจมีะวิธีไหนที่ช่วยแพงหรือรักษาภาษาถิ่นอันหลากหลายไว้คู่กับชาวท้องถิ่น ขอใช้คำว่าแพงซึ่งเป็นภาษาลาวหรือภาษาประจำถิ่นอีสานหรือที่หลายคนเรียกภาษาอีสานเพราะผมเป็นชาวภาคอีสาน ซึ่งคำนี้เป็นคำที่ไพเราะงดงามและดูลึกซึ้งมากเช่น แพงลูก แปลว่าหวงลูก หรือคำแพง แปลว่าเป็นที่รัก เป็นต้น จะทำอย่างไรให้ภาษาถิ่นเคียงคู่กับท้องถิ่นต่อไป




ส่วนตัวแล้วผมชอบสำเนียงถิ่นของอำเภอโพธิ์ตากเกือบทั้งอำเภอ อำเภอศรีเชียงใหม่ทั้งอำเภอ ท่าบ่อ น้ำโมง กองนางทั้งตำบล หนองปลาปาก บ้านหม้อ พระพุทธบาท(เกือบทั้งตำบล) โพนพิสัย หลายๆพื้นที่ในจังหวัดหนองคาย ซึ่งสำเนียงเหล่านี้เป็นสำเนียงพื้นเมืองดั้งเดิม สำเนียงเจ้าของถิ่นหนองคาย ผมไม่อยากให้สำเนียงถิ่นพวกนี้หายไปเลย ด้วยความที่ตอนเด็กผมอยู่ที่นั่นมาตลอดเลยซึมซับสำเนียงแถวนั้นมาไว้ได้ค่อนข้างเยอะ 2-3ปีก่อน ผมกลับไปได้ยินยายกับหลานคนศรีเชียงใหม่พูดกัน หลานพูดกับยายคนที่นั่งข้างๆคนศรีเชียงใหม่ด้วยกันว่ามันเบิ๊ดแล้ว เทออกเลย แล้วก็พูดกับยายตัวเองว่ายายจอย อย่าฟ้าวว ฟังดูแล้วเคลิ้มคิดในภวังค์เลยหวานมากก แล้วล่าสุดไปเที่ยวโฮมสเตย์บ้านวังน้ำมอก ตำบลพระพุทธบาท อำเภอศรีเชียงใหม่ เหมือนกัน ไปเจอเด็กผู้หญิง 2-3 ขวบคนนึงคุยกับยายตัวเองและคนในหมู่บ้านตอนช่วงซุมข้าวแลงด้วยกันว่า พากันไปไส คือบ่พากันเข้ามา ฟังแล้วเคลิ้มมาก เล่นเอาสำเนียงเชียงใหม่ชิดซ้ายกันไปเลยนะความคิดผม(สำหรับสำเนียงของคนสองกลุ่มที่ว่ามา) สำเนียงทางเชียงใหม่แทบจะเทียบไม่ติดเลยนะ





ผมเลยกังวลว่าภาษาถิ่นจะค่อยๆสูญหายไปเรื่อยๆ อย่างศรีเชียงใหม่เหมือนมีสำเนียงท่าบ่อมาปนเยอะนะ สำเนียงที่แพทเทิร์นเดียวกันแต่เอื้อนสูงน้อยกว่า