มีคนเคยมาด่าและดูถูกต่าง ๆ นา ว่าผมเอาไว้ เมื่อ 10 กว่าปีก่อนว่า (คนข้างบ้านและเพื่อนสมัยเรียน) ตอนนั้นอายุ 10 ขวบนิด ๆ ย่างเข้า 11 ขวบ
" วันๆเล่นแต่เกมส์ ไม่ไปเรียน หนังสือหนังหาไม่อ่าน แล้วจะเอาอะไรไปสอบแข่งกับเขา แล้วแบบนี้จะทำไรกิน..อนาคตไม่มีหรอกไอ้เด็กติดเกมส์ "
จำคำๆนี้ได้เสมอ...คำพูดประโยคนั้นมันทิ่มแทงบาดจี้ดหัวใจสุด ๆ ผมถึงกับ อึ้งและยืนนิ่งเงียบไปครู่นึงจากนั้นก็แอบมานอนร้องไห้ที่โดนด่าแบบนั้น
ทุกวันนี้ผมสร้างเนื้อสร้างตัวได้ก็เพราะเกมส์นี่ละครับ.....ทั้งเกมส์ออนไลน์และเกมส์มือถือ ถึงจะไม่ใช่ทั้งหมดก็ตามแต่เกมส์คือตัวปูพื้นฐานในการหารายได้และการสร้างธุรกิจของผมจริงๆ
ย้อนไปเมื่อ 10 กว่าปีก่อนตอนผมอายุ 11-12 ผมติดเกมส์อย่างหนักเล่นเกมส์เพื่อสนุกไปวันๆยอมขโมยเงินแม่เพื่อมาเล่นเกมส์ ยอมอดข้าวอดน้ำ เพื่อเล่นเกมส์ ยอมอดค่าขนมที่แม่ให้ไปโรงเรียนเพื่อเอาเงินมาเล่นเกมส์...ขอเพียงแค่ได้เล่นก็มีความสุขแล้วได้เฮฮากับเพื่อนได้เจอสังคมเด็กร้านเกมส์มันทำให้ความรู้สึกของเด็กในวัยนั้นเหมือนได้เพื่อนใหม่ที่มีเรื่องเกมส์มาพูดคุยกันได้ทุกวัน
เฮ้ยวันนี้ไปล่าบอสไหนดี , มีไอเทมอะไรใหม่ ๆ ลงขายใน Shop บ้าง , วันนี้จัดทีมไปลุยกับทีมนั้นทีมนี่กันดีกว่า , อะไรพวกนี้มันเป็นความรู้สึกที่มีความสุขมาก ๆ และผมก็เล่นเฮฮากับเพื่อนแบบนี้มาตลอดเป็นเวลา 3 ปี
จุดเปลี่ยนของผมมันคือ ตอนผมอายุ 15 ผมก็เริ่มหาเงินและสร้างรายได้จากเกมส์ได้เป็นครั้งแรกด้วยการขายของในเกมส์และได้เงินจริง ๆ มาแทน
ความรู้สึกตอนนั้นมันเป็นอะไรที่เจ๋งมากๆถึงแม้เงินที่ได้จะแค่ 300 บาทเท่านั้น แต่เงิน 300 สำหรับเด็กวัยรุ่นสมัยก่อนถือว่าเยอะนะครับสำหรับเด็กติดเกมส์อย่างผม จึงทำให้ความคิดผมเริ่มเปลี่ยนจากแค่การเอามันไปวัน ๆ หันมาเล่นเกมส์เพื่อหาเงินอย่างจริงจัง...แบบเต็มตัว
เกมส์ทุกเกมส์ย่อมมีโปรแกรมช่วยเล่น (พวกโปรต่างๆ และบอท..ขออภัยพวกแอนตี้บอททั้งหลายนะครับ) ซึ่งตอนผมเล่นผมก็เจอพวกบอทพวกโปรต่าง ๆจนชินชาไปเลย ผมจึงคิดที่จะสรรหาบอทมาเพื่อเอามาขาย...ทั้งรับจ้างปล่อยบอท รับจ้างปั้มเวล รับตีบอส ดรอปไอเทมต่างๆ มันทำให้ผมเสียการเรียนแต่มันก็แลกมาด้วยรายได้อันมหาศาลสำหรับเด็กอายุ 15 ปี...ผมทำเงินได้วันละ 2-4 พันบาทเกือบทุกวัน..(ย้ำเกือบทุกวันไม่ใช่ทุกวันนะ)
