เริ่มแรกเลย ตอนนั้นยุม.4 พี่เค้ายุม.5 ตอนแรกก็ไม่ได้รู้จักกัน  แค่ได้ผ่านๆแล้วเหนพี่เค้าน่ารักดี ตอนนั้นก็แอบปลื้มพี่เค้า ทั้งๆที่ไม่รุจักชื่อ รู้แค่ว่าพี่เค้ายุม.5ห้อง3 พอถึงวันเฉลยสายรหัส  พี่ม.5ให้ปิดตา เราก็นึกในใจว่าจะได้ใครนะ คนๆนั้นต้องดีมากๆเลย เทคดีตลอดทั้งๆที่น้องรหัสคนนี้เทคให้พี่ไม่ดีเลย ในใจก้ะขอภาวนาให้เปนพี่เค้าเถอะ พอเปิดตาแล้วเห็นหน้าพี่เค้า ในสมองคือคิดไรไม่ออก กอดเลยย  เป็นฟิลที่ทั้งตกใจและดีใจ น้ำตาไหล เพื่อนบอกสมหวังแล้วสิ แล้ววันนั้นก็ได้รู้ชื่อพี่เค้าว่าพี่เค้าชื่อP.... หลังจากนั้นเราสองคนก้ะคุยในแชทกันมาตลอด มีหยอดใส่กันบ้าง เวลาเจอกันที่โรงเรียนก็โตนเพื่อนแซวบ้าง เราสองคนสนิทกันจนแบบบางครั้งทำให้เราคิดไปเองบ้างว่าพี่เค้าอาจชอบเรา เรารุสึกว่าโดนให้ความหวัง ความหวังที่ไม่มีทางเป็นไปได้ เราเลยขอถอยออกมาดีกว่า เลือกที่จะไม่ขอเจอหน้า เราทำแบบนี้มา2เดือน เพื่อนเราบอกว่านั่นพี่รหัสไปคุยกันบ้าง อย่าเอาแต่หลบหน้า มียุวันนึงเราต้องเดินเรียน เราเดินสวนทางกับพี่เค้าเราเลือกที่จะหลบแต่พี่เค้ามาจับมือเราไว้จะปล่อยก็ไม่ได้ T^T (ต่อที่คอมเม้น)