การหาลูกค้าของผมคือ การเข้าไปเล่นเกมส์เหมือนผู้เล่นปกติแต่จะมีสอดแทรกข้อความประกาศต่าง ๆ ลงไป แล้วผู้เล่นคนไหนที่สนใจก็จะติดต่อมาเอง
สมัยก่อนช่องทางติดต่อ ก็คือ QQ , MSN , Hi5 (พวกยุค 90 จะเข้าใจดี ^^)
แรก ๆ ลูกค้าก็มีติดต่อเข้ามาแต่ก็ไม่กล้าที่จะเสี่ยงเพราะกลัวโดนโกงกัน จุดขายของผมคือ ทำให้ก่อนฟรี ๆ 1 ครั้ง ไม่มีข้อแลกเปลี่ยนใดใด และเมื่อลูกค้าเชื่อใจก็ไม่ต้องพูดอะไรมากในครั้งต่อไป (เหมือนเป็นการซื้อใจกันไป) ลูกค้าก็จะมีการบอกต่อ ๆไป ปากต่อปาก มันก็จะไหลเข้ามาเรื่อย ๆ จาก 1 เป็น 2 จาก 2 เป็น 4 จาก 4 เป็น 8 ทวีคูณมาเรื่อย ๆ จนผมตอบ แชทไม่ทันบางครั้งก็แทบจะไม่ตอบเลย แต่งานที่ผมรับมาก็ต่อตรงเวลาทุกครั้ง นัดเป็นนัด.....จากเดิม MSN , Hi5 ผมมีเพื่อนแค่ไม่กี่สิบคน กลับเพิ่มขึ้นมาเกือบพันคนในระยะเวลาอันสั้น และเพิ่มมาเรื่อย ๆ จนนับไม่ไหว... สมัยนั้นผมยังไม่มีเลขบัญชีเป็นของตัวเองส่วนมากคุณแม่ท่านจะเอาเข้าบัญชีของแกเองและก็เบิกมาใช้เป็นครั้งคราวยามจำเป็น แต่ผมก็ไปสมัครใช้บริการรับฝากเงินออนไลน์ของเว็บ ๆ นึง (ไม่ขอเอ่ยนาม) เว็บดังกล่าวจะให้บริการในด้านการฝากเงินออนไลน์ โดยเงินที่ผมได้จากลูกค้า 90 % จะเป็นเงินในรูปแบบบัตรเติมเงินโทรศัพท์ (Truemonney ในปัจจุบัน) และสามารถถอนเงินได้เป็นเงินจริง ๆ โอนเข้าบัญชีธนาคารที่เราต้องการ....
จนผมสามารถซื้อมอร์ไซต์ และ Notebook ได้เองในระยะเวลาแค่ 4 เดือน กับอีก 20 วัน (มอร์ไซต์สมัยนั้นคันละ 4-5 หมื่นบาท ก็ถือว่าสูงมาก ๆ )
เป็นครั้งแรกที่ผมได้จับเงินก้อนขนาดยักษ์เป็นครั้งแรกสำหรับเด็กอายุ 15 ปี (ผมใช้บัญชีของเจ้าของร้านเกมส์ที่ผมไปกิน ไปนอนอยู่เพราะเจ้าของร้านกับผมสนิทกันมาก)
แต่ตอนนั้นผมไม่กล้าที่จะบอกแม่ว่าผมได้ของพวกนี้มายังไง พยายามแอบโดยเอา Notebook ฝากไว้ที่ร้านเกมส์ ส่วนมอร์ไซต์ฝากไว้บ้านลุง ไว้ขับไปเรียน เพราะกลัวแม่ด่าเช่นกัน (ตอนไปซื้อซื้อในนามคุณลุงแต่เงินคือผมจ่ายและบอกลุงว่าห้ามเอาเรื่องนี้ไปคุยกับแม่) เด็ก 15 ขับมอร์ไซต์ไปเรียนมันเท่วะ สาวมองตรึม ความคิดผมตอนนั้นนะ 5555 ขำตัวเอง และผมก็ทำแบบนี้มาตลอดจนถึงช่วงสอบปลายภาคเรียนเกรดผมตกฮวบ แต่ไม่ติด 0 หรือติด ร นะ ผมนี่หน้าซีดเลยเพราะกลัวแม่ด่าเรื่องผลการเรียน...พยายามแอบทุกครั้งเวลาแม่ถามเรื่องผลการเรียน...(เกรดเฉลี่ยผมปกติจะติด 1-5 ของชั้นเรียนตลอด แต่ปีนั้นเกรดผมตกไปอยู่ที่ ท้ายๆของห้อง) ผมเลยต้องขอร้องให้พี่ที่ร้านเกมส์เขาช่อมปลอมเอกสารใบเกรดให้โดยการสแกนใบเกรดลงในคอมแล้วเอามาตกแต่งกับโปรแกรม Photoshop จากนั้นก็ปริ้นออกมาอีกทีด้วยกระดาษ Photo อย่างดี เพื่อกลบเกลื่อน แม่ผมแกคงไม่รู้หรอกเพราะแกแยกไม่ออกเพราะอันไหนจริงหรืออันไหนปลอมขอแค่เห็นตัวเลขบนใบเกรดแกก็ OK แล้ว
ใครจะไปเชื่อว่าเด็ก 15-16 ปีจะมีเงินใช้จ่ายแบบฟุ่มเฟือยได้ขนาดนั้น....เพื่อนๆทุกคนรู้หมดยกเว้นคนในครอบครัวที่ไม่รู้...ผมทำมาเรื่อยๆจนอายุ 18 ปี
วงการเกมส์ก็เริ่มมีการพัฒนาระบบป้องกันออกมาเรื่อยๆจนทำให้งานที่ผมเคยรับทำเริ่มน้อยลง...ตอนนั้นผมมีเงินเก็บอยู่ก้อนนึงประมาน 50,000 บาทที่คนในครอบครัวไม่เคยรู้มาก่อน...ก็เลยเอาเงินส่วนนี้มาซื้อคอม PC เพื่อความสะดวกไม่ต้องเร่ร่อนตามร้านเกมส์อีกต่อไป...แต่ตอนนั้นผมก็รับจ็อบเป็นเด็กเสริฟพาร์ททาม ตามร้านอาหารตอนกลางคืนไปด้วยได้ค่าเหนื่อยคืนละ 200 บาทคืนไหนแขกใจดีก็ได้ทิปเยอะหน่อย แต่ก็ไม่เกิน 800 บาท ทำงานตั้งแต่ 20.00 ถึง ตี 2 กลับบ้านมาก็ลุยงานให้ลูกค้าในเกมส์ให้ลูกค้าต่อ เช้ามาก็ไปเรียนและก็ไปหลับในห้องเรียนตามสูตร กลับมาก็แวะร้านเกมส์ต่อเลย กลับบ้านตอน 18.00 น. เพื่อเตรียมไปทำงาน พาร์ททามต่อ ผมทำแบบนี้อยู่ ประมาน 5 เดือน....ที่ผมทำก็เพื่อกลบเกลื่อนฉากหลังเพื่อให้แม่เห็นว่าเราทำงานหาตังค์เองจริงๆ เพื่อที่ผมจะซื้อ PC เข้าบ้านได้อย่างเปิดเผย ทีนี้พอผมเอา PC เข้าบ้านได้แล้ว ผมก็เอามอไซต์เข้าบ้านพร้อม Notebook ด้วยเลย แม่สงสัยทำงานค่าแรงวันละไม่กี่ร้อยทำไมซื้อของราคาเกือบแสนได้ ก็เลยต้องบอกแม่ไปตามจริง.....แต่แม่ก็ยังไม่เชื่อ แกคิดว่าผมขายยาหรือไปลักขโมยใครซะอีก ผมเลยทำให้แกเห็น โดยใช้ pc และ notebook ที่มีหาเงินจากการเล่นเกมส์...ผมบอกแม่ว่าขอเวลาผมพิสูจน์ 3 เดือน ผมจะทำให้แม่เห็น
จากเกมส์ออนไลน์ที่เคยหาเงินได้ก็ลามมาที่เกมส์มือถือ อาทิ cookie run , เกมส์เศรษฐี , และอื่นๆที่ดัง ๆ ผมพยายามเจาะระบบหมดเพื่อหาช่องโหว่ของเกมส์และเอามาเป็นรายได้ส่วนตัว (ผู้ให้บริการเกมส์มาเห็นโพสนี้หวังว่าคงไม่แจ้งจับผมนะครับ แหะ ๆ แค่มาแชร์ประสบการณ์)
และมันก็ได้เป็นผลลัพท์ให้แม่เห็น แต่ไม่ใช่ตัวเงินมันคือสิ่งของ ตอนนั้นผมอายุ ประมาณ 19 ย่าง 20 ปี
ผมซื้อของให้แม่ และซื้อเฟอร์นิเจอร์เข้าบ้านได้
ทั้ง สร้อยคอทองคำหนัก 2 บาท 2 เส้น (พ่อเส้นนึงแม่เส้นนึง) (สมัยนั้นทองบาทนึงก็ราว ๆ 18,000-20,000 มั่งจำไมไ่ด้แล้ว)
ชุดโฮมเทียร์เตอร์ราคา 15,000 บาท
สามาร์ทีวีแบบเชื่อมต่อ wifi ได้ขนาด 40" 1 เครื่อง ราคา 30,000 บาท
ตู้เย็น
ออกรถมอร์ไซต์ใหม่ให้แม่(เอาคันเก่าไปขายและเพิ่มเงินนิดหน่อย)
และอื่นๆอีกหลายรายการ
ผมค่อย ๆ ทะยอยซื้อเข้าบ้านมาทีละอย่างสองอย่าง
และตั้งแต่นั้นมาแม่ไม่เคยเอ่ยปากบ่นผมเรื่องเล่นเกมส์เลย
จนต่อมาเมื่อผมอายุ 25 ปี ผมก็ได้นำเงินส่วนนึงที่เก็บไว้มาลงทุนทำธุรกิจเพื่อต่อยอดสร้างรายได้และก็กู้ธนาคารมาส่วนนึง(กู้มาแค่ 200,000) เพื่อมาเปิดร้านขายของชำให้แม่และร้านเครื่องซักผ้าหยอดเหรียญและร้านก๊วยเตี๊ยว
รวมเป็นมูลค่าก็ราวๆ 500,000 บาท แต่ผมก็ยังหารายได้กับเกมส์อยู่ตลอดถึงจะไม่บูมเหมือนเมื่อก่อน อย่างน้อยวันนึงผมก็ได้แน่ๆประมาน 300-800 ต่อวัน ได้เกือบทุกวัน...บางวันก็ไม่ได้ก็ชิวๆไป...ส่วนมากผมจะโฟกัสกับธุรกิจมากกว่า....และผมก็เรียนจบมหาลัย คณะบริหารธุรกิจ เอกสารสนเทศทางธุรกิจ มีงานประจำทำแต่ก็บริหารธุรกิจของครอบครัวไปด้วย..เหนื่อยเพิ่มขึ้นเป็น 10 เท่า....แต่ก็ภูมิใจและมีความสุขกับมัน.....ทุกวันนี้ผมมีธุรกิจ มีบ้าน มีที่ดิน เป็นของตัวเอง มีครอบครัวที่อบอุ่น....แล้วคุณละได้อะไรจากการเล่นเกมส์
ใครว่าเกมส์ทำลายสังคมทำลายอนาคตของชาติ ผมเถียงขาดใจ เกมส์สามารถสร้างรายได้ให้กับเราได้ เกมส์ทำให้เรามีสังคมใหม่ๆที่ทุกคนไม่เคยเห็น
เกมส์ทำให้เรารู้จักคิดประเมินผล คิดวิเคราะห์ หาจุดพีค จุดตาย จุดยุทธศาสตร์ ในการแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้าได้ ซึ่งสามารถนำมาต่อยอดทำอย่างอื่นได้ด้วย ถึงแม้ผมจะไม่ใช่เกมส์เมอร์ที่ดีนักแต่ผมทำเพราะผมเห็นช่องทาง มันอาจจะผิดจรรยาบรรของพวกเล่นเกมส์แบบจริง ๆ จัง ก็ตาม ผมก็ต้องขออภัยผู้ให้บริการเกมส์ รวมไปถึงผู้เล่นเกมส์ด้วยกัน มา ณ ที่นี้ด้วย
ทุกอย่างมีสองด้านเสมออยู่ที่ใครจะเลือกใช้ด้านไหนให้เกิดประโยชน์...
สำหรับครอบครัวใดที่เห็นลูกท่านกำลังเล่นเกมส์หรือส่อแววว่าจะติดเกมส์ท่านไม่ควรที่จะห้ามหรือหักดิบเขาโดยทันที การประนีประนอม การพูดคุยกัน เป็นการแก้ปัญหาที่ดีที่สุด การที่ท่านจะป้องกันการติดเกมส์ของเด็ก ๆ ได้ นั่นคือ ท่านต้องคล้อยตามเด็กไปด้วย เช่น เห็นลูกนั่งเล่นเกมส์อยู่ก็เข้าไปคุยกับลูกค้า ถามลูกค้าเกมส์อะไร น่าสนุกนะ ขอพ่อเล่นด้วยคน / แม่เล่นด้วยคน ได้ไหม , สอนพ่อ/สอนแม่เล่นหน่อยซิ ท่านจะเข้าใจว่าเด็กและลูกท่านกำลังคิดจะทำอะไรอยู่ มันทำให้ปัญหาครอบครัวหมดไปด้วยนะครับ การพูดคุยคือจุดเล็ก ๆที่สำคัญที่สุดในครอบครัว
ขอบคุณครับ.....จากเด็กติดเกมส์ที่ยืนด้วยลำแข้งของตัวเองได้เพราะเกมส์
เกมส์ออนไลน์อันตรายสำหรับเด็กไทยจริงหรือ เด็กติดเกมส์คือเด็กไม่มีอนาคตจริงหรือ
" วันๆเล่นแต่เกมส์ ไม่ไปเรียน หนังสือหนังหาไม่อ่าน แล้วจะเอาอะไรไปสอบแข่งกับเขา แล้วแบบนี้จะทำไรกิน..อนาคตไม่มีหรอกไอ้เด็กติดเกมส์ "
จำคำๆนี้ได้เสมอ...คำพูดประโยคนั้นมันทิ่มแทงบาดจี้ดหัวใจสุด ๆ ผมถึงกับ อึ้งและยืนนิ่งเงียบไปครู่นึงจากนั้นก็แอบมานอนร้องไห้ที่โดนด่าแบบนั้น
ทุกวันนี้ผมสร้างเนื้อสร้างตัวได้ก็เพราะเกมส์นี่ละครับ.....ทั้งเกมส์ออนไลน์และเกมส์มือถือ ถึงจะไม่ใช่ทั้งหมดก็ตามแต่เกมส์คือตัวปูพื้นฐานในการหารายได้และการสร้างธุรกิจของผมจริงๆ
ย้อนไปเมื่อ 10 กว่าปีก่อนตอนผมอายุ 11-12 ผมติดเกมส์อย่างหนักเล่นเกมส์เพื่อสนุกไปวันๆยอมขโมยเงินแม่เพื่อมาเล่นเกมส์ ยอมอดข้าวอดน้ำ เพื่อเล่นเกมส์ ยอมอดค่าขนมที่แม่ให้ไปโรงเรียนเพื่อเอาเงินมาเล่นเกมส์...ขอเพียงแค่ได้เล่นก็มีความสุขแล้วได้เฮฮากับเพื่อนได้เจอสังคมเด็กร้านเกมส์มันทำให้ความรู้สึกของเด็กในวัยนั้นเหมือนได้เพื่อนใหม่ที่มีเรื่องเกมส์มาพูดคุยกันได้ทุกวัน
เฮ้ยวันนี้ไปล่าบอสไหนดี , มีไอเทมอะไรใหม่ ๆ ลงขายใน Shop บ้าง , วันนี้จัดทีมไปลุยกับทีมนั้นทีมนี่กันดีกว่า , อะไรพวกนี้มันเป็นความรู้สึกที่มีความสุขมาก ๆ และผมก็เล่นเฮฮากับเพื่อนแบบนี้มาตลอดเป็นเวลา 3 ปี
จุดเปลี่ยนของผมมันคือ ตอนผมอายุ 15 ผมก็เริ่มหาเงินและสร้างรายได้จากเกมส์ได้เป็นครั้งแรกด้วยการขายของในเกมส์และได้เงินจริง ๆ มาแทน
ความรู้สึกตอนนั้นมันเป็นอะไรที่เจ๋งมากๆถึงแม้เงินที่ได้จะแค่ 300 บาทเท่านั้น แต่เงิน 300 สำหรับเด็กวัยรุ่นสมัยก่อนถือว่าเยอะนะครับสำหรับเด็กติดเกมส์อย่างผม จึงทำให้ความคิดผมเริ่มเปลี่ยนจากแค่การเอามันไปวัน ๆ หันมาเล่นเกมส์เพื่อหาเงินอย่างจริงจัง...แบบเต็มตัว
เกมส์ทุกเกมส์ย่อมมีโปรแกรมช่วยเล่น (พวกโปรต่างๆ และบอท..ขออภัยพวกแอนตี้บอททั้งหลายนะครับ) ซึ่งตอนผมเล่นผมก็เจอพวกบอทพวกโปรต่าง ๆจนชินชาไปเลย ผมจึงคิดที่จะสรรหาบอทมาเพื่อเอามาขาย...ทั้งรับจ้างปล่อยบอท รับจ้างปั้มเวล รับตีบอส ดรอปไอเทมต่างๆ มันทำให้ผมเสียการเรียนแต่มันก็แลกมาด้วยรายได้อันมหาศาลสำหรับเด็กอายุ 15 ปี...ผมทำเงินได้วันละ 2-4 พันบาทเกือบทุกวัน..(ย้ำเกือบทุกวันไม่ใช่ทุกวันนะ)
การหาลูกค้าของผมคือ การเข้าไปเล่นเกมส์เหมือนผู้เล่นปกติแต่จะมีสอดแทรกข้อความประกาศต่าง ๆ ลงไป แล้วผู้เล่นคนไหนที่สนใจก็จะติดต่อมาเอง
สมัยก่อนช่องทางติดต่อ ก็คือ QQ , MSN , Hi5 (พวกยุค 90 จะเข้าใจดี ^^)
แรก ๆ ลูกค้าก็มีติดต่อเข้ามาแต่ก็ไม่กล้าที่จะเสี่ยงเพราะกลัวโดนโกงกัน จุดขายของผมคือ ทำให้ก่อนฟรี ๆ 1 ครั้ง ไม่มีข้อแลกเปลี่ยนใดใด และเมื่อลูกค้าเชื่อใจก็ไม่ต้องพูดอะไรมากในครั้งต่อไป (เหมือนเป็นการซื้อใจกันไป) ลูกค้าก็จะมีการบอกต่อ ๆไป ปากต่อปาก มันก็จะไหลเข้ามาเรื่อย ๆ จาก 1 เป็น 2 จาก 2 เป็น 4 จาก 4 เป็น 8 ทวีคูณมาเรื่อย ๆ จนผมตอบ แชทไม่ทันบางครั้งก็แทบจะไม่ตอบเลย แต่งานที่ผมรับมาก็ต่อตรงเวลาทุกครั้ง นัดเป็นนัด.....จากเดิม MSN , Hi5 ผมมีเพื่อนแค่ไม่กี่สิบคน กลับเพิ่มขึ้นมาเกือบพันคนในระยะเวลาอันสั้น และเพิ่มมาเรื่อย ๆ จนนับไม่ไหว... สมัยนั้นผมยังไม่มีเลขบัญชีเป็นของตัวเองส่วนมากคุณแม่ท่านจะเอาเข้าบัญชีของแกเองและก็เบิกมาใช้เป็นครั้งคราวยามจำเป็น แต่ผมก็ไปสมัครใช้บริการรับฝากเงินออนไลน์ของเว็บ ๆ นึง (ไม่ขอเอ่ยนาม) เว็บดังกล่าวจะให้บริการในด้านการฝากเงินออนไลน์ โดยเงินที่ผมได้จากลูกค้า 90 % จะเป็นเงินในรูปแบบบัตรเติมเงินโทรศัพท์ (Truemonney ในปัจจุบัน) และสามารถถอนเงินได้เป็นเงินจริง ๆ โอนเข้าบัญชีธนาคารที่เราต้องการ....
จนผมสามารถซื้อมอร์ไซต์ และ Notebook ได้เองในระยะเวลาแค่ 4 เดือน กับอีก 20 วัน (มอร์ไซต์สมัยนั้นคันละ 4-5 หมื่นบาท ก็ถือว่าสูงมาก ๆ )
เป็นครั้งแรกที่ผมได้จับเงินก้อนขนาดยักษ์เป็นครั้งแรกสำหรับเด็กอายุ 15 ปี (ผมใช้บัญชีของเจ้าของร้านเกมส์ที่ผมไปกิน ไปนอนอยู่เพราะเจ้าของร้านกับผมสนิทกันมาก)
แต่ตอนนั้นผมไม่กล้าที่จะบอกแม่ว่าผมได้ของพวกนี้มายังไง พยายามแอบโดยเอา Notebook ฝากไว้ที่ร้านเกมส์ ส่วนมอร์ไซต์ฝากไว้บ้านลุง ไว้ขับไปเรียน เพราะกลัวแม่ด่าเช่นกัน (ตอนไปซื้อซื้อในนามคุณลุงแต่เงินคือผมจ่ายและบอกลุงว่าห้ามเอาเรื่องนี้ไปคุยกับแม่) เด็ก 15 ขับมอร์ไซต์ไปเรียนมันเท่วะ สาวมองตรึม ความคิดผมตอนนั้นนะ 5555 ขำตัวเอง และผมก็ทำแบบนี้มาตลอดจนถึงช่วงสอบปลายภาคเรียนเกรดผมตกฮวบ แต่ไม่ติด 0 หรือติด ร นะ ผมนี่หน้าซีดเลยเพราะกลัวแม่ด่าเรื่องผลการเรียน...พยายามแอบทุกครั้งเวลาแม่ถามเรื่องผลการเรียน...(เกรดเฉลี่ยผมปกติจะติด 1-5 ของชั้นเรียนตลอด แต่ปีนั้นเกรดผมตกไปอยู่ที่ ท้ายๆของห้อง) ผมเลยต้องขอร้องให้พี่ที่ร้านเกมส์เขาช่อมปลอมเอกสารใบเกรดให้โดยการสแกนใบเกรดลงในคอมแล้วเอามาตกแต่งกับโปรแกรม Photoshop จากนั้นก็ปริ้นออกมาอีกทีด้วยกระดาษ Photo อย่างดี เพื่อกลบเกลื่อน แม่ผมแกคงไม่รู้หรอกเพราะแกแยกไม่ออกเพราะอันไหนจริงหรืออันไหนปลอมขอแค่เห็นตัวเลขบนใบเกรดแกก็ OK แล้ว
ใครจะไปเชื่อว่าเด็ก 15-16 ปีจะมีเงินใช้จ่ายแบบฟุ่มเฟือยได้ขนาดนั้น....เพื่อนๆทุกคนรู้หมดยกเว้นคนในครอบครัวที่ไม่รู้...ผมทำมาเรื่อยๆจนอายุ 18 ปี
วงการเกมส์ก็เริ่มมีการพัฒนาระบบป้องกันออกมาเรื่อยๆจนทำให้งานที่ผมเคยรับทำเริ่มน้อยลง...ตอนนั้นผมมีเงินเก็บอยู่ก้อนนึงประมาน 50,000 บาทที่คนในครอบครัวไม่เคยรู้มาก่อน...ก็เลยเอาเงินส่วนนี้มาซื้อคอม PC เพื่อความสะดวกไม่ต้องเร่ร่อนตามร้านเกมส์อีกต่อไป...แต่ตอนนั้นผมก็รับจ็อบเป็นเด็กเสริฟพาร์ททาม ตามร้านอาหารตอนกลางคืนไปด้วยได้ค่าเหนื่อยคืนละ 200 บาทคืนไหนแขกใจดีก็ได้ทิปเยอะหน่อย แต่ก็ไม่เกิน 800 บาท ทำงานตั้งแต่ 20.00 ถึง ตี 2 กลับบ้านมาก็ลุยงานให้ลูกค้าในเกมส์ให้ลูกค้าต่อ เช้ามาก็ไปเรียนและก็ไปหลับในห้องเรียนตามสูตร กลับมาก็แวะร้านเกมส์ต่อเลย กลับบ้านตอน 18.00 น. เพื่อเตรียมไปทำงาน พาร์ททามต่อ ผมทำแบบนี้อยู่ ประมาน 5 เดือน....ที่ผมทำก็เพื่อกลบเกลื่อนฉากหลังเพื่อให้แม่เห็นว่าเราทำงานหาตังค์เองจริงๆ เพื่อที่ผมจะซื้อ PC เข้าบ้านได้อย่างเปิดเผย ทีนี้พอผมเอา PC เข้าบ้านได้แล้ว ผมก็เอามอไซต์เข้าบ้านพร้อม Notebook ด้วยเลย แม่สงสัยทำงานค่าแรงวันละไม่กี่ร้อยทำไมซื้อของราคาเกือบแสนได้ ก็เลยต้องบอกแม่ไปตามจริง.....แต่แม่ก็ยังไม่เชื่อ แกคิดว่าผมขายยาหรือไปลักขโมยใครซะอีก ผมเลยทำให้แกเห็น โดยใช้ pc และ notebook ที่มีหาเงินจากการเล่นเกมส์...ผมบอกแม่ว่าขอเวลาผมพิสูจน์ 3 เดือน ผมจะทำให้แม่เห็น
จากเกมส์ออนไลน์ที่เคยหาเงินได้ก็ลามมาที่เกมส์มือถือ อาทิ cookie run , เกมส์เศรษฐี , และอื่นๆที่ดัง ๆ ผมพยายามเจาะระบบหมดเพื่อหาช่องโหว่ของเกมส์และเอามาเป็นรายได้ส่วนตัว (ผู้ให้บริการเกมส์มาเห็นโพสนี้หวังว่าคงไม่แจ้งจับผมนะครับ แหะ ๆ แค่มาแชร์ประสบการณ์)
และมันก็ได้เป็นผลลัพท์ให้แม่เห็น แต่ไม่ใช่ตัวเงินมันคือสิ่งของ ตอนนั้นผมอายุ ประมาณ 19 ย่าง 20 ปี
ผมซื้อของให้แม่ และซื้อเฟอร์นิเจอร์เข้าบ้านได้
ทั้ง สร้อยคอทองคำหนัก 2 บาท 2 เส้น (พ่อเส้นนึงแม่เส้นนึง) (สมัยนั้นทองบาทนึงก็ราว ๆ 18,000-20,000 มั่งจำไมไ่ด้แล้ว)
ชุดโฮมเทียร์เตอร์ราคา 15,000 บาท
สามาร์ทีวีแบบเชื่อมต่อ wifi ได้ขนาด 40" 1 เครื่อง ราคา 30,000 บาท
ตู้เย็น
ออกรถมอร์ไซต์ใหม่ให้แม่(เอาคันเก่าไปขายและเพิ่มเงินนิดหน่อย)
และอื่นๆอีกหลายรายการ
ผมค่อย ๆ ทะยอยซื้อเข้าบ้านมาทีละอย่างสองอย่าง
และตั้งแต่นั้นมาแม่ไม่เคยเอ่ยปากบ่นผมเรื่องเล่นเกมส์เลย
จนต่อมาเมื่อผมอายุ 25 ปี ผมก็ได้นำเงินส่วนนึงที่เก็บไว้มาลงทุนทำธุรกิจเพื่อต่อยอดสร้างรายได้และก็กู้ธนาคารมาส่วนนึง(กู้มาแค่ 200,000) เพื่อมาเปิดร้านขายของชำให้แม่และร้านเครื่องซักผ้าหยอดเหรียญและร้านก๊วยเตี๊ยว
รวมเป็นมูลค่าก็ราวๆ 500,000 บาท แต่ผมก็ยังหารายได้กับเกมส์อยู่ตลอดถึงจะไม่บูมเหมือนเมื่อก่อน อย่างน้อยวันนึงผมก็ได้แน่ๆประมาน 300-800 ต่อวัน ได้เกือบทุกวัน...บางวันก็ไม่ได้ก็ชิวๆไป...ส่วนมากผมจะโฟกัสกับธุรกิจมากกว่า....และผมก็เรียนจบมหาลัย คณะบริหารธุรกิจ เอกสารสนเทศทางธุรกิจ มีงานประจำทำแต่ก็บริหารธุรกิจของครอบครัวไปด้วย..เหนื่อยเพิ่มขึ้นเป็น 10 เท่า....แต่ก็ภูมิใจและมีความสุขกับมัน.....ทุกวันนี้ผมมีธุรกิจ มีบ้าน มีที่ดิน เป็นของตัวเอง มีครอบครัวที่อบอุ่น....แล้วคุณละได้อะไรจากการเล่นเกมส์
ใครว่าเกมส์ทำลายสังคมทำลายอนาคตของชาติ ผมเถียงขาดใจ เกมส์สามารถสร้างรายได้ให้กับเราได้ เกมส์ทำให้เรามีสังคมใหม่ๆที่ทุกคนไม่เคยเห็น
เกมส์ทำให้เรารู้จักคิดประเมินผล คิดวิเคราะห์ หาจุดพีค จุดตาย จุดยุทธศาสตร์ ในการแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้าได้ ซึ่งสามารถนำมาต่อยอดทำอย่างอื่นได้ด้วย ถึงแม้ผมจะไม่ใช่เกมส์เมอร์ที่ดีนักแต่ผมทำเพราะผมเห็นช่องทาง มันอาจจะผิดจรรยาบรรของพวกเล่นเกมส์แบบจริง ๆ จัง ก็ตาม ผมก็ต้องขออภัยผู้ให้บริการเกมส์ รวมไปถึงผู้เล่นเกมส์ด้วยกัน มา ณ ที่นี้ด้วย
ทุกอย่างมีสองด้านเสมออยู่ที่ใครจะเลือกใช้ด้านไหนให้เกิดประโยชน์...
สำหรับครอบครัวใดที่เห็นลูกท่านกำลังเล่นเกมส์หรือส่อแววว่าจะติดเกมส์ท่านไม่ควรที่จะห้ามหรือหักดิบเขาโดยทันที การประนีประนอม การพูดคุยกัน เป็นการแก้ปัญหาที่ดีที่สุด การที่ท่านจะป้องกันการติดเกมส์ของเด็ก ๆ ได้ นั่นคือ ท่านต้องคล้อยตามเด็กไปด้วย เช่น เห็นลูกนั่งเล่นเกมส์อยู่ก็เข้าไปคุยกับลูกค้า ถามลูกค้าเกมส์อะไร น่าสนุกนะ ขอพ่อเล่นด้วยคน / แม่เล่นด้วยคน ได้ไหม , สอนพ่อ/สอนแม่เล่นหน่อยซิ ท่านจะเข้าใจว่าเด็กและลูกท่านกำลังคิดจะทำอะไรอยู่ มันทำให้ปัญหาครอบครัวหมดไปด้วยนะครับ การพูดคุยคือจุดเล็ก ๆที่สำคัญที่สุดในครอบครัว
ขอบคุณครับ.....จากเด็กติดเกมส์ที่ยืนด้วยลำแข้งของตัวเองได้เพราะเกมส์